Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης.
ΑΦΙΟΝ ΚΑΡΑΧΙΣΑΡ 1922. Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ…
Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει μιά σημαντική παροικία Γεωργάκηδων, οι οποίοι πρέρχονται απ’το Πινακοχώρι των Σφακιωτών. Ο πρώτος που εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, το 1922, και μάλιστα κάτω από τραγικές συνθήκες, όπως θα δούμε, εν συνεχεία, αφού εκεί, σ’αυτές τις τραγικές συνθήκες, εστιάζεται η κεντρική ιδέα του σημερινού μας άρθρου, ήταν ο Απόστολος Γεωργάκης, απ’το “σόϊ της Κομπλιώτισσας” του Πινακοχωρίου.
Η οικογένεια αυτή πήρε αυτό το παρανόμι απ’την κυρά Γιάννα, η οποία κατάγονταν απ’το Κομηλιό και παντρεύτηκε στο Πινακοχώρι τον Ιωάννη Γεωργάκη, αρχές του 1900. Οι Πινακοχωρίτες, ποτέ δεν την αποκάλεσαν με το μικρό της όνομα, αλλά πάντα την αποκαλούσαν Κομπλιώτισσα, λόγω της καταγωγής της απ’το Κομηλιό, έναν τίτλο που και η ίδια τον έφερε με μεγάλη τιμή, αφού, μέχρι να πεθάνει, έτσι ζητούσε να την φωνάζουν και στην Θεσσαλονίκη, όπου έζησε μετέπειτα, και οι απόγονοί της έχουν δημιουργήσει αυτή την παροικία Γεωργάκηδων. Μια οικογένεια, η οποία, στην Θεσσαλονίκη έχει γνωρίσει την κοινωνική καταξίωση, δίνοντας αξιόλογα στελέχη στην τοπική κοινωνία, όπως ο Ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Σπυρίδων Γεωργάκης, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε μακριά απ’την Λευκάδα, είναι αρειμάνιος λάτρης του νησιού και ιδιαίτερα της κοιτίδας του, του Πινακοχωρίου.
Όλοι οι ηλικιωμένοι σήμερα Πινακοχωρίτες ενθυμούνται με αγάπη και συγκίνηση ” Τα παιδιά της Κομπλιώτισσας”, με την τεράστια προσφορά και συμπαράσταση σε κάθε Λευκαδίτη, που εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, ή Μεταπολεμικά, μα και κάθε είδους βοήθεια προς άπορους Λευκαδίτες φοιτητές της Συμπρωτεύουσας. Την ιστορία αυτής της οικογένειας μας μετέφερε, απ’την Θεσσαλονίκη, ο ανωτέρω καθηγητής Σπυρίδων Γεωργάκης, ο οποίος φέρει με υπερηφάνεια την Σφακισάνικη καταγωγή του. Σύμφωνα με τον ανωτέρω Σπυρίδωνα Γεωργάκη, στην Θεσσαλονίκη μεταφέρθηκε, το 1922, ημιθανής ο πατέρας του Απόστολος Γεωργάκης, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στην μάχη του Αφιόν Καραχισάρ, το 1922, χάνοντας δύο πλευρά και την μισή παλάμη του αριστερού του χεριού μαζί με τρία δάχτυλα, βρήκε, όμως τον σωτήρα άγγελό του, σ’αυτή την ζωή…εν τάφω, που τον έταξε το υπέρτατο καθήκον προς την πατρίδα, στο πρόσωπο ενός ξανθού έλληνα ανθυπολοχαγού, ο οποίος τον ανέσυρε απ’την ημιθανή κατάσταση στην ζωή.
Ας δούμε πως διέσωσε την σκηνή του τραυματισμού του ο Απόστολος Γεωργάκης στον γιό του Σπυρίδωνα Γεωργάκη:
” Ντουφέκαγα πίσω από ένα βράχο…Ξαφνικά έπεσε μια οβίδα…διέλυσε τον βράχο…μια λάμψη…ο βράχος έπεσε επάνω μου…χάθηκα…κατάλαβα κάποιον που με κλώτσησε και με γύρισε ανάποδα…Άνοιξα τα μάτια μου και άκουσα έναν να λέει: “τι είναι αυτός εκεί;” και ένας άλλος να του απαντάει: “άστον αυτόν θα πεθάνει…”. Πρόσεξα καλλίτερα και είδα έναν ανθυπολοχαγό Έλληνα, ένα ξανθό παλλικάρι, να τραβάει το πιστόλι του, να το γυρίζει στον λοχία, που είπε να με παρατήσουν να πεθάνω, και να του λέει: “Κερατά γ… το σόϊ σου…θα σε σκοτώσω…βάλτον επάνω στο κάρο να πάει να πεθάνει στην πατρίδα…” Ένοιωσα τότε πως με σήκωσαν από τα πόδια και το ένα χέρι…Ξύπνησα στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Δεν ξέρω πόσο καιρό έμεινα εκεί…Όταν βγήκα, το μόνο που είχα ήταν το ματωμένο χιτώνιο, με ξεραμένα τα αίματα, έναν σταυρό της Κομπλιώτισσας, (Σ.Σ της μάννας του), και τρείς δραχμές! Αναζήτησα δουλειά στην Θεσσαλονίκη. Ήμουν με μισό το ένα χέρι και ανέπνεα δύσκολα. Κανένας δεν με ήθελε.Τελικά με πήραν κλειδούχο στα τράμ, γύριζα τον μακαρά με το δεξί χέρι…Έτσι ξεκίνησα σιγά-σιγά. Μετά ήρθε το περίπτερο στην Εγνατία…”
Άποψη του Αφιόν Καραχισάρ το 1921. Πάνω από την πόλη δεσπόζει ο χαρακτηριστικός βράχος. [Πηγή]
Αυτός, ο ηρωικός αγωνιστής του Αφιόν Καραχισάρ, ο Απόστολος Γεωργάκης, που πέθανε ενενήντα τεσσάρων ετών, παρά τα σοβαρά του τραύματα, εγκαταστάθηκε, μετά την ίασή του, στην Θεσσαλονίκη μόνιμα, ενώ, εν συνεχεία, τον ακολούθησαν τα αδέρφια του Αναστάσης και Κωνσταντίνος και οι γονείς του. Η Πολιτεία, πέραν απ’την εργασία στα τράμ, του έδωσε άδεια περιπτέρου στην συμβολή των οδών Εγνατίας και Αριστοτέλους. Αυτό το περίπτερο “του μπάρμπα Αποστόλη”, είχε γίνει τόπος συνάντησης των Λευκαδίων της Θεσσαλονίκης του Μεσοπολέμου. Εκεί, σ’αυτό το περίπτερο, το 1928, δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Λευκαδίων Θεσσαλονίκης “Λευκάτας”, από είκοσι εννέα ιδρυτικά μέλη. Το ιστορικό αυτό καταστατικό, που έχει ιδιαίτερη συναισθηματικη και ιστορική αξία, βρίσκεται στα χέρια του καθηγητή Σπυρίδωνα Γεωργάκη, ο οποίος, όπως μας εκμυστηρεύθηκε, επιθυμεί να το χαρίσει στο Ιστορικό Αρχείο της Λευκάδος, ή στο Πνευματικό Κέντρο Λευκάδος, γιατί, όπως πιστεύει ανήκει στην Λευκάδα, σε μνήμη των ηρωικών Λευκαδίων που έζησαν στην Θεσσαλονίκη, …μηδέποτε απ’το χρέος μη κινούντες. Και αυτό το χρέος, γι’αυτούς, δεν ήταν άλλο, παρά ο Λευκάτας μόνιμα στην καρδιά τους…
