Είναι γνωστή σε όλους η θλιβερή κατάσταση στο νοσοκομείο της Λευκάδας. Κλινικές υπολειτουργούν, άλλες δε λειτουργούν καθόλου, το προσωπικό είναι ελλιπές, ο εξοπλισμός και τα αναλώσιμα υλικά δεν επαρκούν. Οποιοσδήποτε πολίτης, ανεξάρτητα με την πολιτική θέση που μπορεί να έχει, πλήττεται εξίσου, γιατί εντέλει τίθεται σε κίνδυνο η υγεία του και η ίδια του η ζωή – και η υγεία και η ζωή των παιδιών του. Είναι θέμα που πρέπει να ενώνει τους πάντες, έτσι είναι αδιανόητο να γίνεται οποιαδήποτε διαμαρτυρία, οποιαδήποτε κίνηση, υπό την καθοδήγηση ενός συγκεκριμένου κόμματος και με σημαίες αυτού του κόμματος να ανεμίζουν. Να εντάσσεται οποιαδήποτε χειροπιαστή διεκδίκηση σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο «αντικαπιταλιστικής» ή «αντιευρωπαϊκής» αοριστολογίας, σάμπως να πρέπει να λυθεί πρώτα το πρόβλημα της παγκόσμιας κατανομής του πλούτου για ν’ αποχτήσει το νοσοκομείο τους γιατρούς που χρειάζεται.
Τέτοιες «διεκδικήσεις» δείχνουν μονάχα την κομματική ιδιοτέλεια αυτών που τις κάνουν. Είναι αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές και δεν εκφράζουν καμία «λαϊκή» βούληση. Αν ο «λαός» είναι οι πολλοί, από πότε το πέντε τοις εκατό διεκδικεί με απέραντη αλαζονεία τον τίτλο του «λαού»; Αλλά δεν τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Το πέντε και το ενενήντα πέντε τοις εκατό έχουν εξίσου δικαίωμα να τους προσφέρονται σωστές παροχές υγείας. Ας ελπίσουμε λοιπόν, στο μέλλον, οι σημαίες να αφεθούν στην άκρη, και να βρούμε επιτέλους κείνα που μας ενώνουν αντί γι’ άλλη μια φορά, σε βάρος όλων, να προτάξουμε όσα μας χωρίζουν.
Μιχάλης Μακρόπουλος
