Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης.
Μια ευχάριστη νότα στα καταθλιπτικά, μαζί με τα οικονομικά βέβαια, πολιτιστικά πράγματα της Λευκάδας, αυτό το καλοκαίρι, είναι η βράβευση του Ανδρέα Λάζαρη, του Μπάρμπα Ανδρέα του Καρούσου, όπως τον ξέρουμε όλοι στους Σφακιώτες, απ΄την Ακαδημία Αθηνών. Μια ύψιστη διάκριση και τιμή στον συμπατριώτη μας, ο οποίος παιδιόθεν, μαζί με το βιοποριστικό του επάγγελμα, έταξε σκοπό και στόχο ζωής να υπηρετεί συγχρόνως και το πνεύμα, μα κυρίως να υπηρετεί αθόρυβα και δημιουργικά ότι προάγει πνευματικά τον άνθρωπο και ότι ημερεύει και εξευγενίζει την ζωή, κατατείνοντας στο αρχαίο “καλός καγαθός”, σαν μοντέλο ζωής, δηλαδή κυνηγώντας αρειμανίως την αρετή. Αυτή η βράβευση του εκλεκτού συντοπίτη μας αποτελεί και περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στο νησί της Λευκάδος, αφού στο πρόσωπό του βραβεύονται συνολικά όλοι εκείνοι που αθόρυβα και μακριά απ΄τα στερεότυπα της Χώρας δημιουργούν σε διάφορους τομείς του πνεύματος και οι οποίοι παραμένουν στα παρασκήνια, αφού στο προσκήνιο έρχονται όλοι εκείνοι οι γραφικοί χλεχλέδες της πόλης με τις ..κρυάδες και τις γραφικότητες, που νομίζουν ότι “δίνουν τον τόνο” στα πολιτιστικά του νησιού μας, ενώ, φεύ, το φολοθεάμον κοινό τους χειροκροτεί και χαϊδεύει την κοιλιά του φιλάρεσκα για τον αρτον και τα θεάματα…
Μπάρμπα Ανδρέα συνέχισε να μας συγκινείς και να προσφέρεις, όπως το δικό σου δημιούργημα το Μουσείο στον ταπεινό Κάββαλο, διότι, αν βρίσκονταν κάπου αλλού, αυτό το Μουσείο, ίσως και να ήταν απ΄τα κεντρικότερα σημεία αναφοράς.Το νέο καλοκαίρι που θα έρθει πιστεύω ότι θα ξαναπιούμε καφέ για να μιλήσεις και πάλι , με τον πλούτο της λαϊκής σου σοφίας, για τα σχέδιά σου γύρω απ΄την μεγάλη σου αγάπη την παράδοση, την ιστορία του τόπου μας και τις θεσπέσιες αναμνήσεις σου για μια εποχή αγνή και αθώα που έφυγε ανεπιστρεπτί, αφήνοντας γλυκιά νοσταλγία και απαντοχή πως άμποτες οι άνθρωποι να ξαναγαπήσουν το γνήσιο το αφτιασίδωτο και το ταπεινό.
Παρεμπιπτόντως να πληροφορήσουμε κάθε αρμόδιο φορέα στη Λευκάδα, πριν μας προλάβει και πάλι κάποιο άλλο πνευματικό ίδρυμα, πως, ο Μπάρμπα Ανδρέας, έχει άλλη μια θαυμάσια δουλειά, μια δουλειά που αφορά στον ξεσηκωμό των Αμπελουργών της Λευκάδος, που κυοφορήθηκε και αυτός στους Σφακιώτες, το 1935, όπου λιτά και απέριττα παρουσιάζει τον ξεσηκωμό με τα φονικά και τις φυλακίσεις, με μαρτυρίες ανθρώπων που πρωτοστάτησαν στον ξεσηκωμό
Αυτή, λοιπόν, η βράβευση του Κυρ – Ανδρέα, απ΄την Ακαδημία Αθηνών, πέραν της τιμής και της υπερηφάνειας για όλο το νησί, είναι μια άριστη αφορμή, θεωρούμε, να τεθούν κάποια ζητήματα σχετικά κυρίως με την λειτουργία του Πνευματικού Κέντρου, αφού, πλέον καλύπτει ολόκληρο το νησί, ζητήματα που δεν προσωποποιούνται, αλλά στοχεύουν στην πολύπλευρη λειτουργία του, διότι, σε τελική ανάλυση, πιστεύομε πως δεν θα αισθάνεται τόσο άνετα η ηγεσία του Κέντρου, αφού αγνοούσε την ύπαρξη αυτού του νέου δημιουργού και ήρθε η Ακαδημία Αθηνών να τον τιμήσει και να τον αναδείξει σε σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά του νησιού μας.
Επομένως, το Π Κ οφείλει να έχει τεταμένες τις κεραίες και να αφουγκράζεται κάθε πτυχή δημιουργίας στο νησί, διότι σας διαβεβαιώ ότι υπάρχουν. Θέλετε να αναφερθώ σε μια εργασία που κατ΄εμέ, αλλά και για πολλούς πιστεύω, μπορεί να παρουσιασθεί ακόμη και στο Μέγαρο Μουσικής ή στο Ηρώδειο, όπου παρουσιάζουν και τα άλλα Επτάνησα και να απογειώσει την Λευκάδα; Είναι η μελοποίηση του ΦΩΤΕΙΝΟΥ του Βαλαωρίτη, απ΄τον εξαίρετο συντοπίτη μας τον Διονύση τον Γράψα, μιά καταπληκτική συμφωνική δουλειά που πρωτοεκτελέστηκε στους Σφακιώτες το 2010 με την χορωδία της ΔΕΗ και η οποία δουλειά κυκλοφορεί και σε μορφή CD. Δεν είναι μιά καλή απάντηση στα “όπα” και στα “ντιριντάχτα”, που γεμίζει κάθε καλοκαίρι η Λευκάδα;
Για να ανοίξουμε εδώ, επί τη ευκαιρία, μια παρένθεση και να αναφερθούμε σε ένα κεφαλαιώδους σημασίας θέμα για την Λευκάδα, αυτό της μουσικής. Εδώ ο μοναδικός φορέας που μπορεί να ναλάβει δράση είναι το Πνευματικό Κέντρο και να προχωρήσει στην δημιουργία μιας μουσικής ταυτότητας, για την Λευκάδα, πάνω στον διπλό μουσικό δρόμο που ακολουθεί, τον επτανησιακό και τον στεριανό. Αλήθεια, πήξαμε για ένα ακόμη καλοκαίρι στο κλαρίνο! Ειλικρινά αγαπώ το κλαρίνο και διασκεδάζω στα πανηγύρια. Ομως νισάφι, ρε παιδιά. Έγινε η Λευκάδα Ξηρόμερο! Δεν πάει άλλο.
Καταλαβαίνω και το διασκεδαστικό και το εμπορικό κομμάτι, διότι έτσι έρχονται χρήματα στις επιχειρήσεις. Προσωπικά βρέθηκα σε πανηγύρι στην Μπόχαλη της Ζακύνθου και ειλικρινά εξεπλάγην με τον πλούτο και το μεγάλο κέφι που δημιουργούσαν τα επτανησιακά τραγούδια. Βρέθηκα όμως φέτος σε εκδήλωση με δημοτική ορχήστρα εδώ στην Λευκάδα, αδιάφορο που, και εξοργίστηκα με τα Ξηρομερίτικα, αλλά Καρναβά, που ο μακαρίτης ο Τάκης Καρναβάς ξεκινούσε απ’ το βράδυ με το “τούτη η γή κυρά – Γιώργαινα” και σταματούσε το πρωινό! Κατά την γνώμη μου οφείλει το Π Κ να συγκεντρώσει όλα αυτά τα καταπληκτικά παιδιά των μουσικών μπουλουκιών της Λευκάδος και να συζητήσουν σοβαρά το θέμα της μουσικής ταυτότητας του νησιού. Όπως οφείλει με κάθε μέσο και τρόπο να συνδράμει την προσπάθεια της Αγιομαυρίτικης Παρέας, ακόμη και με την δημιουργία σχολής, διότι αυτοί οι άνθρωποι , με το εξαίσιο έργο, πρέπει να πάνε ακόμη πιό μπροστά την επτανησιακή μουσική στην Λευκάδα.
Όλα τούτα όμως προϋποθέτουν ένα Πνευματικό Κέντρο αυτονομημένο, μακριά απ΄τον σφιχτό εναγκαλισμό της εκάστοτε δημοτικής αρχής, όπου καταλήγει η τοποθέτηση του επικεφαλής , αλλά και των μελών του ΔΣ, κάθε φορά, να είναι αποτέλεσμα πολιτικών και ενδοπαραταξιακών ισορροπιών της εκάστοτε δημοτικής αρχής, επαναλαμβάνουμε. Ευχής έργον θα ήταν και αν τούτο είναι νομικά εφικτό, το ΠΚ να λειτουργήσει σαν ένα είδος Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, με ΔΣ εκλεγμένο, που θα λειτουργεί πολυσυλλεκτικά και κυρίως θα καλύπτει κάθε πτυχή της πνευματικής Λευκάδος, χωρίς να χάνει απ’ τα σκόπ του ραντάρ του κάθε νέο δημιουργό…
