Reorganization – Ένα καινούριο, ενδιαφέρον, ελληνικό skate film.
Από την Άλκηστη Γεωργίου
O Δημήτρης Σκιαδαρέσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λευκάδα. Επισήμως είναι βοηθός μικροβιολόγου, η μεγάλη του αγάπη όμως είναι το skateboarding. Επιπλέον, πολύ πρόσφατα φαίνεται πως “κόλλησε” και το μικρόβιο της κινηματογράφησης: Πριν από λίγες μέρες ο 25χρονος skater ολοκλήρωσε το πρώτο του short film, “Reorganization”, που παρουσιάστηκε το περασμένο Σάββατο στο diy skate park στο Γαλάτσι, και για πρώτη φορά online στο LIFO.gr
Το να κανείς skate στην επαρχία είναι πολύ δύσκολο, μοιάζει με το να είναι ναυαγός σε ένα νησί. Ειδικά τώρα με την κρίση το skate φαίνεται να είναι κάτι που γίνεται μόνο στην Αθήνα. Αλλά αν αγαπάς αυτό που κάνεις βρίσκεις τρόπους. Στους skaters της ελληνικής περιφέρειας αξίζει ένα μεγάλο respect. Είναι πλέον ένα είδος υπό εξαφάνιση.
Δημήτρη, πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το skate;
Ξεκίνησα το 2002. Είχε αγοράσει ο κολλητός μου μια σανίδα και την μοιραζόμασταν κάνοντας φιγούρα στην γειτονιά. Τα χρήματα ήταν λίγα για να πάρω δική μου σανίδα, και οι γονείς γενικά “κλοτσώσαν”, πιο πολύ από φόβο. Ήμουν τυχερός όμως γιατί την ίδια χρονιά οι φίλοι μου πήραν δώρο ένα skate. Καταλαβαίνεις τι θα πει αυτό; Τρέλα μόνο! Μετά από λίγα χρόνια όμως το skateboard βγήκε απ’ τις ζωές μας, ξεχάστηκε. Το ξανάπιασα ενεργά ως φοιτητής πλέον, στα Γιάννενα, πριν από έξι-εφτά χρόνια. Υπήρχε και πολύς κόσμος και ακόμα πιο πολύ όρεξη για να χωθώ πάλι στην φάση. Κάποια στιγμή έφτιαξα με ένα φίλο ένα προσωπικό sponsor me βίντεο και το έστειλα σε εταιρεία. Η απάντηση ήταν θετική, κι έτσι είχα ακόμα ένα βήμα για να κάνω όλο και περισσότερο skate. Ευχαριστώ πολύ τον άνθρωπο αυτό που με βοήθησε και πίστεψε σε μένα.
Πώς νιώθεις όταν κάνεις skateboard;
Λιώσιμο, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Μιλάμε για 11 ώρες τη μέρα πάνω στην σανίδα, χωρίς να με ενδιαφέρει καν αν έχω φάει κάτι όλη μέρα. Μόνο να τσουλάω στους δρόμους, να παρατηρώ, και να είμαι χαρούμενος κάνοντας αυτό που αγαπάω.
Ποιο κόλπο σε δυσκόλεψε περισσότερο στη ζωή σου; Είχες ποτέ κάποιο σοβαρό τραυματισμό;
Δεν υπάρχει κάποιο κόλπο το οποίο να με δυσκόλεψε λιγότερο ή περισσότερο. Αυτό που μετράει είναι το πόσο πειθαρχημένο και καθαρό είναι το μυαλό σου την στιγμή που κάνεις ένα κόλπο, είναι απλά μαθηματικά. Από τραυματισμούς κλασικά αστραγάλους, κι έναν σπασμένο καρπό από το ’11 που πρέπει να τον φτιάξω κάποια στιγμή.
Αγαπημένο τρικ, spot;
Ό,τι έχει να κάνει με fakie, και από spots είναι διάφορα. Manual pads και φυσικά το DIY skatepark στο Γαλάτσι.
Πώς είναι το να είσαι skater σε ένα ελληνικό νησί, στην περιφέρεια;
Το να κάνει κανείς skate στην επαρχία μοιάζει με το να είναι ναυαγός σε ένα νησί. Κανείς δεν σε ξέρει (από την υπόλοιπη σκηνή της χώρας) και κυρίως κανείς δεν πολυενδιαφέρεται για σένα. Ειδικά τώρα με την κρίση το skate φαίνεται να είναι κάτι που γίνεται μόνο στην Αθήνα. Γιατί, βλέπεις μήπως πολλούς skaters στην Θεσσαλονίκη; Γενικά είναι πολύ δύσκολο το να κάνεις πατίνι στην επαρχία, αλλά αν αγαπάς αυτό που κάνεις βρίσκεις τρόπους. Πρέπει να έχεις το μικρόβιο μέσα σου, να συνεχίζεις πιστεύοντας σε αυτό. Γι’ αυτό ίσως και η περιφέρεια να έχει βγάλει λίγους μεν αλλά καλούς έλληνες skaters. Αυτό που έχω να πω στους …village skater people είναι ένα μεγάλο respect. Είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση πλέον.
Πώς προέκυψε τώρα το filming στην ζωή σου; Μίλησε μας λίγο για το βίντεο που έφτιαξες.
Γενικά, τον χειμώνα στο νησί είναι ζόρικα τα πράγματα. Με το που πέσει ο ήλιος δεν κυκλοφορεί άνθρωπος. Εγώ από την άλλη θέλω συνέχεια με κάτι να καταπιάνομαι. Και τι καλύτερο από το filming; Έτσι άρχισε η όλη ιστορία. Ξεκίνησα να κάνω edit στα μέσα του ’13. Πέρα από κάποια street tricks που προϋπήρχαν, όλο το υπόλοιπο βίντεο γυρίστηκε μέσα σε ενάμιση μήνα. Το Reorganization χωρίζεται σε δύο parts: Streetskate και γύρισμα στις Αμερικάνικες Βάσεις. Η ιδέα για το συγκεκριμένο spot (εγκαταλελειμμένες αμερικάνες βάσεις) υπήρχε από καιρό. Μου αρέσει πολύ σαν μέρος, κι επειδή το γνωρίζω αρκετά χρόνια έχω δει όλη την αλλαγή του τοπιού και το πώς έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα. Εκεί ήμασταν πάντα τέσσερα άτομα μόνο: ο Διονύσης Φερεντίνος, ο Άλεξ Ρόπις, ο Κώστας Κουιμουνζής, κι εγώ.
Πηγή: www.lifo.gr
