Κείμενο-Φωτογραφίες: Χρυσούλα Σκλαβενίτη
Πόσες εκκλησίες έχει το Μαραντοχώρι;
Για να τις δούμε: Κοίμηση, Άγιος Νικόλας, Ταξιάρχης, ψηλά στο παλιό χωριό. Οι Άγιοι Ανάργυροι στον Ποταμό. Ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Αθανάσιος στον Μπισά και τελειώσαμε. Έβγαλα φωτογραφίες, τις κατέγραψα κι όλα καλά!
Έλα όμως που σε κάποιες περιπτώσεις “κάτι σε τρώει”…. Μήπως υπάρχει και καμιά άλλη; Κρυμμένη;
Μα φυσικά!
Σχεδόν πάντα όταν “κάτι σε τρώει” υπάρχει κάτι που δεν έχεις βρει. Και πρέπει να ψάξεις να το βρεις.
– Μα αυτό δεν θα το βρεις μόνη σου!”, μου είπαν. “Πρέπει κάποιος που ξέρει να σε πάει.
– Και ποιος ξέρει;
– Κάποιον θα βρούμε!
Περάσαμε αδιάβατα μονοπάτια, γίναμε ένα με τη βλάστηση, βγήκαμε με γρατσουνιές και αίματα, ανακαλύψαμε το παλιό σιδερένιο εικονοστάσι, άδειο πια, και αν και ξέραμε ότι ήταν εκεί κάπου μπροστά μας χωρίς να το βλέπουμε, δεν το βάλαμε κάτω. Πληγωθήκαμε κι άλλο, και στο τέλος το βρήκαμε!
Ταξιάρχης!
Κάπου στον κάμπο του Μπισά. Αόρατος ακόμα και αν πλησιάσεις στα τέσσερα πέντε μέτρα.
Και κατάγραφος … ήταν κάποτε! Τώρα πια, βαστάει ακόμα βέβαια, δε λέω, αλλά ο χρόνος και η λησμονιά έχουν ρίξει εκείνο το πέπλο του ξεθωριάσματος πάνω στους άλλοτε δυνατούς τοίχους….
Που με το ζόρι κρατιούνται όρθιοι ούτε οι μισοί … ο ανατολικός και ένα μικρό τμήμα του ιερού. Αλλά αυτοί έχουν και την “μαγεία” πάνω τους. Τις τοιχογραφίες που αν τις αφήσεις σου μιλάνε.
Κοιτάς το μικρό ξωκλήσι και σε πιάνει ένα τρέμουλο, νιώθεις σαν να φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Σα να μπαίνεις στον κόσμο των αγγέλων.
Και συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά επικρατεί απόλυτη ησυχία, ακόμα και τα ζωντανά της φύσης, τα πουλιά και τα τζιτζίκια που μέχρι πριν λίγο σε ξεκούφαιναν, τώρα έχουν σωπάσει.
Και σε αφήνουν να το ζήσεις, το μεγαλείο του Θεού.
Τα δέντρα που ρίζωσαν μέσα του και αντικατέστησαν τους πιστούς που μέχρι πριν κάμποσες δεκαετίες έφταναν εκεί κάθε τέτοια μέρα, να ανάψουν ένα κερί στον Αρχάγγελο που γιορτάζει.
Τα ξερόχορτα που τρίζουν κάτω από τα πόδια σου επαναφέρουν τους ήχους της φύσης. Και εσύ απλά μένεις άφωνος.
Ιστορικά στοιχεία σε αναζήτηση μου αργότερα δεν βρήκα. Γνωρίζω μόνο ότι οι τοιχογραφίες είναι μάλλον του 17ου αιώνα και σύμφωνα με μαρτυρία του συνοδού μου, μέχρι πριν 50-60 χρόνια λειτουργούσε τη μέρα της γιορτής του. Μετά ξεχάστηκε, λόγγωσε, εξαφανίστηκε σχεδόν και από τη μνήμη των ανθρώπων.
Ευτυχώς όχι όλων! Νιώθω τυχερή που βρήκα έναν από τους ελάχιστους που θυμούνται και με πήγε εκεί!
Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα Κ. από το Μαραντοχώρι.
