Κείμενο-φωτογραφίες: Χρυσούλα Σκλαβενίτη
“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”
Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996
Έχει απομείνει άραγε σήμερα σε αυτή την χώρα που φέρει ακόμα το όνομα Ελλάδα, κάτι για να ξαναφτιαχτεί;
Έχει απομείνει ελιά;
Έχει απομείνει αμπέλι;
Έχει απομείνει καράβι;
Ή είναι ακόμα η καημενούλα σε κατάσταση αποσύνθεσης και δεν έχουν φανεί, δεν έχουν φανερωθεί αυτά οι τρεις πρώτες ύλες της;
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες παραμονές εθνικής γιορτής με πιάνει θυμός και οργή.
Γιατί ενώ έχουμε ξεχάσει, ξαφνικά μας πιάνει αναλαμπή να θυμηθούμε, με λάθος τρόπο και χωρίς ουσία.
Με φασαρία και εικόνα έντονη καλούμαστε να αποδείξουμε ότι κρατάμε ακόμα στα χέρια μας κάτι από το ένδοξο παρελθόν μας.
Ότι είμαστε άξιοι συνεχιστές αυτών που πότισαν με αίμα και ιδρώτα την Ελληνική γη για να την τσιμεντώνουμε εμείς σήμερα με άνεση.
Ότι τάχα είμαστε κι εμείς εδώ δυνατοί και θαρραλέοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε εχθρό, κάθε απειλή.
Και μετά γελάω γιατί δεν είμαστε παρά ανθρωπάκια που ζουν και κινούνται με μπαταρία, προγραμματισμένα να εκτελούν εντολές, να φεύγουν με την πρώτη δυσκολία, να σκύβουν το κεφάλι και να περιφρονούν τη γη που τα δημιούργησε από το χώμα και το νερό της.
Σκέψεις που ίσως δεν έχουν αντίκρισμα, αλλά που έρχονται στο μυαλό άθελα μου κι άλλες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές της μοναξιάς που τριγυρίζω στο νησί, με μόνη συντροφιά την λαχτάρα μου να το γνωρίσω.
Και στέκομαι σε κάθε γωνιά των χωριών του και ψάχνω το νόημα σε κάθε υλική μορφή που συναντάει το βλέμμα μου.
Και συνάντησε τα ηρώα, αυτά τα αφιερώματα της μνήμης, μιας μνήμης που χάνεται. Τα μνημεία που έγιναν για εκείνους που είπα παραπάνω …. πως πότισαν τη γη μας με αίμα και ιδρώτα.
Από τα βάθη των χρόνων, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν.
Για τους ήρωες που με αυτοθυσία έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν … τη ζωή τους για μια πατρίδα, για μια τιμή, για την ελευθερία.
Και τι έχει απομείνει σήμερα; Λίγα ονόματα σκαλισμένα στο μάρμαρο. Και ένα ξερό στεφάνι ξεχασμένο από την προηγούμενη εθνική γιορτή.
Μνήμη: μια πολυτέλεια για λίγους.
Μια βόλτα στα ηρώα του νησιού, με την ελπίδα να τα θυμηθούμε και μαζί με αυτά να βρούμε την ελιά, το αμπέλι και το καράβι για να χτίσουμε από την αρχή την πατρίδα μας!
Μόνοι μας!
