Γράφει ο Σπύρος Κούρτης.
Και εμφανίζεται η δυσλεξία… Σαν βόμβα μεγατόνων πλήττει την οικογένεια.
Και ύστερα έρχονται οι κόντρες…
-Κάθισε να διαβάσεις.
-Διάβασα αλλά δεν τα θυμάμαι.
-Μην αφαιρείσαι παιδί μου! Διάβαζε σωστά. Τι τεμπελιά είναι αυτή?
-Δεν μπορώ.
-Δεν θέλεις όχι δεν μπορείς.
…και αρχίζουν οι τσακωμοί, οι μουρμούρες, οι γκρίνιες… και στο τέλος σιωπή! Πάντα σιωπή!
Και οι δύο πλευρές συνυπάρχουν με ένα σύννεφο με ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι τους.
Οι μεν γονείς να αναρωτιούνται…
“Τί δεν κάναμε καλά?” ή “αφού προσπαθούμε για το καλύτερο, του τα παρέχουμε όλα και από αυτόν μόνο να διαβάζει ζητάμε.
“Γιατίίίίί ?”
Πάντα αυτό το –ί- είναι μακρόσυρτο διότι δείχνει την αγανάκτηση εκ μέρους τους!
Το δε παιδί να προσπαθεί να βρει απάντηση στα δικά του ερωτήματα…
<<Αφού διαβάζω γιατί δεν τα θυμάμαι?>> ή <<γιατί δυσκολεύομαι να μάθω κάτι που για τους άλλους φαίνεται εύκολο?>>
Γιατί…? Γιατί…? Γιατί…?
Επιπλέον στο άκουσμα της είδησης για ύπαρξη δυσλεξίας, οι γονείς ξαφνικά παγώνουν.
Το βλέπεις, στα βλέμματά τους διαγράφεται ένα πάγωμα, μια αμηχανία, ένα “να ανοίξει η γη να με καταπιεί!”
Κάποιοι αμέσως πάνε να απολογηθούν, να καλύψουν τις ενοχές τους .
“Μα πώς, αφού… δεν κάναμε τίποτα…”
Και όντως δεν έκαναν τίποτα.
Αυτές οι ενοχές. Άτιμο πράγμα!
Τι να τους πεις? Ότι δεν φταίνε?
Ε, ναι δεν φταίνε!
Αυτοί γονείς ήθελαν να γίνουν, να μεγαλώσουν ένα παιδί, να εκπληρώσουν-καλύψουν και αυτοί ένα μέρος του υπαρξιακού τους ζητήματος.
Και τώρα τους λες εσύ για δυσλεξία?
Αλήθεια τι είναι δυσλεξία? Ποιά τα κύρια χαρακτηριστικά της? Άραγε πόσοι από εμάς είναι δυσλεκτικοί?
Η Δυσλεξία είναι μια μαθησιακή δυσκολία, πράγμα που σημαίνει ότι εξαιτίας της καθυστερεί ή εμποδίζεται η εκμάθηση γραφής και ανάγνωσης από παιδιά που έχουν όλες τις ικανότητες και δυνατότητες για τις εργασίες αυτές.
Είναι δηλαδή παιδιά με κανονική ή και ανώτερη νοημοσύνη, χωρίς προβλήματα στην όραση ή ακοή.
Τονίζεται, λοιπόν, ότι η δυσλεξία δεν είναι ασθένεια, απλώς μιλάμε για έναν άλλο τρόπο εκμάθησης που έχουν τα παιδιά με δυσλεξία. Επιστήμονες αναφέρουν πως σε αυτά τα παιδιά δουλεύει το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου περισσότερο και έτσι η φαντασία είναι πιο ανεπτυγμένη. Η λεκτική ανάπτυξη, όσο αφορά την ανάγνωση και τη γραφή, μένει πίσω και πολλές φορές αυτά τα παιδιά είναι πολύ καλά στα καλλιτεχνικά.
Ποιά είναι τα σημάδια της δυσλεξίας;
• αντιστροφές γραμμάτων – αριθμών (ε αντί για 3)
• αντιμεταθέσεις ή παραλείψεις ή προσθήκες γραμμάτων (ή συλλαβών) στην ίδια λέξη (πότι ή πι ή τοτόπι αντί για τόπι)
• καθρεφτική ανάγνωση ή γραφή (εμ αντί με)
• αντικαταστάσεις λέξεων με άλλες παρεμφερούς σημασίας (διαβάζουν ή γράφουν κοντός αντί για χαμηλός)
• γενικά: κάνουν “περίεργα” και αδικαιολόγητα λάθη, έχουν δυσανάγνωστα γραπτά.
• γενικά: δυσκολεύονται να μάθουν πίνακες, σειρές ονομάτων (π.χ. ημέρες της εβδομάδας, μήνες του χρόνου).
• γενικά: δυσκολεύονται να αντιγράψουν από τον πίνακα ή από σημειώσεις.
• γενικά: έχουν προβλήματα προσανατολισμού στο χώρο και στο χρόνο.
• Να τονιστεί ότι το5% των μαθητών έχουν πρόβλημα δυσλεξίας.
Τα παιδιά αυτά είναι όμως σε θέση για σπουδές κάθε επιπέδου:
• έχουν γρήγορη αντίληψη,
• συχνά ξαφνιάζουν με την οξυδέρκεια των παρατηρήσεων τους,
• έχουν ικανότητες συνδυαστικές
• κρίνουν και οδηγούνται σε λογικά συμπεράσματα μετά από επεξεργασία δεδομένων
• έχουν έφεση στην μηχανολογία, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές
• έχουν γόνιμη φαντασία, χιούμορ και επινοητικότητα.
Από τα παραπάνω προκύπτουν κάποια ερωτήματα:
Α)μήπως θα έπρεπε εμείς οι εκπαιδευτικοί να παρέχουμε επαρκέστερη και πληρέστερη ενημέρωση προς τους γονείς και τα παιδιά?
Β)από την άλλη και οι γονείς δεν πρέπει να προσπαθήσουν να βοηθήσουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το παιδί τους, αφήνοντας στην άκρη τους φόβους και τις ανασφάλειές τους και να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα?
Η λύση, λοιπόν, είναι, αν παρατηρηθούν τέτοια χαρακτηριστικά, δεν πιέζουμε το παιδί, ούτε κρατάμε κριτική στάση απέναντί του, γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε είναι η ψυχική του αναστάτωση και όχι η εξάλειψη του προβλήματος. Συζητάμε το πρόβλημα με τους δασκάλους και απευθυνόμαστε σε έναν ειδικό.
