Αρχική Μόνιμες Στήλες Περί ψυχολογίας Η σύγχρονη παιδαγωγική

Η σύγχρονη παιδαγωγική

0
classroom

classroom

Γράφει η Σοφία Μεσσήνη.

Συμφώνα με την σύγχρονη αντίληψη, η Παιδαγωγική  ψυχολογία  ορίζεται ως  μία  επιστήμη  που  ασχολείται  με  το  πως  τα  πορίσματα  της  ψυχολογίας  θα  αξιοποιηθούν  κατά  τον  καλύτερο  δυνατό  τρόπο  στην  εκπαίδευση με  σκοπό  την  βελτίωση  των  όρων  της  σχολικής  ζωής.

Η  παιδαγωγική  ψυχολογία είναι  κλάδος  της  ψυχολογίας με κύριο  αντικείμενο  της  τη  μελέτη  της  διεργασίας  της  μαθήσεως  και  τη  χρήση  των  αρχών  της  ψυχολογίας  για  την  διευκόλυνση  της  διεργασίας  αυτής. Παρέχει  δηλαδή  το  θεωρητικό  έρεισμα  πάνω  στο  οποίο  θεμελιώνονται  οι  προσπάθειες  για  την  επιστημονικοποίηση  της  μαθήσεως.

Η  αποστολή  της  παιδαγωγικής  ψυχολογίας  είναι  τετραπλή  και  συνοψίζεται  στα  παρακάτω:

   1. στην  κατανόηση  του  φαινομένου  της  μαθήσεως. Αυτό  προϋποθέτει  βέβαια  μελέτη  και  ανάλυση  του  φαινομένου  σε  βάθος. Απαραίτητη  προϋπόθεση  είναι  επίσης  η  πειραματική  έρευνα  με  σκοπό  την  ερμηνεία  των  πτυχών  εκείνων  της  διεργασίας  της  μάθησης  οι  οποίες  δεν  έχει  καταστεί  δυνατόν  να  διασαφηνιστούν  μέχρι  τώρα.

   2. στην  πρόβλεψη  της  πορείας  της  μαθήσεως  σε  κάθε  συγκεκριμένη  κατάσταση  μαθήσεως  ή  σε  κάθε  σύνολο  καταστάσεων  μαθήσεως, όπως  είναι  γενικά  η  κοινωνική  μάθηση.

   3. στον  έλεγχο  της  διαδικασίας  της  κατάστασης  μαθήσεως, με  σκοπό  βέβαια  τον  προγραμματισμό  εκείνων  μόνο  των  αποτελεσμάτων  που  είναι  επιθυμητά  στο  εκάστοτε  κοινωνικό  περιβάλλον. Για  να  επιτευχτεί  ο  έλεγχος  αυτός  χρειάζεται  να  σχεδιαστούν  σωστά  και  μετέπειτα  να  χρησιμοποιηθούν  με  σύνεση  τα  ερεθίσματα  που  θα  οδηγήσουν  στην  επιθυμητή  μάθηση, τόσο  σε  προγραμματισμένες  καταστάσεις  μαθήσεως  όσο  και  σε  απρογραμμάτιστες.

   4. στη  διευκόλυνση  της  διεργασίας  της  μαθήσεως  σε  κάθε  προγραμματισμένη  κατάσταση  μαθήσεως. Φυσικά  αυτό  είναι

αποτέλεσμα  της  μελέτης  όλων  εκείνων  των  παραγόντων  που  είναι  δυνατόν  να  επηρεάσουν  την  κατάσταση  μαθήσεως, είτε  αναφέρονται  στο  άτομο  που  μαθαίνει, είτε  αναφέρονται  στο  περιβάλλον  της  κατάστασης  μαθήσεως, είτε  στη  μεθοδολογία  που  χρησιμοποιείται.

Στο  σημερινό  παιδαγωγικό  χώρο, και  επομένως  και  στην  εκπαιδευτική  πραγματικότητα, υπάρχουν  τρείς  βασικά  περιοχές  αγωγής: α) η  παλιά  παιδαγωγική, β) η  νέα  παιδαγωγική, γ) η σύγχρονη  παιδαγωγική.

Η  παλιά παιδαγωγική  είναι  κάτι  σαν  ιατρική: μία  τέχνη  η  οποία  όμως  στηρίζεται σε  ακριβείς  επιστημονικές  γνώσεις. Οι  δεξιότητες  ενός  καλού  γιατρού  είναι  σίγουρα  ατομικές  και  σχεδόν  έμφυτες: δεν  διδάσκονται  και  μπορούν  το  πολύ-πολύ  να  εξελιχθούν. Δεν  θα  χρησίμευαν  όμως  σε  τίποτα  σε  ένα  γιατρό  αν  δεν  είχε  μυηθεί  για  πολλά  χρόνια  στην  ανατομία, την κλινική  εξέταση, την  παθολογία  και  τη  φυσιολογία. Με  τον  ίδιο  τρόπο  γεννιέσαι  παιδαγωγός, δεν «γίνεσαι». Ακόμη  και  τα  καλύτερα  μαθήματα  μεθοδολογίας  δεν  διδάσκουν  σε  ένα  μέλλοντα  δάσκαλο  που  δεν  αγαπά  τα  παιδιά  το  μυστικό  της  επαφής  μαζί  τους. Αλλά,  ακόμη  και  στην  περίπτωση  που  κάποιος  είναι  εκπαιδευτικός  με  την πιο  απόλυτη  έννοια  της  λέξης, θα  πρέπει  να  μάθει  και  αυτός  όχι  μόνο  τα  αντικείμενα  της  διδασκαλίας  του  αλλά  και  το  ίδιο  το  παιδί  στο  οποίο  απευθύνεται: με  λίγα  λόγια, το  μαθητή  ως  ζωντανό  ον  που  αντιδρά, μεταμορφώνεται  και  αναπτύσσεται  διανοητικά.

Η  νεώτερη  παιδαγωγική  έθεσε  ως  σημείο  εκκίνησης  τη  φύση  του  παιδιού, γιατί  πίστευε  ότι  το  παιδί  έχει  μέσα  του  δυνάμεις  αυτομόρφωσης  και  αυτοανάπτυξης, οι  οποίες  είναι  ικανές  να  το  ωριμάσουν, χωρίς  ισχυρές  παρεμβάσεις  των  ωρίμων, όπως  πίστευε  η  παλιά  παιδαγωγική. Οι  δύο  δηλαδή  αυτές  τάσεις (νέα & παλιά  παιδαγωγική) έδιναν  βάρος  στα  πρόσωπα, η  μία  στο  πρόσωπο  του  παιδιού  και  η  άλλη  στο  πρόσωπο  του  ωρίμου. Η  τρίτη  τάση (σύγχρονη  παιδαγωγική) θα  περίμενε  κανείς  ότι  θα  έδινε  βάση  στον  τρίτο  προσδιοριστικό  παράγοντα, το  περιβάλλον. Αυτό  όμως  δεν  συνέβη. Η σύγχρονη  παιδαγωγική  προσπαθεί  να  δει  τις  τροποποιήσεις  της  συμπεριφοράς  ως  συνάρτηση  των  τριών  προσδιοριστικών  παραγόντων, των  δύο  δηλαδή  προσώπων  και  του  περιβάλλοντος.

messini sofia diafimisi odigos

Προηγούμενο άρθροΘέσεις εργασίας από 8/1/14 έως 13/1/14
Επόμενο άρθροΜεταφέρθηκε στις νέες εγκαταστάσεις η Πυροσβεστική Υπηρεσία Λευκάδας