Το όμορφο μας νησί. Όλοι το αγαπάμε. Όλοι το πονάμε. Όλοι υποθέτω, λατρεύουμε την ομορφιά του και θυμώνουμε με τα στραβά του, με αυτά που το ασχημαίνουν, με αυτά που το κάνουν να μυρίζει εγκατάλειψη. Και ω! Δυστυχώς! Είναι πολλά αυτά! Πάρα πολλά!
Για σκεφτείτε …
Όλοι κάπου, κάτι, θα θέλαμε να ήταν αλλιώς.
Πώς;
Δεν ξέρω … ο καθένας φαντάζομαι θα έχει μια ιδέα, γι΄ αυτό το αλλιώς, γι΄ αυτό που θα μπορούσε … αλλά δεν …
Εδώ να τι έκανα.
Συγκέντρωσα απλά φωτογραφίες. Φωτογραφίες που πονάνε εμένα.
Φωτογραφίες από αυτό που είναι, από αυτό που βλέπω, από αυτό που “με χαλάει”, από αυτό που θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, αλλά δεν είναι. Από αυτό που λιμνάζει χρόνια ολόκληρα, από αυτό που ίσως να έχει συζητηθεί να αλλάξει, αλλά μπορεί και όχι. Από αυτό που το βλέπω και ντρέπομαι, και συχνά ακούω και από άλλους να λένε ότι χαλάει τη “μόστρα” του νησιού μας.
Από αυτό που αλλού, σε άλλους τόπους, σε άλλους χρόνους, σε άλλη διάσταση ίσως, θα μπορούσε να ήταν … καλύτερο.
Συγκέντρωσα απλά φωτογραφίες χωρίς να ρωτάω ποιος και γιατί. Χωρίς να ψάχνω σε ποιου δικαιοδοσία ανήκει, στο κράτος, στο δήμο, σε ιδιώτη.
Άλλωστε αυτό είναι το θέμα; Ποιος θα το αλλάξει;
Κάθε φορά που τίθεται ένα τέτοιο ερώτημα αρχίζει ένα μπαλάκι να πετιέται από δω και από κει, από χέρι σε χέρι. Κι ο καθένας “υπεύθυνος” (ανεύθυνος), έχει μια δικαιολογία να δώσει, πάντα καλή … πιασάρικη. Από τον απλό πολίτη, μέχρι αυτόν … τον πρώτο πολίτη του νησιού, τον πρώτο πολίτη της χώρας.
Δε θέλω να ταράξω την ησυχία σας, δεν θέλω να σας βάλω σε προβληματισμούς. Θέλω μόνο να ξυπνήσω λίγο τη φαντασία σας. Να κλείσετε τα μάτια, (αφού πρώτα τα ανοίξετε καλά και δείτε κι εσείς γύρω σας αυτά που για σας … “αν όχι έτσι, τότε πως;”) και να φανταστείτε αυτό το πως.
Και ίσως, αφού όλοι μας θέσουμε σε λειτουργία την οργιώδη φαντασία μας, ίσως λέω, τότε να σηκώσουμε και τα χέρια μας. Όχι για κάτι πολύ σύνθετο και δύσκολο. Για κάτι απλό. Όπως να μαζέψουμε το σκουπίδι μας (ας μην είναι και δικό μας) από το δρόμο ή για να ΜΗΝ πετάξουμε τη γόπα από το τσιγάρο μας στην άμμο. Να ξεκινήσουμε από κει και μετά με μικρά κάθε φορά βηματάκια … ποιος ξέρει; Μπορεί να κάνουμε και θαύματα.
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.” (Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική, 1927).
