Μια δημιουργία του Χρήστου Παπαρούνη, ένα μήνυμα ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξει κάτι και να μιλήσουμε για όλα αυτά που βλέπουμε αλλά δεν μιλάμε.
“Η μουσική για μένα ήταν πάντα ένας τρόπος έκφρασης. Ήταν οι λέξεις που έλειπαν από τα γραπτά μου, τα χρώματα που έλειπαν από τον καμβά, η έκφραση που έλειπε από το λόγο μου. Ως ερασιτέχνης δημιουργός το να κατασκευάζω ήχους ήρθε ξαφνικά χωρίς δόλο, ως εξέλιξη μιας προσωπικής ανάγκης για έκφραση. Πολλές φορές η ανάγκη αυτή με οδηγούσε σχεδόν εν κρυπτώ και παραβύστω στο δημιουργικό αποτέλεσμα.
Ο συγκεκριμένος ήχος ξεκίνησε πριν περίπου 2 μήνες. Ακολούθησε πολλά μονοπάτια και άλλαξε ηχητικές κατευθύνσεις αρκετές φορές. Όταν μπήκε στη ρότα του συνέπεσε χρονικά με την εξαφάνιση του Βαγγέλη. Ο θάνατος του νέου ήταν η κατάλληλη συγκυρία για να βρει λόγο ύπαρξης η δημοσίευση του.
Για πρώτη φορά, ένας ήχος μου αφορά κάτι πέρα από το δημιουργό του και τον στενό συναισθηματικό μου μικρόκοσμο. Για πρώτη φορά όλο αυτό, πάει παραπέρα και αφορά περισσότερους”.
