Αρχική Μόνιμες Στήλες Παρεμβάσεις από τον Θ. Γεωργάκη Της γης οι κολασμένοι δεν γιορτάζουν

Της γης οι κολασμένοι δεν γιορτάζουν

0

100825140702_iraq_war_in_pictures_2_926x521_nocredit

Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης

Ωραίο το εορταστικό τραπέζι μας, ακόμη και σε εποχή κρίσης εξακολουθεί να συναρπάζει η ελληνίδα μάνα και να θέλει πάντα τα παιδιά της, τούτες τις χρονιάρες μέρες σαν …<<νεόφυτα ελαιών κύκλω της τραπέζης>>,  να γνωρίζουν την μαγεία και την μέθεξη της οικογενειακής συνάθροισης, να επιστρατεύουν μνήμες, να επανασυνδέουν φθαρμένες απ’το αχαλίνωτο κυνηγητό του ευδαιμονισμού  σχέσεις, να νοιώθουν την θαλπωρή της πατρογονικής εστίας, να ξεχνούν τον τραχύ αγώνα που μας φόρτωσαν, εκόντες- άκοντες, οι πολιτικοί μας ταγοί, όλα τούτα τα μεταπολεμικά χρόνια.

Μα μέσα σ’όλα τούτα όμως, σ’ αυτό το κλίμα ευφορίας και θαλπωρής,  που διανθίζεται με τις <<αγωνίες>> της διασκέδασης  και της  καλοπέρασης, ίσως μας διαφεύγει το κορυφαίο πνευματικό μήνυμα, που εξέπεμψε η απλοϊκή φάτνη. <<Και επί γής ειρήνη>>. Το μέγα ζητούμενο των τραγικών ημερών που βιώνει η ανθρωπότητα, η οποία καθημαγμένη  σύρεται απ’το άρμα του θεού …Άρη,  σε έναν ανευ προηγουμένου ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής,  δημιουργόντας εκατόμβες αθώων θυμάτων, μα και χιλιάδες εκπατρισμούς και ανέστιους ανθρώπους, οι οποίοι, σαν κολασμένοι της γής, αναζητούν σανίδα σωτηρίας στο κύμα της μεγάλης φυγής προς το άγνωστο.

Ενα μκρό πνευματικό διάλειμμα, απ’το εορταστικό πνεύμα των ημερών, ένας ελάχιστος προβληματισμός για όλους αυτούς του ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, που τραβούν τον δικό τους  Γολγοθά προς την απελπισία, με οδήγησε σε τούτο το ταπεινό πόνημα, αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανέστιους ανθρώπους, που παλεύουν με τα χιόνια του Αίμου, με τα κύματα τιε Μεσογείου, με ένα σωρό κακουχίες, για το αυτονόητο, για το δικαίωμα στην ζωή.

Έρχομ’  απ’ την Βακτριανή του Μέγα Στρατηλάτη
φέρνοντας μέσα μου πνοές κοινής καταγωγής.
Ξεπέρασ’ ανυπόδητος το φράγμα του Ευφράτη
κι ο Γρανικός μ’ οδήγησε σε γή Αιολική.

Από του Γάγγη τα νερά, έρημος Γεδροσία,
το Τάζ Μαχάλ στη μνήμη μου πορεία στην φυγή.
Σαν των Μυρίων την φωνή, <<Θάλαττα>> η ψυχή μου
στου Αιγαίου το αντίκρυσμα του Ποσειδώνα γή.

Άφησα πίσω αίματα και φλόγες στο Χαλέπι
και πάλεψα στα κύματα της Κυρηναϊκής.
Ζωή απ’τα χαλάσματα πως θέλεις  ν΄ανανατείλει,
κι η θάλασσα εκδικήτρια στην έρμη τούτη γή.

Υποσαχάρια Αφρική και κέρας Σομαλίας
όλοι μαζί απόκληροι μιας άπονης ζωής.
Σαν τον Κυναίγειρο σφιχτά στις βάρκες γατζωμένοι,
στις Μπαρμπαριάς τα κύματα μετρούμε την ζωή.

Διάβηκα τα Καρπάθια τον Αίμο και την Πίνδο,
ικέτης τώρα βρίσκομαι στου Αιγέα την αυλή.
Αλληλεγγύης μήνυμα κομίζω Αχαιοί μου,
λογίζοντας την ένδεια μίασμα μα κι οργή.

Ολοι εμείς, σαν μάρτυρες  της γής οι κολασμένοι
στο πνεύμα σας το Δελφικό, ανάσα και ζωή.
Ο Ξένιος Παντοκράτορας, μόνο στοργή προστάζει,
στον θρόνο τον πυρίμορφο,  τον Ομφαλό της γής.

Με την ευχή να σταματήσει τούτη η γή να δημιουργεί κολασμένους και ανέστιους, ας κρατήσουμε στο μυαλό μας, όχι μόνο τούτες τις εορταστικές ημέρες, αλλά παντού και πάντα την μοναδικκή ευχή:  KAI EΠΙ  ΓΗΣ  ΕΙΡΗΝΗ….

Προηγούμενο άρθροΌχι στον δρόμο Πόντη – Νηρά. Όχι στις ανεμογεννήτριες στο ακρωτήρι της Λευκάδας
Επόμενο άρθροΠεύκο έπεσε επάνω σε σταθμευμένο φορτηγό στην Καρυά