Του Θοδωρή Γεωργάκη.
Την Αρετή κουβαλάς θεμελιακό και δομικό σου στοιχείο ελευθερία,
στο μπουκέτο των αρετών, που κοσμεί την θωριά σου, αυτή ξεχωρίζει,
νέους καιρούς και ανακαινισμούς των πάντων στο διάβα σου ψάλλεις,
στην πνευματική οικοδομή επιστατείς, που φως και ελευθεροφροσύνη καλείται,
φως, αυτό που δεν δυσκολεύεται να φανεί στ’ ανθρώπινα μάτια.
Αρμονία φρονημάτων και αισθημάτων στην πλάση υφαίνεις, θεία χάρη,
που καρποφορεί την αγάπη κι αποδιώχνει το μίσος, στα σωθικά σου φωλιάζεις.
Με τον σπορέα μοιάζεις, που εξέρχετα να σπείρει τον σπόρο,
που πέφτει στην πέτρα, στον δρόμο, στην φωτιά και στο χώμα.
Όπου κι αν σπαρεί, πανώριο κι ολοφώτεινο φυντάνι σου θα φυτρώσει,
βαθιά στην γη ριζοβολάς και κλώνους αειθαλείς ανατέλλεις.
Στην πέτρα επάνω τον αγώνα σμιλεύεις και τις αντοχές σου μετράς,
σ’ αυτήν δεν ψάχνεις ικμάδα, να σου προσφέρει δεν έχει,
την πάλη μόνο και τις σφιγμένες γροθιές, σου προτείνει,
στην μάχη ετούτη το δικό σου παράστημα φτερουγίζει,
σαν αϊτός θα σηκωθείς στον ουρανό, με την λεία στα νύχια,
συντρίμμια και θρύψαλα η πέτρα στην επέλασή σου τελεύει,
αγιασμένα λιθάρια στο πέρασμά σου πίσω αφήνεις,
ιέρεια, στο άρμα του Κλέοβη και του Βίτονα ενάρετα στέκεις,
ίσαμε τον φωτεινό ουρανό η δόξα σου χυμάει ελευθερία.
Στον δρόμο, σαν πέσεις, εκατονταπλάσιο καρπό θα καρπίσεις,
πρόσφορος χώρος, η πανώρια σου μορφή ξανά θα προβάλλει,
πότε στης Αλαμπάμα τα στενά το όνειρο του Μαρτίνου να κραδαίνεις,
πότε στης Ιντιφάντα την στράτα να πετροβολάς για μια πατρίδα,
πότε στις Φαβέλες του Ρίο τα χαμίνια να υμνούν την μορφή σου.
Όλοι ετούτοι με υψωμένα χέρια τον δικό σου θούριο ψάλλουν,
γροθιά στ’ αμέριμνα όνειρα και στο μίσος των βολεμένων του κόσμου,
ίσαμε τον ουρανό να φθάσουν ελευθερία τα κλαδιά σου.
Στη φωτιά ο σπόρος σου, αν πέσει, εκεί το φρόνημα ατσαλώνεις,
αφού, όλοι μας, αργά ή γρήγορα, με την φωτιά θ’ αλατισθούμε.
Όταν ο γύφτος, με λύσσα, χτυπά στ’ αμόνι επάνω τ’ άλιωτο ατσάλι,
τότε οι δικές σου οι σπίθες, ίδιοι πυρσοί, την οικουμένη ζεσταίνουν,
με λαμπάδες φωτός μοιάζουν, που ανάβουν στης Αίτνας τα πύρινα σπλάχνα,
και στην πηγή της φλόγας ακόμη επάνω, ως επί ύδατος αναπαύσεως μοιάζεις.
Στα κρεματόρια, στα σκοτάδια του μίσους, σταυρώθηκε μαζί σου ολάκερη οικουμένη,
στην Λωραίνη, με θέα το Σταυρό, σε τυλίγουν οι φλόγες,
στην πλατεία της Γένοβας της ελευθεροφροσύνης σκιρτάς την δάδα,
θυσίας λύτρωση, οικουμένης λαμπάδα, αγαθό υπέρτατο υπάρχεις.
Στο Κούγκι, ο καλόγηρος Σαμουήλ, με την δική σου φλόγα στα μάτια,
τον ιδιόμορφο μακρόσυρτο χορό τραβάτε στου Ζαλόγγου τους βράχους,
μα και πάλι στην πυρά θα θριαμβεύσει του Σόλωνα το φρόνημά σου ελευθερία,
και τον Κροίσο έσωσε κι εσωφρόνησε τον Κύρο.
Όλες ετούτες οι δάδες μαζί πέμπουν μήνυμα πανώριο στην οικουμένη,
πως, και μέσα απ’ την φωτιά, με φως καταυγάζεις και βασίλειο πάντα στήνεις ελευθερία.
Στο χώμα, σαν σπαρείς, εκεί δεν δέχεσαι τις εύκολες λύσεις,
γνωρίζεις πολύ καλά πως, εκείνο που σπέρνεις, δεν παίρνει ζωή,
ποτέ δεν βλαστάνει, αν δεν πεθάνει πρώτα και μέσα στην γη δεν σαπίσει ,
γι’ αυτό με μάχες απαντάς στην εύκολη γιγάντωση των κλώνων,
δεν θέλεις με χάρες ο φύτρος στα έγκατα της γης να βλαστήσει,
αγώνα και πάλη με όλες τις καταχθόνιες δυνάμεις θα στήσεις,
γιατί με το χώμα, αιώνες τώρα, ακατάλυτους δεσμούς συνυφαίνεις,
μαζί τα τείχη γκρεμίζετε, στου θριάμβου την αψίδα να μπείτε,
με ουρανομήκεις κραυγές, ίσαμε τον ουρανό να θριαμβεύσεις ελευθερία.
Ελευθερία, Αγάπη και Φως! Η δημιουργική αρχή της ζωής και των κτισμάτων.
Το τέλος και ο ύψιστος σκοπός τους!
Στη μνήμη του Κώστα Γεωργάκη, που, στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, αυτοπυρπολήθηκε στη πλατεία Ματτεότι της Γένοβας, γενόμενος ο ίδιος λαμπάδα της ελευθερίας, διαμαρτυρόμενος για τη εφτάχρονη δικτατορία στη Ελλάδα.
