Ποίημα απ’ την ανέκδοτη συλλογή του Θοδωρή Γεωργάκη “Εικονογραφίες”, με πηγή έμπνευσης ένα πέτρινο ερειπωμένο σπίτι στα Κολυβάτα.
Ερείπια Θαλόντα
Θωριά δωρική,
λόγχη στον ουρανό,
φίλημα στη γη,
ρίζες απλώνω κορμιού σαραντάπηχου.
Ονείρατα θεία,
καιρός αθωότητας,
φύλακας ξάγρυπνος, στη βίγλα ακοίμητος,
Απριλομάη καρτέρεσα.
Έκλεισα μέσα μου
μυστικά θεσπέσια,
άντρες ατσάλινοι τη πέτρα τσακίζοντας,
έρωτες άχραντοι, λατρείας απόσταγμα,
μύθοι ατέλειωτοι, στης στιάς το προσάναμα.
Μάνες αντίκρισα,
μαλλιά ξέπλεκα,
να κλαίνε το μίσεμα,
να λύνουν τα γόνατα, βλαστούς αγκαλιάζοντας.
Ματωμένα δάχτυλα,
χαίτη πυρόξανθη,
λιοκαμένα σύμβολα, εφηβείας το σκίρτημα.
Στα σπλάχνα μου πίθωσα χελιδονίσια μηνύματα,
μου φέραν την άνοιξη,
το χειμώνα απόδιωξαν,
Λαμπρής φτερουγίσματα, Ανάστασης πρόκριμα.
Ύμνους άδολης ζωής, στο σύμπαν ανέπεμψα,
καρδιάς το περίσσευμα,
τη πλάση πλημμύρισα,
ικέτης περήφανος, Θερμοπύλες κραδαίνοντας…
