Μπαίνοντας στο φθινόπωρο έκαναν την εμφάνισή τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Τα τελευταία χρόνια η αρνητική διάθεση του λαού απέναντι τους είναι εμφανής, ως συνέπεια όχι απλώς των λαθών τους των τελευταίων ετών, ότι «έπεσαν έξω», αλλά κυρίως γιατί ο στόχος τους δεν είναι η καταγραφή της κοινής γνώμης, των διαθέσεων και της συμπεριφοράς των πολιτών, αλλά η επεξεργασία και διαμόρφωση τους. Λειτουργούν ως προπαγανδιστικό μέσο διαμόρφωσης της πολιτικής συμπεριφοράς.
Στο Βήμα της Κυριακής 11/9 δημοσιεύθηκε δημοσκόπηση της Κάπα Research. Εκτός των ποσοστών που καταγράφονται ως επιρροή κάθε κόμματος και η περιβόητη αναγωγή της αδιευκρίνιστης ψήφου, τα οποία έχουν σχετική αξία, καταγράφεται και ένα βασικό συμπέρασμα, αξιοπρόσεκτο, παρότι δεν είναι κάτι καινούργιο. Η εφημερίδα το περιγράφει ως εξής: Η έρευνα αναδεικνύει αντιθέσεις και μια Ελλάδα διχασμένη που δεν εμπιστεύεται το πολιτικό της σύστημα και αναζητεί πυξίδα. Σήμερα δεν παράγεται κανένα πρόγραμμα συντεταγμένης πορείας και η χώρα τείνει να μετατραπεί σε παρακολούθημα των αξιολογήσεων της τρόικας».
Το 42,3% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι έχει βαρεθεί να εκφράζει τη διαμαρτυρία του και αδιαφορεί για όλα. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ογκούμενη δυσαρέσκεια και η Ν.Δ. δεν πείθει, προβάλλει αδύναμη να συσπειρώσει τους δυσαρεστημένους καταθέτοντας εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Και η κυβέρνηση και Ν.Δ. και όχι μόνο πρόγραμμά τους έχουν το μνημόνιο και τις εκάστοτε αξιολογήσεις.
Για το δικομματισμό με ποσοστά 75% για το ΣΥΡΙΖΑ και 70,5% για τη Ν.Δ. οι κρίσεις είναι αρνητικές. Οι πολίτες θεωρούν ότι κανένα από τα κόμματα αυτά δεν έχει εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση που να απηχεί σ’ ένα βαθμό τα συμφέροντα του και οι εκάστοτε κυβερνήσεις ακολουθούν τις αξιολογήσεις και εφαρμόζουν τους σχεδιασμούς της τρόικας.
Ένας στους τρεις πολίτες είναι μετέωρος, καταγράφεται ως αδιευκρίνιστη ψήφος.
Αυτά αποτυπώνει η δημοσκόπηση και είμαστε όλοι βέβαιοι ότι δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Τουλάχιστον από το 2012 ή το 2013 η κατάσταση είναι παρόμοια. Οι πολίτες με βάση αυτές τις εμπειρίες που έχουν συσσωρεύσει, επιλέγουν στις εκλογές κάποιο κόμμα το οποίο δεν τους πείθει και από το οποίο πρακτικά δεν περιμένουν κάτι ουσιαστικό, δεν εκτιμούν τη στάση του και την πολιτική του, αλλά στην δεδομένη στιγμή το θεωρούν ως μικρότερο κακό, χωρίς να λείπουν και οι περιπτώσεις ανοιχτής εξαπάτησης του λαού, όπως από το Σαμαρά ως τις εκλογές του 2012 και τον Τσίπρα ωσότου έγινε κυβέρνηση. Όσο δε για την καθημερινή πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα και τις διεκδικήσεις, τη συμμετοχή στα σωματεία και στις μαζικές οργανώσεις απέχουν μαζικά.
Όσοι πίστευαν και πιστεύουν ότι τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, η ένδεια και η πείνα, τα αδιέξοδα των νέων και εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών θα ριζοσπαστικοποιούσαν πλατιά τμήματα του λαού, θα τα έσπρωχναν στην καταδίκη των πολιτικών δυνάμεων που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση και θα τα έβγαζαν στο δρόμο, θα τα οδηγούσαν στην απόρριψη συνολικά του συστήματος απογοητεύτηκαν.
Μόνο οι δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες δεν ριζοσπαστικοποιούν. Αντίθετα μπορεί να σπρώξουν μεγάλα λαϊκά τμήματα ακόμα και στην αντίδραση. Για να ριζοσπαστικοποιηθεί και να στραφεί στην Αριστερά ο λαός, να πυκνώσει τις γραμμές του λαϊκού κινήματος χρειάζονται και άλλα πράγματα πέρα από τις δύσκολες συνθήκες ζωής του. Απαιτείται η διαμόρφωση φιλολαϊκής εναλλακτικής πρότασης που θα γίνει πλατιά αποδεκτή, είναι αναγκαίο να αναδειχθεί και να βγει μπροστά η πολιτική δύναμη που θα αναλάβει το βάρος γι’ αυτό, θα έχει τα εφόδια να πείσει, να συνεγείρει, να συνενώσει και να κινητοποιήσει το λαό.
Όσο αυτές οι προϋποθέσεις δεν εκπληρώνονται η ζωή θα συνεχίζεται όπως μέχρι τώρα. Ο λαός θα απέχει από την πολιτική και τη δράση, θα απορρίπτει τα αστικά πολιτικά κόμματα αλλά με βαριά καρδιά θα δίνει την ψήφο του και ο κίνδυνος της ακροδεξιάς θα καραδοκεί.
Για τα λαϊκά συμφέροντα και τις πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν την αντιπροσώπευση τους δεν θα ανοίγει δρόμος για το μέλλον.
Γεράσιμος Αραβανής
