Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε δημοσκόπηση της Κάπα Research σχετικά με τη δημοτικότητα διαφόρων χωρών μεταξύ των Ελλήνων με επικέντρωση κυρίως στις ΗΠΑ. Οι απαντήσεις στα διάφορα ερωτήματα είναι αποκαλυπτικές. Η κυριότερη αφορά τη στάση του ελληνικού λαού απέναντι στις ΗΠΑ.
Ενώ το 2010 τα ποσοστά όσων δήλωναν φιλοαμερικανοί και όσων αντιαμερικανοί ήταν περίπου ίδια σε έξι χρόνια μέσα, τα χρόνια της κρίσης, η διαφορά εκτοξεύθηκε στα ύψη. Από 17% ο φιλοαμερικανισμός έφθασε στο 56%. Το στοιχείο αυτό που καταδεικνύει την άμβλυνση των αντιαμερικανικών διαθέσεων του λαού και συνολικά των αντιιμπεριαλιστικών διαθέσεων είναι πολύ μεγάλης σημασίας, αφού είναι σημαντικό στοιχείο της αριστερής, προοδευτικής, αντιιμπεριαλιστικής και αντικαπιταλιστικής ταυτότητας του ελληνικού λαού.
Πολλοί και όχι μόνο από τον αστικό χώρο, βάλθηκαν τις περασμένες δεκαετίες, την περίοδο μετά την 7χρονη δικτατορία και την προδοσία της Κύπρου να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι ο αντιαμερικανισμός και ο αντιιμπεριαλισμός δεν είναι στοιχεία προοδευτικά, δεν μπορούν να αποτελούν σημαντικά στοιχεία του αριστερού και κομμουνιστικού λόγου, είναι στοιχεία παρωχημένα και εκφράζουν άρνηση ή είναι ακόμη και αντιδραστικά. Παρόλα αυτά τα επόμενα χρόνια με τη δράση της κομμουνιστικής αριστεράς κυρίως το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δυνάμωσε και έβαλε σε σημαντικό βαθμό τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Για τη μεγάλη υποχώρηση των αντιαμερικανικών διαθέσεων οι αιτίες είναι πολλές και σχετίζονται αφενός μεν με τις αντικειμενικές εξελίξεις και αφετέρου με τις αδυναμίες και τα λάθη του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος.
Καταρχήν απομακρυνόμαστε χρονικά από τα μεγάλα τραυματικά για τον ελληνικό λαό γεγονότα που επέδρασαν καταλυτικά στη συνείδηση του, από την επιβολή της 7χρονης δικτατορίας και την προδοσία της Κύπρου, στα οποία για ευθύνες των Αμερικανών ήταν τεράστιες. Μετέπειτα και ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης η αναζήτηση των αιτίων της και τα μνημόνια που υποτίθεται ήταν η θεραπεία της έστρεψαν τα πυρά του ελληνικού λαού εναντίον της ευρωζώνης και της Ε.Ε και ιδιαίτερα εναντίον της Γερμανίας και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της για την μεγάλη ευθύνη τους στην κρίση στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Επιπλέον μεγάλη συμβολή στην υπονόμευση του αντιαμερικανισμού και των αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του λαού είχε η κυριαρχία της αστικής προπαγάνδας και η πολύχρονη συστηματική δράση της.
Είναι όμως μεγάλες οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Μετά τις εκλογές του 2012, την κατάρρευσή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση, προχώρησε σε μια ολόκληρη εκστρατεία διαμόρφωσης σχέσεων και συνεργασίας με τις ΗΠΑ και την κυβέρνηση Ομπάμα ως αντίβαρο, υποτίθεται, στη Γερμανία. Προφανής στόχος φυσικά ήταν η άμβλυνση του αντιαμερικανισμού, να ξεχαστούν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο.
Η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η προετοιμασία για την ανάληψη της κυβέρνησης ήταν ασυμβίβαστη με τον ακραίο αντιαμερικανισμό του λαού. Κορυφαία στιγμή αυτής πορείας είναι η πρόσφατη επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα που μοιάζει με πλυντήριο τεραστίων διαστάσεων για το ξέπλυμα των αμερικανικών εγκλημάτων πολλών δεκαετιών εναντίον του ελληνικού λαού. Εκεί φάνηκε και η δουλικότητα του πολιτικού συστήματος και όλων των μηχανισμών του με κορυφαία τη συμπεριφορά των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης θύμισε μπανανία.
Παρά τις κολοσσιαίες ευθύνες του δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ για την υποχώρηση των αντιαμερικανικών αισθημάτων. Το σύνολο της αριστεράς και ιδιαίτερα της κομμουνιστικής, γιατί εκεί υπάρχουν οι σοβαρές δυνατότητες, υποβάθμισε τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντιαμερικανισμό σε σημείο απερίγραπτο. Αρκεί να συγκρίνει κανείς την τεράστια κινητοποίηση του λαού κατά την επίσκεψη Κλίντον το 1999 στην Αθήνα με τις άνευρες, άτολμες και άμαζες κινητοποιήσεις των προηγούμενων ημερών με την επίσκεψη Ομπάμα. Η διαφορά είναι χαώδης.
Οι κυβερνήσεις Σημίτη τότε και Τσίπρα σήμερα απαγόρευσαν την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας, απαγόρευσαν τις διαδηλώσεις στις περιοχές που υπήρχε περίπτωση να ενοχληθεί ο πλανητάρχης με τις διαμαρτυρίες και τα αντιαμερικανικά συνθήματα, κινητοποίησαν τότε και σήμερα χιλιάδες και χιλιάδες αστυνομικούς, ελικόπτερα, αεροσκάφη και σκάφη του πολεμικού ναυτικού για να υποστηρίξουν το «φρούριο» και οπωσδήποτε δεν έλειψε η χρήση χημικών
Μόνο που τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων τότε και η μαχητικότητα τους οδήγησε να γίνει πεδίο μάχης η Αθήνα από το Θησείο, του Ψειρή, την πλατεία Καραϊσκάκη ως την Αλεξάνδρας και το Παγκράτι, ενώ σήμερα έπεσαν ελάχιστα χημικά για το λόγο ότι τα μεγάλα μπλοκ των διαδηλωτών ήταν πειθαρχημένα, ήσυχα και δεν πλησίασαν καν το Σύνταγμα.
Πέραν αυτού το αντιιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό κίνημα έχει σχεδόν διαλυθεί. Τα συνθήματα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», «έξω οι βάσεις», «αποχώρηση από το ΝΑΤΟ», «έξοδος από την Ε.Ε.» τα ψάχνει κανείς στις διαδηλώσεις με το σταγονόμετρο. Σαν να μην υπάρχουν πλέον ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι μεγάλες συνέπειες τους, ούτε ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία κοντεύει να πάει στα αζήτητα.
Ο αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού και για την ανεξαρτησία της χώρας ήταν συστατικό στοιχείο του εργατικού και του λαϊκού κινήματος τις προηγούμενες δεκαετίες, πατούσε σταθερά στις εμπειρίες του λαού, διαμόρφωνε την ταυτότητα του, του έδινε δύναμη και προοπτική.
Ο αγώνας για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων και για την προοπτική της χώρας δεν μπορεί να νοηθεί έξω από τον αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού σε κάθε μορφή του.
Προοπτική για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα δεν υπάρχει χωρίς τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Καιρός είναι ο αντιιμπεριαλισμός να πάρει τις θέση του στην πολιτική και τη δράση του κινήματος και της κομμουνιστικής αριστεράς.
