Έκανα μια βόλτα στη Βασιλική, όπως κάνω πάντα κάθε φορά που επισκέπτομαι το νησί μου. Στη Βασιλική, σε εκείνο το άλλοτε ψαροχώρι και σημερινό τουριστικό θέρετρο της ξεχασμένης από θεούς και δαίμονες, νότιας Λευκάδας.
Ένας μαγευτικός τόπος, ένα όμορφο χωριό χτισμένο στο ανατολικό μυχό του ομώνυμου κόλπου, στους πρόποδες του Σίκερου.
Αγκαλιάζει τρυφερά ένα μικρό λιμανάκι, το Πόρτο Φύγερ των πορτολάνων του 16ου αιώνα, ή το Πόρτο Φίκο (λιμάνι της Συκιάς) του Κιατίμπ Τσελεμπή του 17ο αιώνα. Ένα λιμανάκι που στην ασφάλεια του ήταν (και είναι ακόμα), δεμένες ψαρόβαρκες στους κορμούς των ευκαλύπτων που ευτυχώς ακόμα και σήμερα δωρίζουν τη σκιά τους στους επισκέπτες που απολαμβάνουν τον καφέ τους ή το φαγητό τους στην άκρη του.
Ένας πανέμορφος τόπος που ξυπνάει μέσα μου σκέψεις και αναμνήσεις όμορφες.
Ένας πανέμορφος τόπος που ξαφνικά άρχισε να ρυτιδιάζει ….
Την αγαπάω τη Βασιλική.
Είναι από τις γωνιές εκείνες που μέσα στο μυαλό μου, δημιουργούν πολύχρωμα πυροτεχνήματα, σαν τα αστέρια που κοιτούσα μικρή παρέα με τις αγαπημένες μου ξαδέρφες καθισμένη στο μικρό φάρο στην άκρη του μόλου.
Την αγαπάω γιατί την έχω συνδέσει με τις πρώτες ανάσες ελευθερίας στα παιδικά μου χρόνια και με τις πρώτες διακοπές χωρίς γονείς και παππούδες.
Την αγαπάω γιατί είναι το χωριό της Άριας, της Ρίτας, της Βάσως.
Την αγαπάω γιατί έκανα βόλτα στο δρόμο της παραλίας της και δεν με χάλαγαν η φασαρία, τα φώτα και το πολυφωνικό πλήθος της γιατί διέκρινα μέσα σε αυτά το χρώμα και το άρωμα από το παλιό ψαροχώρι που κάποτε ήταν.
Την αγαπάω γιατί πάντα την σύγκρινα με το Νυδρί, που μου φαινόταν σαν να είχε έρθει από μακρινό πλανήτη με την κακογουστιά και την γρήγορη χωρίς σχέδιο και όραμα τουριστική του ανάπτυξη.
Την αγαπώ γιατί είχε κρατήσει το χρώμα της νοσταλγίας και φαινόταν να αντιδρά στην ηλίθια άποψη ότι πρέπει να καταστρέψουμε τα πάντα στο βωμό του τουρισμού.
Την αγαπάω γιατί λένε ότι το όνομα της το πήρε από μια πριγκίπισσα που πνίγηκε αγκαλιά με τον αγαπημένο της, λίγα μέτρα από την ακτή, μέσα στα φουρτουνιασμένα κύματα.
Την αγαπάω γιατί είναι δεμένη με θρύλους για αρχαίες πολιτείες που χάνεται η μορφή τους μέσα στους αιώνες και στο κάμπο που σιγά σιγά τις κατάπιε.
Την αγαπάω γιατί είναι μια βόλτα ξεγνοιασιάς και χαμόγελου.
Και θα την αγαπάω …
Ακόμα και τώρα που στην τελευταία επίσκεψή μου εκεί η είσοδός της με απογοήτευσε πολύ και με έκανε να ντραπώ.
Ακόμα και τώρα που τα έργα την έχουν κάνει ένα απέραντο εργοτάξιο.
Ακόμα και τώρα που τερατουργήματα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και θαμπώνουν την ομορφιά της.
Ακόμα και τώρα που η κακογουστιά στη διακόσμηση των καταστημάτων της βγάζει μάτι.
Κρίμα!
Τη θεωρούσα ένα από τα τελευταία οχυρά της Λευκάδας που είχε καταφέρει να ξεχωρίσει χωρίς να θυσιάσει τις σάρκες της στο γρήγορο και εύκολο κέρδος.
Κρίμα, που είμαι πολύ ρομαντική για να αντέξω την κατάρρευση όσων είχα ψηλά.
