Γράφει ο Δημήτρης Τσαγκαριόλος.
Όλοι όσοι παρακολούθησαν στο χώρο της δημόσιας βιβλιοθήκης τα άξια πολλών συγχαρητηρίων ντοκιμαντέρ τριών νέων δημιουργών, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν ή να ξαναθυμηθούν για τους μεγαλύτερους ηλικιακά, συγκλονιστικές πτυχές της ιστορικής και πρόσφατης σχετικά κοινωνικής μας πραγματικότητας. Το αφιέρωμα – διπλωματική εργασία του Μάρκου Σφέτσα με την εκπληκτική τρισδιάστατη αναπαράσταση γραφικών με τον πλήρη φωτισμό όλων των πτυχών της ιστορίας και αρχιτεκτονικής του κάστρου της Αγίας Μαύρας με απόλυτη σαφήνεια του λόγου της περιγραφής και των Νίκου Καββαδά και Δημήτρη Σολδάτου με την αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν του δοκιμαζόμενου από την ανέχεια και πείνα λαού της Λευκάδας με τους εν ζωή πρωταγωνιστές σε πρώτο ρόλο.
Εργασίες που αγγίζουν το καθένα και προβληματίζουν με την καλή έννοια, όταν ο πρώτος πρωταγωνιστής Μάρκος, κατόρθωσε να επιτύχει ένα υψηλότατο ποιοτικό και αισθητικό αποτέλεσμα, χωρίς καμιά κρατική χρηματοδότηση, αναδεικνύοντας σε νέους ορίζοντες μέσα από αυτή τη συμβολή του έργου του την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λευκάδα, τόσο στο εγχώριο, όσο και διεθνές περιβάλλον, όταν αμέτρητα κονδύλια χρόνια ολόκληρα έχουν κατασπαταληθεί σε διάφορες «μελέτες» και πάσης φύσεως «ειδικούς», σε ένα πιθάρι δίχως πάτο χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος, με πλήρη απουσία όλων σχεδόν των «ευνοημένων» από αυτά που βιώνει σήμερα η χώρα μας. Μέχρι πρόσφατα προ κρίσεως, στη συντριπτική τους πλειονότητα οι άνθρωποι της διανόησης και των τεχνών ήταν λαλίστατοι, έχοντας άποψη και σωστά στα πλαίσια της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος επί παντός επιστητού. Σήμερα, κατά περίεργο τρόπο, μετά τη στέρηση των αμέτρητων πολιτιστικών κονδυλίων και κάθε λογής επιδοτήσεων, τείνουν προς εξαφάνιση, είτε σε εξαιρετικά σπάνιες και χλιαρές, άνευ ουσίας εμφανίσεις, πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων που ορθώνουν το ανάστημα του λόγου τους στην απόλυτη ηθική ισοπέδωση.
Συγκλονιστικό το δεύτερο έργο και συνάμα συγκινητικό, που καθένας ένιωσε ως τα βάθη της ψυχής του για τη σκληρή πραγματικότητα της Λευκαδίτικης υπαίθρου και των ανθρώπων της. Η σύλληψη της ιδέας και η έμπνευση δεν μπορεί να είναι τυχαία. Είναι χαρακτηριστικά που διακρίνουν τη λεπτή φύση των ποιητών, όπως ο Δημήτρης Σολδάτος και των αυτοδίδακτων καλλιτεχνών, όπως ο έτερος Καββαδάς, που αναλαμβάνει να μετουσιώσει την αφηρημένη ιδέα σε πράξη, μιας σύγχρονης τραγωδίας παιγμένης όχι στον ωραίο χώρο κάποιου θεάτρου, αλλά στα σκληρά αλώνια της ζωής με τις βάναυσες αντικειμενικές συνθήκες της εποχής εκείνης. Αλήθειες λιτές χωρίς φτιασίδια, σαν τους απλούς ανθρώπους και την αυθεντική φύση του τόπου. Αφοπλιστική μεταξύ άλλων, η μαρτυρία της πάμφτωχης χωριάτισσας, όμως περήφανης με ζηλευτή αξιοπρέπεια από την «ξεχασμένη» πλευρά του νησιού που είχε την τύχη μαζί με το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού της Ελλάδας στις δραματικές εποχές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας να βιώσει τις συνέπειες της κατάρας της ακραίας φτώχειας σε πρωτόγονες συνθήκες.. «Δεν είχα καθόλου λεφτά να νοικιάσω σπίτι στη Βασιλική για να πάει γυμνάσιο η κοπέλα μου και να μάθει γράμματα»
Πόσος καημός για μόρφωση και πως κατάντησε τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια ο θεσμός της εκπαίδευσης!
Το σχολειό, ναός της γνώσης και του φωτός σε πλήρη απαξίωση, μετατράπηκε σταδιακά στο όνομα της «προόδου» σε αρένα κομματικών αντιπαραθέσεων , καταλήψεων, φαυλοκρατίας, συχνών αλλαγών διδακτικής ύλης, βανδαλισμών και καταστροφών πολύτιμου και πανάκριβου υλικού εξοπλισμένων αιθουσών και εργαστηρίων, όπως επίσης και κακής συντήρησής του με αποτέλεσμα οι δαπάνες να καθίστανται πανάκριβες με τη συνεχή αγορά νέου εξοπλισμού με την ίδια σχεδόν μοίρα, καθώς επίσης σε πεδίο ενός στείρου παπαγαλισμού εύκολων λύσεων, που συνοδεύει η επιρροή του αργότερα τα ενήλικα άτομα που επιδιώκουν υποσυνείδητα τις έτοιμες λύσεις από άλλους, κατασκευασμένες για αυτά, στα πάσης φύσεως ερωτήματα και ανάγκες τους, του τύπου του «γρήγορου» φαγητού, που τόσο διαδεδομένο είναι στις μέρες μας, χωρίς όμως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του σπιτικού, ή την ικανότητα αυτοτελούς δράσης με τη χρήση ατομικών δυνάμεων χωρίς την αρωγή διαφόρων «ειδικών». Από την άλλη πλευρά η δυστυχής πλειονότητα μαθητών ή φοιτητών αναγκαστικά λόγω των στρεβλών υφιστάμενων δομών, όπως διαμορφώθηκαν με το πέρας του χρόνου διαφόρων και συχνά αντικρουόμενων συνεχών «νεωτερισμών», κατέληξε να στρατωνίζεται σε διάφορα «μαθητικά-φοιτητικά κινήματα» για να πάρει την «προαγωγή» της εύνοιας τόσο για τις καλές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, όσο και για τις υπόλοιπες με μοναδικό προσόν το χαρακτήρα και τη διαγωγή που επέδειξε στις συγκρούσεις των αμφιθεάτρων… Πόσο αλήθεια απόμακρο αυτό το σχολείο από την εποχή και τον καημό της Λευκαδίτισσας και κάθε Ελληνίδας μάνας, που επιθυμούσε με όλη την ψυχή της να στείλει το παιδί της να μάθει γράμματα και να προκόψει, αποτελώντας όραμα ζωής και σκληρού μόχθου καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μπορέσει με τα πενιχρά μέσα που συνήθως διέθετε η κάθε οικογένεια να εκπληρώσει αυτό το όνειρο!
Ο Ρίκος, εκ των βασικών πρωταγωνιστών βοήθειας προς τους συνανθρώπους του, μέσω της ανθρωπιστικής αποστολής της Εκκλησίας, σεμνά, χωρίς φανφάρες και πομπώδης εκφράσεις με συνοδεία καμερών, διαφόρων κονδυλοφόρων και παρατρεχάμενων παντός καιρού, μην επιζητώντας κανένα προσωπικό όφελος των πράξεων του, ως απλός πολίτης του κόσμου τούτου , επισκέφθηκε μετά από χρόνια τα μέρη και τους ανθρώπους που βοήθησε, μεριμνώντας ακόμη κατά την παραμονή της ομάδας του, για την παροχή ειδικού επιδόματος για ανθρώπους βρισκόμενους στην απόλυτη ένδεια και εξαθλίωση, πολύ κάτω από τα διεθνή κριτήρια φτώχειας, σε συνεχή αγώνα για τη μαρτυρική επιβίωση σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και των συμβάσεων σε αυτό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τι ειρωνεία αλήθεια τα πάσης φύσεως παχυλά επιδόματα άνευ ουσίας πέραν των υψηλότατων αμοιβών στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού μετά από μια γενιά περίπου! Ο Ρίκος θυμάται το άρωμα και την ευωδία του ψημένου ψωμιού στο φούρνο του σπιτιού.Η επόμενη γενιά σχεδόν το διέγραψε από τη μνήμη της, αγοράζοντας το κάθε μέρα έτοιμο και μάλιστα για λόγους ευκολίας από τις προθήκες πολυκαταστημάτων, μαθαίνοντας και διάφορες «νεωτεριστικές» ορολογίες περί ζύμης και ψησίματος… Η Εκκλησία πάντα πανταχού παρούσα, σεμνά και διακριτικά σε όλους τους χαλεπούς καιρούς που βρέθηκε η πατρίδας μας προσφέρει Αγάπη, βοήθεια χωρίς ιδιοτέλεια, στήριξη υλική και πνευματική σε όσους έχουν ανάγκη, χωρίς προϋποθέσεις, διάκριση και κριτήρια.. Γερμανοί, επίσης μεταξύ των μελών της αποστολής παροχής βοήθειας των χωρικών…Ο λόγος της ηρωίδας Λευκαδίτισσας γυναίκας της άγονης υπαίθρου, παραστατικός. Με ένα ξεροκόμματο από το καρβέλι των οχτώ ημερών που ζύμωνε λόγω ακραίας ανέχειας προσπαθούσε να ξεγελάσει την πείνα των παιδιών της, βουτώντας το για να γίνει μαλακό στο φρέσκο γάλα των γιδών που φύλαγε και άρμεγε. Και τα παιδιά με την αναγκαστική τους σκληραγώγηση κατόρθωσαν να επιβιώσουν, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες της Ελληνικής επικράτειας υπό παρόμοιες τραγικές συνθήκες, πρόκοψαν και διακρίθηκαν στο τόπο τους. Δυστυχώς πολλά εγκαταστάθηκαν σε νέους τόπους ανά τον κόσμο εγκαταλείποντας δυστυχώς τα πάτρια εδάφη, είτε λόγω φτώχειας, είτε κυρίως από την έλλειψη του αναγκαίου κοινωνικού «οξυγόνου» καταξίωσης και κοινωνικής ανάδειξης στον τόπο τους, χωρίς να θέλουν να συμβιβαστούν με, κοινωνικά στρεβλές και επιβαλλόμενες φαύλες και αναχρονιστικές δομές προσβολής της ελεύθερης προσωπικότητας
Πορευθήκαμε σταδιακά στο σήμερα μέσα από την εξέλιξη του χρόνου με την αξιοζήλευτη καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του ελληνικού πληθυσμού φτάνοντας το επίπεδο των αναπτυγμένων χωρών με την Ελλάδα να βρίσκεται σε πολύ σχετικά μικρό χρονικό διάστημα στην κορυφαία ομάδα μεταξύ αυτών.Τι άραγε ξαφνικά συνέβη, ως κεραυνός εν αιθρία και βρέθηκε η χώρα σε συνθήκες επαίτη με την παλάμη απλωμένη να ζητά δανεικά για να καλύψει προηγούμενα δανεικά? Άραγε η οικονομική πτώχευση προηγήθηκε ή η πολιτιστική παρακμή και ηθική αποσύνθεση είναι το κύριο αίτιο που οδήγησε στο δυσάρεστο οικονομικό αποτέλεσμα του απότομου γκρεμίσματος των απατηλών ψευδαισθήσεων?
Παρά τον πακτωλό χρημάτων που δέχτηκε η Ελλάς από την Ευρώπη, από τα περίφημα πρώτα ΜΟΠ μέχρι τα πάσης λογής προγράμματα τύπου Εσπα κλπ, αν υπήρχε η συνετή και χρηστή διαχείριση, όπως και αξιοποίηση τους, που με πολλή επιμέλεια θα έκαναν οι προηγούμενες και στερημένες γενιές μας, η Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει λόγω της δεσπόζουσας γεωγραφικής της θέσης το επίπεδο ακόμη και της Ελβετίας, συμβάλλοντας μάλιστα στην προσφορά αξιών σε όλο τον κόσμο, όπως επιτάσσει ο καθαρά ελληνικός και γνήσιος χαρακτήρας ακτινοβολίας του πνεύματος και των αξιών της.
Πολύτιμοι πόροι κατασπαταλήθηκαν με αποτέλεσμα να βιώνουμε σήμερα την φυσική τιμωρία των αλόγιστων πράξεων μας, στο πάντα επίκαιρο και διαχρονικό έγκλημα σύμφωνα με το Ντοστογιέφσκι, όπου ο ηθικός ξεπεσμός οδηγεί αναπόφευκτα στο αμείλικτο αποτέλεσμα της αιτίας, σε ένα αναπάντεχο δράμα στη βάση προηγούμενων παράλογων πράξεων, πετυχαίνοντας μοναδικά αρνητικά ρεκόρ φτάνοντας στη χρεοκοπία από ξέφρενες και χωρίς περίσκεψη σπατάλες, βασικά του πολιτικού προσωπικού της στον βωμό της συντήρησης ενός αντιπαραγωγικού , χωρίς αντίστοιχα προσόντα κατάληψης των δημοσίων θέσεων πελατειακού κράτους και της μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού των τελευταίων 30 περίπου χρόνων που αποχαυνώθηκε από την καταναλωτική υστερία, περισσότερο για την εικόνα, χωρίς πραγματική ανάγκη όλων αυτών των υπερβολικών αγαθών κατανάλωσης, με κύρια δύναμη ώθησης την επίπλαστη «λάμψη» και ελκυστικότητα νέων κοινωνικών συμπεριφορών και προτύπων πάσης φύσης, από κάθε λογής γυαλιστερά έντυπα και λοιπά μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων, σύμφωνα με τα οποία η επιτυχία περνούσε οπωσδήποτε μόνο μέσα από τον αχαλίνωτο καταναλωτισμό για την ανάδειξη σε υψηλότερη θέση της κοινωνικής διαβάθμισης, θέλοντας έτσι ίσως σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας μας να αποποιηθεί το πρόσφατο μη «ελκυστικό» παρελθόν του και την ταπεινή καταγωγή του, με μετέπειτα απροσδιόριστες συμπεριφορές χρόνιου συνδρόμου στέρησης, χωρίς επαρκή αιτιολογία.
Λαοί, όμως χωρίς ιστορική και αυθεντική μνήμη του πολιτισμού τους και των διαφόρων σταδίων εξέλιξης τους, οδεύουν προς την εξαφάνιση. Στην προκειμένη περίπτωση ως αποτέλεσμα των επιλογών μας η αποσάθρωση της κατάρρευσης αυτής πραγματοποιείται με ταχείς ρυθμούς. Οι προηγούμενες και ταλαιπωρημένες από τις συνεχείς κακουχίες και πολέμους γενιές μπορεί να ήταν πάμφτωχες, διέθεταν όμως αξιοπρέπεια με μεγαλείο ψυχής και προσφοράς σε σχέση με τη σύγχρονη ηθική αποσύνθεση και το ξεπεσμό μιας κοινωνίας, με σχεδόν όλες τις σχέσεις των πάντων να οδηγούν τάχιστα στην αλλοτρίωση και απαξίωση της ύπαρξης χωρίς ουσιώδη ποιοτικά γνωρίσματα, έχοντας κοινό παρανομαστή το προσωπικό συμφέρον, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Για αυτό δεν ξενίζει καθόλου η σημερινή κοινωνική κατάληξη, όταν κυρίαρχο «ιδανικό» έγινε η επιδίωξη στο μέγιστο βαθμό το εύκολο χρήμα μέσω του φθηνού δανεισμού και του βολέματος πάσης θυσίας στο ασφαλές, υπερφίαλο και διογκωμένο δημόσιο με κομματικά σημειώματα ως αποτέλεσμα των πελατειακών σχέσεων με υπέρογκες αμοιβές μη ανταποκρινόμενες επί το πλείστον σε προσόντα, έργο και παραγωγικότητα, με σκανδαλώδη επιδόματα των σιτιζόμενων του κρατικού κορβανά, που έγιναν γνωστά μόλις πρόσφατα από αυτούς που χρηματοδοτούσαν τη χώρα, φυσικά με το αζημίωτο, όταν ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός και για πλείστα άλλα μη φυσιολογικά οικονομικά «κεκτημένα», πάντα με δανεικά. Η σοφή έκφραση βγαλμένη μέσα από το καμίνι της σκληρής πραγματικότητας της γυναίκας του χωριού λέει την απόλυτη αλήθεια, που δυστυχώς σχεδόν ξεχάστηκε. « Ο άνθρωπος κάνει τα λεφτά και όχι τα λεφτά τον άνθρωπο». Η διαστρέβλωση της πολύτιμης λαϊκής σοφίας, οδήγησε αναπόφευκτα στα παραστατικά και αρνητικά αποτελέσματα του σήμερα.
Πόσο επίκαιρο είναι αυτό το ντοκιμαντέρ των συντελεστών του, ανθρώπων προικισμένων και ταλαντούχων, πάντα ανήσυχων, τολμηρών και πρωτοπόρων πνευμάτων με όλη τη σημασία του όρου, Νίκου Καββαδά και Δημήτρη Σολδάτου, ο οποίος με τη διεισδυτική και λεπτολογική ματιά της ποιητικής του ευαισθησίας στα βάθη της ψυχής μας, συμβάλλει καθοριστικά στη συντέλεση του έργου που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, το οποίο μας γεμίζει πλήρως και ξεχειλίζει τα αισθήματα από μέσα μας, με το μελαγχολικό λυρισμό των στιγμών, όπως αυθεντικά καταγράφηκε στα πλάνα. Το έργο αιφνιδιάζει με την άμεση εκφραστικότητα του, δίνοντας μας μια σπουδαία δημιουργία μέσα από την προσέγγιση της λιτής απλότητας της έκφρασης, με απόλυτη ειλικρίνεια σκοπού και αισθημάτων. Συγκλονίζει σε περιεχόμενο και μορφή, ακτινοβολώντας βαθιά στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής καθενός, δίνοντας με τόση σαφήνεια και αυθεντική ζωντάνια την εικόνα της τραγικής κατάστασης ενός κόσμου, που παλεύει με όλο το Είναι του για να κατορθώσει να επιβιώσει σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον ως προς τις συνθήκες διαβίωσης του. Οι συντελεστές του έργου καταφέρνουν και επιτυγχάνουν να διακρίνουν τις μεγάλες και αιώνιες αξίες του ανθρώπου στη μη ομαλή πάντα διαδικασία εξέλιξης, προετοιμάζοντας το σημερινό θεατή για κρίσιμες στιγμές απροσδόκητες, δύσκολα διλήμματα και αποφάσεις σε μεταβαλλόμενες με μεγάλη ταχύτητα συνθήκες, για να αντλήσει πολύτιμα διδάγματα και να οπλιστεί με την καρτερία και την αξιοπρέπεια των προηγούμενων γενιών, του πρόσφατου παρελθόντος μας, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει και να μην ποδοπατηθεί ανήμπορος να αντιδράσει από δυνάμεις τεραστίων διαστάσεων, πολύ πάνω από τις δικές του.
Ξαναβλέπουμε μετά τόσα χρόνια ευμάρειας να αναβιώνουν εικόνες από το σχεδόν ξεχασμένο παρελθόν με όλη τη φρίκη τους. Κατεβασμένα ρολά μαγαζιών που έσφυζαν από κίνηση πριν λίγα χρόνια, ωσάν σε κατοχική περίοδο, ουρές ανθρώπων εξαθλιωμένων και πεινασμένων στη σύγχρονη δυστυχώς Ελλάδα στα συσσίτια της Εκκλησίας, που πάντα βρίσκεται δίπλα από το συνάνθρωπο για να προσφέρει σεμνά χωρίς πομπώδεις εκφράσεις και προβολές, αθόρυβα και ουσιαστικά, στηρίζοντας τον με όποια μέσα διαθέτει. Ο ανθός της ελληνικής μορφωμένης νεολαίας ξαναπαίρνει το δρόμο της ξενιτιάς, όχι για τις στοές άνθρακα του Βελγίου και των εργοστασίων της Γερμανίας, αλλά για να προσφέρει υπηρεσίες άριστης γνώσης που θα μετατραπούν σε σημαντικές υπεραξίες σύγχρονων κρατών υποδοχής, δεχόμενα ως μάννα εξ ουρανού το άκρα καταρτισμένο ελληνικό επιστημονικό δυναμικό, που η πατρίδα του δυστυχώς δεν θέλει όχι μόνο να αξιοποιήσει, αλλά ταλαιπωρεί από τα πρώτα κιόλας επαγγελματικά του βήματά του, αν δεν ανήκει σε κάποια πελατειακή δομή κάποιας ομάδας ή συντεχνίας για να βρει μια θέση εργασίας!
Συνάμα καλείται να καταβάλει από την πρώτη μέρα του ελεύθερου βηματισμού του μη υπαρκτές για τη σημερινή πραγματικότητα υποχρεωτικές και υπέρογκες εισφορές που δεν ισχύουν σε κανένα μέλος της Ευρωπαϊκής οντότητας, αν θέλει να εργαστεί αυτοτελώς ή να παίρνει κυριολεκτικά μισθούς πείνας, χωρίς μέλλον και όνειρα. Η δε δημιουργία οικογένειας καθίσταται απαγορευτική στην πράξη. Η προσφορά στον τόπο του θα μπορούσε να αποτελέσει θεμελιώδες κεφάλαιο τάχιστης ανάπτυξης για τη χώρα μας μέσα από το πρίσμα της άριστης κατάρτισης, γνώσης και υψηλών δεξιοτήτων που θα συνέβαλλε άμεσα στη δημιουργία και παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας, βγάζοντας τη χώρα από το οικονομικό τέλμα δεκαετιών, που τόσο έχει ανάγκη. Όμως ποιανού ιδρώνει το αυτί από την πολιτικο-οικονομική ελίτ της χώρας μας?
Κάποιος άλλος από μηχανής Θεός, ή κάποιο άλλοι «βάρβαροι» που τάχα εξαρτώνται από εμάς, θα σώσουν πάλι την κατάσταση για να συνεχίσουν οι απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες δομές του βολέματος και των συνεπειών του να υφίστανται. Εμείς όμως καλέσαμε και επιτρέψαμε με τις επιλογές μας τους κάθε λογής «φίλους», που τους θεωρούσαμε τέτοιους όταν άνοιγαν το πουγκί με ποταμούς χρηματικών ροών με σκοπό τη σωστή διαχείριση για το καλό το δικό μας και εμείς βέβαια είμαστε αυτοί που τις διαχειριζόμαστε και καθορίζαμε τους τρόπους αξιοποίησής τους. Μετέπειτα οι φίλοι μετατράπηκαν από εμάς σε «βάρβαρους» μετά το απότομο σταμάτημα αυτών των επί δεκαετιών ροών και την απαίτηση να πληρωθεί ο λογαριασμός, όπως συμβαίνει πάντα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης σε αντίστοιχες περιπτώσεις οικονομικής βοήθειας. Εμείς με τις αχαλίνωτες συμπεριφορές μας, δώσαμε το δικαίωμα στους κάθε λογής ξένους να διαχειρίζονται τις τύχες μας, επιδιώκοντας πάντα τις εύκολες λύσεις, που κάθε άλλο παρά τέτοιες μακροπρόθεσμα είναι όταν δεν υπάρχει σαφής σκοπός. Η ελληνική νεολαία με πολύτιμα γνωστικά εφόδια και προσόντα παρατηρεί αμήχανη μια ιδιαίτερη προτίμηση σε πάσης εθνικότητας υπηκόους τρίτων χωρών μέσω μη ελεγχόμενων μεταναστευτικών ροών, χαμηλότατου ως μηδαμινού μορφωτικού επιπέδου χωρίς ουσιαστικά ειδίκευση σε διάφορους ζωτικούς τομείς να παίρνει θέσεις στην όποια τέλος πάντων αγορά εργασίας έχει απομείνει, ρίχνοντας αναγκαστικά λόγω της ανάγκης επιβίωσής τους τις αμοιβές σε εξευτελιστικά επίπεδα Διότι η ένδεια και εξαθλίωση είναι παντού ίδιες, σε όλο τον κόσμο Με τη συνεχή, πλήρη απαξίωση και καταστροφή του παραγωγικού εγχώριου δυναμικού, τα καλύτερα μυαλά του τόπου μας συνεχίζουν τη δική τους μαζική και θλιβερή συνάμα αναγκαστική μετανάστευση από την ίδια τους τη χώρα, που δεν είναι σε θέση ακόμη να δει την ωμή πραγματικότητα ως έχει αλλάζοντας χρόνιες νοοτροπίες.
Ευτυχώς όμως, που μέσα στην ελληνική κοινωνία σαν όαση ελπίδας, υπάρχει σημαντικό τμήμα νέων με γνώσεις, ταλέντο και δεξιότητες που αντιστέκεται πεισματικά μαζί με άλλο μεγαλύτερων ηλικιών στο γενικό και ανιστόρητο σύνολο της κοινωνίας μας με τη ελληνική γλωσσική του ανεπάρκεια, όπως και στην κάθε είδους λατρεία ή την επιδίωξη με κάθε μέσο του χρήματος, χωρίς να υποτάσσεται στην καταναλωτική υστερία με ότι αυτό συνεπάγεται για προσωπικότητες που θέλουν να παραμείνουν υγιείς και ανεξάρτητες, αντλώντας πολύτιμα διδάγματα από το παρελθόν του τόπου μας και χαράσσοντας μέσα από τα πολύτιμα διδάγματα του νέους δρόμους.
Νέα παιδιά τολμούν να πραγματοποιούν τα όνειρα τους, όπως οι συντελεστές των δύο υπέροχων και συγκλονιστικών ντοκιμαντέρ με θέματα από τον τόπο τους αφήνοντας μια μεγάλη παρακαταθήκη στις τωρινές και επόμενες γενιές χωρίς «σπόνσορες», προγράμματα, πληρωμένα επιμορφωτικά σεμινάρια, κατορθώνουν να ερευνήσουν, να συνθέσουν και να ολοκληρώσουν τεράστιας σημασίας έργα με μόνα «όπλα» την αγάπη τους για τον τόπο τους, την ισχυρή τους θέληση, το μεράκι, το πηγαίο ταλέντο, την καρδιά και την ψυχή τους δοσμένη πλήρως στη δημιουργία τους, προσφέροντας πολλαπλά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και στη χώρα τους ως ευρύτερο σύνολο. Είναι ελπιδοφόρο που μέσα στη σήψη της παρακμής υπάρχουν ακόμη ζωντανές, νέες και αγνές δυνάμεις που πεισματικά αγωνίζονται μέσα από τη δημιουργία των έργων τους, κόντρα σε σαθρά επιβεβλημένα στοιχεία, για να αναδείξουν το διαφορετικό και πραγματικά άξιο, όπως και πολλοί άλλοι νέοι του νησιού μας, που αποτυπώνουν, για παράδειγμα μοναδικές στιγμές από τη φύση και ζωή του νησιού μας στα υπέροχα φωτογραφικά τους κάδρα με μόνο κίνητρο την αγάπη για τον τόπο τους ή ασχολούνται με διάφορες επωφελείς για τον τόπο λοιπές δραστηριότητες στην ίδια βάση.
Επιτακτική καθίσταται η επιστροφή στις ρίζες μας, που τόσο εύκολα αποποιηθήκαμε υιοθετώντας άκριτα ξενικές συμπεριφορές, που ίσως είναι καλές για τους τόπους προέλευσή τους, αλλά μη ταιριαστές για τη δική μας ιδιοσυγκρασία και ψυχοσύνθεση, στη ζωοδότρα γη μας, τις ελιές και τα παρατημένα αμπέλια μας, σεβόμενοι τη φύση χωρίς καμιά κακοποίηση στο όνομα τάχα οποιοδήποτε αφηρημένης «προόδου» ή εξέλιξης όπως οι πρόγονοί μας, αγκαλιάζοντας με αγάπη το παρελθόν και αντλώντας διαχρονικά διδάγματα αιώνιων αξιών για να πορευθούμε με ασφάλεια και σιγουριά στο σήμερα και στο μέλλον.Απαιτείται από το καθένα μας να γνωρίσει βαθιά τη μητέρα όλων των γλωσσών, την αρχαία ελληνική για να μπορέσουμε έτσι να αποκτήσουμε τρόπο πάνω από όλα σκέψης και μεστής έκφρασης με ουσιώδη νοήματα, ώστε να εκλείψει σταδιακά ο άναρθρος τυποποιημένος και πολύ φτωχός λόγος έκφρασης μας. Διότι είναι τραγικό να θεωρούνται στον τόπο μας τα αρχαία αναχρονιστικά, όταν αυτά καταλαμβάνουν περίοπτες θέσεις στις αίθουσες διδασκαλίας σπουδαίων ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του εξωτερικού. Βρίσκοντας σταδιακά τα αυθεντικά στοιχεία – χαρακτηριστικά της ελληνικής ταυτότητας και αποκτώντας γνώσεις ουσίας που θα συμβάλλουν στη καλλιέργεια του ήθους μας και της παιδείας του καθενός ξεχωριστά για να συντελεστεί έπειτα το συλλογικό μαζί με την ικανότητα ορθής κρίσης για το πραγματικά χρηστό από το άχρηστο με τις αιώνιες αξίες που κουβαλάμε υποσυνείδητα μέσα μας, όπως η ανεπανάληπτη ιδιοσυγκρασία του Έλληνα που ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες βρίσκει το χρόνο να γλεντήσει και να χαρεί στα αμέτρητα πανηγύρια τιμής της μνήμης των Αγίων μας στα χωριά της υπαίθρου, ασκώντας τεράστια επιρροή στον υπόλοιπο κόσμο ανά την υφήλιο με μοναδικά και αληθινά χαρακτηριστικά αποκλειστικά ελληνικά, που δεν απαντώνται πουθενά αλλού, όπως το φιλότιμο και το μεγαλείο της ελληνικής φιλοξενίας, που αυθόρμητα πηγάζουν από τα λόγια και τα βάθη της καρδιάς του φτωχικού σε υλικά αγαθά μπάρμπα του χωριού στο ντοκιμαντέρ και συνάμα πάμπλουτου γιατί δεν έχει την εξάρτηση της ανάγκης τους! Μην έχοντας πολλά κεράσματα να φιλέψει το σεβαστό επισκέπτη, προσφέρει το πιο ουσιαστικό για τη ζωή του ανθρώπου. Ένα ποτήρι κρύου και ζωογόνου νερού, όπως απαντάται άλλωστε σε όλα τα Ελληνο-Ορθόδοξα μοναστήρια μας με τη συνοδεία λουκουμιού.. Πράξεις απλές, μα με αληθινό και τεράστιο νόημα. Αλήθεια τι άλλο είναι καλύτερο και πολυτιμότερο από αυτά?
Μόνο τότε, όταν ξαναβρούμε τα παρατημένα λιτά και ταυτόχρονα μεγαλειώδη στοιχεία της ταυτότητας μας στον ευλογημένο τούτο τόπο που βρεθήκαμε, συνθέτοντάς τα αρμονικά θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε και να μεγαλουργήσουμε ξανά, όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία από τα βάθη των αιώνων και του πρόσφατου παρελθόντος, ορθώνοντας το ηθικό μας ανάστημά πάλι ψηλά από την προσωρινή πτώση που εμείς επιτρέψαμε να βρεθούμε. Άλλωστε κατά το μεγάλο μας ποιητή Ελύτη, μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι είναι η Ελλάδα. Τόσο απλά!
Αξίζει ένα μεγάλο ΕΥΓΕ για το έργο των συντελεστών αυτών των υπέροχων ντοκιμαντέρ με την άοκνη προσπάθεια τους να παρουσιάσουν κάτι ουσιώδες και διαφορετικό.Ας ευχόμαστε να δρέψουν δάφνες επιτυχιών και περαιτέρω καταξίωσης, τόσο στο χώρο τους, όσο και στο διεθνές στερέωμα, όπως επίσης να βρεθούν και άξιοι μιμητές τους. Από το γεγονός μόνο αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι κάποια στιγμή η Ελλάδα με το σχετικά μικρό, όμως υγιές έμψυχο δυναμικό της, που εκφράζεται σε ποικίλες μορφές μέσα από διάφορους χώρους θα ξαναβρεί τη χαμένη θέση και δυναμική της στη ροή της ιστορίας και θα προσφέρει νέες και λαμπρές σελίδες σε αυτή. Ήδη υπάρχει η καλή μαγιά που θα πλάσει το προζύμι για το νέο και μυρωδάτο ψωμί, όπως τότε στην εποχή, που παρά τις φρικτές καταστάσεις επιβίωσης τιμούσε τα πάντα με ευλάβεια, ακόμη και τα πιο ταπεινά για εμάς τους «σύγχρονους».
My Lefkada: Τα δύο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν στις 25 Ιουλίου 2015, πρόκειται να δημοσιευτούν στην ιστοσελίδα μας, το επόμενο διάστημα.
