Επιλέγει ο κ. Θανάσης Μελάς.
Διαβάζοντας τις μέρες τούτες των περασμένων χρόνων ηρωικές και πολύ διδακτικές ιστορίες, στάθηκα με μια που έχει πρωταγωνιστή τον εθνικό μας ποιητή Δ. Σολωμό. Την αντιγράφω, γιατί είναι επίκαιρη λόγω εθνικής Γιορτής.
Θανάσης Μελάς
Ο εθνικός ποιητής Σολωμός ζούσε στ΄ Ακρωτήρι της Ζακύνθου με τον πιστό του υπηρέτη Λάμπρο, στο σπίτι του Στράνη. Ο υπηρέτης αργότερα διηγιόταν:
Ένα μεσημέρι (1825) ακούμε κανονιές, και το αφεντικό εβγήκε έξω από την κάμαρά του και εστάθηκε στο λόφο. Έπειτα σηκώνοντας τα χέρια στον ουρανό εφώναξε δυνατά, μα πολύ δυνατά!
Βάστα, καημένο Μεσολόγγι, βάστα!
Και έκλαιγε σαν παιδί!
Ένα άλλο βράδυ μ’ αστροφεγγιά, ήτανε καθισμένος στη ρίζα μιας ελιάς και έπειτα από πολλή σιωπή είπε στον υπηρέτη του:
Λάμπρο, τι γίνουνται εκεί κάτω τώρα τ’ αδέρφια μας;
Και άρχισε να κλαίει πάλι.
Άλλη φορά παράγγειλε να δοθεί το φαί του στους χωριάτες λέγοντας:
«Ετούτη την ώρα, Λάμπρο, πόσοι από τους αδελφούς μας εις το Μεσολόγγι πεινάνε… Δε θέλω περιστέρια!»
Κι ο ποιητής έφαγε ψωμί κι ελιές μονάχα.
(Ιστορική Ανθολογία. Τόμος Αος, σελίδα 177, Έκδοση Εταιρείας Eλληνικών Εκδόσεων
(Δ.Σολωμού, Άπαντα, έκδ.Σ.Χ Ραφτάνη, εν Ζακύνθω 1820, σ.μα’).
