Αντιστίξεις…… απο τον Μπάμπη Λάζαρη
Αφιερωμένο στην Αρλέτα, που στις 24 Αυγούστου στην Αρτηρία θα μας χαρίσει το άρωμα των τραγουδιών της
Ένα Λουλούδι , μια Γυναίκα , ένας Ποιητής
Υπάρχει ένα λουλούδι , από τα ομορφότερα της Φύσης , ένα λουλούδι με το χρώμα της αγνότητας και μια εκπληκτική ομορφιά που το μήνα Αύγουστο στολίζει τα ακρογιάλια του νησιού μας.
Έχει μια ιστορία σχεδόν μυθική καθώς η πρώτη του ζωγραφιά έγινε πριν 3.500 χρόνια στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στο Ανάκτορο που ανάσκαψε ο Μαρινάτος.
Από το Οκτώβριο μέχρι τον Ιούνιο επιβιώνοντας σ’ ένα άγονο και άνυδρο περιβάλλον διατηρεί ολοζώντανα καταπράσινα φύλλα. Τον Ιούλιο τα φύλλα γίνονται καχεκτικά , κιτρινίζουν και σωριάζονται κατάξερα στην άμμο.
Κ΄ εκεί μέσα στη κάψα του καλοκαιριού , μέσα από ένα σωρό καψαλιασμένα νεκρά φύλλα ξεπροβάλλουν άνθη απίστευτης ομορφιάς που στολίζουν και ευωδιάζουν τα ρόδινα ακρογιάλια των νησιών μας.
Μέσα από το θάνατο ξεπροβάλλει η ζωή και το άρωμα της απλώνεται μέχρι το κύμα………………………..
Υπήρξε μια γοητευτική Γυναίκα από ξένη χώρα ,γεμάτη έρωτα για την Ελλάδα για το Χορό , για το Θέατρο , για την Ποίηση.
Αρχαιολόγος , σπουδάζει ελληνικά , βυζαντινή μουσική, μελετάει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και γοητεύεται από την αρχαία ελληνική τραγωδία.
Η τύχη της την φέρνει να γνωρισθεί με την μεγάλη χορεύτρια Ισιδώρα Ντάνκαν και κάπου εκεί γύρω στα 1906 μέσω αυτής, συναντάει στην Ελλάδα τον μεγάλο Έρωτά της Ζωής της , τον Λατρευτό της , τον Άγγελό της.
Με τα εφόδια της βαθιάς καλλιέργειας ,της πολύπλευρης παιδείας και της αυθεντικής πνευματικότητας διακρίνει στη μορφή του Ποιητή τον άντρα στον οποίο θα μπορούσε να αφιερώσει όλη τη ζέση και παραφορά της γυναικείας καρδιάς της.
Μια χαρισματική Γυναίκα , γίνεται σύντροφος , φύλακας άγγελος ενός Ποιητή, που η μετέπειτα πορεία του θα τον τοποθετήσει στην κορυφή της Ελληνικής Ποίησης.
Αυτή η Γυναίκα καταφέρνει με την αγάπη της να διατηρήσει άλυπη την ψυχή του Ποιητή και να αναδείξει όλα τα πνευματικά δώρα που η φύση πλουσιοπάροχα του είχε χαρισμένα.
Υπήρξε ένας Ποιητής μια μεγάλη προσωπικότητα που χάρισε στη Γυναίκα απλόχερα τον έρωτά του.
«Ιβάκι» και «Λατρεμένη» τη αποκαλούσε και μέσα στον Έρωτά τους ονειροπολούν και θέλουν να κάμουν πράξη τα όνειρά τους , λες και ζουν όχι στη σκληρή και οδυνηρή εποχή του Μεσοπόλεμου αλλά σε μια άλλη εποχή.
Ένα μεγάλο όνειρο , ένα πελώριο όραμα, αρχίζει να παίρνει την πρώτη του μορφή στο Νησάκι του Άη Νικόλα λίγο πιο πέρα από την αμμόγλωσσα της Λευκάδας.
Σ’ αυτό το μια σταλιά ερημονήσι έζησαν μήνες ολομόναχοι. Το «Ιβάκι» φορώντας ένα αραχνοϋφαντο χιτώνα καβαλίκευε το κάτασπρο άλογό της και έφτανε μέχρι τη πόλη της Λευκάδας ξενίζοντας τους ντόπιους με την προκλητική για τέτοια εποχή εμφάνιση της . Κάθε φορά που την έβλεπαν φώναζαν :
« Έρχεται η ζόρκα! (η γυμνή) ».
Γυρίζοντας από τη Λευκάδα στον Άη Νικόλα , το «Ιβάκι» γέμιζε την αγκαλιά της με τα ολόλευκα λουλούδια που φύτρωναν στην αμμουδιά για να τα χαρίσει στον Μεγάλο Έρωτά της.
Αγκαλιασμένοι η Γυναίκα και Ποιητής ονειρεύονται δίπλα στο κύμα για πρώτη φορά την οργάνωση των Δελφικών εορτών και την διάδοση της Δελφικής ιδέας σ’ όλο τον κόσμο !
Πιστεύουν ότι μπορεί οι Δελφοί να ξαναγίνουν «ομφαλός της γης» κέντρο μιας παγκόσμιας αμφικτιονίας που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε ψυχική και πνευματική λύτρωση!
Ένα όνειρο που δεν είχε καμία βοήθεια από το Κράτος αλλά και από τον πνευματικό κόσμο της χώρας μας.
Μόνο το «Ιβάκι» στάθηκε δίπλα στον Ποιητή γι’ αυτό το όνειρο , συμπαραστάτης , εμπνεύστρια , Ηγερία, ακούραστη εργάτρια.
Δούλεψαν και οι δύο μ’ ένα υπεράνθρωπο πάθος , αδιαφορώντας για την υγεία τους και την οικονομική καταστροφή, που ήταν σίγουρη για ένα τόσο πολυδάπανο εγχείρημα.
Έτσι το 1927 πραγματοποιούνται οι πρώτες Δελφικές εορτές και τρία χρόνια αργότερα επαναλαμβάνονται. Ήταν μια τιτάνια προσπάθεια χωρίς καμία συμπαράσταση που τελικά άφησε βαθιά τραύματα στη ψυχή και στο σώμα τους.
Η Γυναίκα και ο Ποιητής καταστρέφονται οικονομικά.
Αυτή φεύγει για τη πατρίδα της και ο Ποιητής συνεχίζει τη πολυτάραχη ζωή του, παντρεύεται μιαν άλλη και δεν παύει να προσδοκά μια ελπιδοφόρα ζωή που θα αναδυθεί μέσα από τα συντρίμμια του μεταπολεμικού κόσμου.
Τα χρόνια είναι δύσκολα , ο Εμφύλιος ματώνει τη χώρα και τις ψυχές των ανθρώπων. Η Γυναίκα εξακολουθεί να λατρεύει τον Ποιητή και υποστηρίζει με θέρμη την υποψηφιότητά του για το Νόμπελ λογοτεχνίας , όταν οι συμπατριώτες του σαμποτάρουν την προσπάθεια.
1951 . Ο Ποιητής φεύγει για το μεγάλο ταξίδι πηγαίνοντας να συναντήσει τον Αισχύλο , τον Ηράκλειτο τον Ορφέα…..
Ένα χρόνο μετά η Γυναίκα καταφέρνει να έλθει στη Ελλάδα και ακουμπάει για πάντα πλάι στον μεγάλο της Έρωτα της , στην αγκαλιά της Δελφικής γης .
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι γνωστοί σε πολλούς………
Για τους λίγους λοιπόν :
– Το κάτασπρο λουλούδι είναι το κρινάκι της Θάλασσας ή Pancratium maritinum.
– Η Γυναίκα είναι η Εύα Πάλμερ
– Και ο Ποιητής είναι ο δημιουργός του Αλαφροϊσκιωτου, ο Άγγελος Σικελιανός.
