Γράφει ο Θοδωρής Γεωργάκης.
Εργαζόμενοςπάνω από τριάντα χρόνια στον τραπεζικό τομέα και, μάλιστα, τα περισότερα εξ αυτών σε διευθυντική θέση ευθύνης, θέλω να πιστεύω πως γνωρίζω σε ικανοποιητικό βαθμό τα πράγματα των τραπεζών βιωματικά και “από μέσα”. Ως εκ τούτου, ήμουν σίγουρος, πως, η γιγανταία δημοσιονομική αναπροσαρμογή, που έγινε στην χώρα, όση καμία άλλη στην υφήλιο και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης, αυτή η γιγανταιαία αναπροσαρμογή, που οδήγησε σε απώλειες κατά 25% του ΑΕΠ, θα είχε σαν απόρροια και απότοκο την τραπεζική κρίση, που εμφανίζεται ολοκάθαρα πλέον στον οικονομικό ορίζοντα της χώρας. Δεν χωρά αμφιβολία πως ήδη μπήκαμε στον αστερισμό της υπαρκτής κρίσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μια κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες γα το άμεσο μέλλον.
Η αφαίρεση αγοραστικής δύναμης και ρευστότητας απ’τα νοικοκυριά, μέσω των τεράστιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, οδήγησε τα “κόκκινα” δάνεια σε ποσοστό 35%, με δυναμκή να ξεπεράσουν, πολύ σύντομα, και το 40%. Φανταστείτε τι μπορεί να σημάνει αυτό το πράγμα σε ένα σύνολο δανείων στην χώρα περίπου 230 Δίς ΕΥΡΩ, σχεδόν τα μισά να μην εξυπηρετούνται! Το γαϊτανάκι, βέαια, με τις τράπεζες δεν είναι μόνο απόροια της δημοσιονομικής κρίσης. Άρχισε απ’την εποχή ακόμη του Αλογοσκούφη και αθροιστικά, από τότε, οι τράπεζες έχουν πάρει απ’το κράτος 232 Δις ΕΥΡΩ, όσο σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό ΑΕΠ και μάλιστα πρό κρίσης, αφού το …μοσχαναθρεμένο και κρατικοδίαιτο τραπεζικό μας σύστημα ήθελε τα κέρδη δικά του και τις ζημιές στον λαό!!! Δυστυχώς με αυτή την τακτική, βρισκόμαστε και πάλι στο σημείο μηδέν με τις τράπεζες, οι οποίες σαν θεμελιακό εργαλείο της ελεύθερης οικονομίας, που ζούμε, πρέπει, πάση θυσία να διασωθούν, θέτοντας έτσι ένα νέο διακύβευμα, στην σημερινή, και στην αυριανή κυβέρνηση, σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας γενικώτερα, είτε σε καθεστώς Μνημονίου, είτε Αντιμνημονίου.
Ένας, επί πλέον παράγοντας, που μεγιστοποιεί την αβεβαιότητα στον τραπεζικό χώρο, είναι το γεγονός ότι πρέπει να εξελιχθεί μέσα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα η επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών, αφού, ουσιαστικά, και οι τέσσερεις συστημικές ελληνικές τράπεζες ανήκουν στο ΤΧΣ, μιά ιδιωτικοποίηση που στόχο έχει την απόσβεση των τελευταίων 50 Δίς ΕΥΡΩ, τα οποία δαπανήθηκαν για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Και εδώ αρχίζουν τα παιγνίδια και ο κίνδυνος που παραμονεύει να οδηγηθεί και πάλι ο ελληνικός λαός σε νέα Μνημόνια, με όποια κυβέρνηση και αν υπάρξει στην χώρα, και ας ξοδεύονται …ανέξοδοι λεονταρισμοί.. Διότι, ήδη, άρχισαν τα “παιγνίδια”, από όλα τα δεθνή και ευρωπαϊκά φόρα, σχετικά με τα χρήματα που απαιτούνται για την ανακεφαλαιοποίηση και οριστική σωτηρία των ελληνικών τραπεζών. Σε ρόλο “λαγού” το ΔΝΤ με διαρροές στους F T, αφήνει να εννοηθεί πως απαιτούνται ακόμη 20 Δις, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος και η BLACK ROLL που πραγματοποίησε τα “στρές τέστς” των τραπεζών υπολογίζει το ποσό στα 6,5 Δις ΕΥΡΩ.
Και εδώ αρχίζουν τα παιγνίδια. Άν επικρατήσει η άποψη του ΔΝΤ, τότε θα δούμε πράματα και θάματα, για άλλη μια φορά σε βάρος του ελληνικού λαού, διότι θα απαιτηθούν νέα μέτρα, νέες περικοπές, αλλά και κούρεμα των καταθέσεων, σύμφωνα και με την τελευταία απόφαση του Γιουρογκρούπ.
Προς το παρόν αυτό το σενάριο φαίνεται να απομακρύνεται και να αποδέχεται η Τροϊκα τα νούμερα της Τράπεζας της Ελλάδος. Ποιός είναι , όμως σε θέση να διαβεβαιώσει, πως, σε περίπτωση θεαματικής αύξησης των “κόκκινων” δανείων, το θέμα δεν θα τεθεί εκ νέου απ’τους δανειστές;
Σ ‘αυτή την περίπτωση, δηλαδή πιθανόν νέων Μνημονίων και μέτρων, το μόνο όπλο που απομένει στην κυβέρνηση, σημερινή ή αυριανή, είναι η επιστράτευση πολιτικών αποφάσεων, πολιτικές αποφάσεις, που πρέπει, επί τέλους, να συναθροίζουν το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, όπως συνέβη στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία, χώρες που ήδη κινούνται στην έξοδο απ’τα Μνημόνια. Διότι, σε τελική ανάλυση, πολύ λίγο ενδιαφέρει η εκ των υστέρων “Δικαίωση”, για συμπολίτευση ή αντιπολίτευση, όταν γύρω μας θα έχει στηθεί, εκ νέου, ο χορός των δαιμόνων…
