Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.
Η κυβέρνηση έχει επικεντρώσει τους στόχους της για το επόμενο διάστημα σε τρία κυρίως σημεία. Στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και μάλιστα ως τις 5/12, στη συζήτηση για το χρέος και στη λήψη μιας ορισμένης απόφασης, και στην ποσοτική χαλάρωση, στην τροφοδότηση δηλαδή των ελληνικών τραπεζών με πιο φθηνό χρήμα. Αυτές είναι οι τρεις προϋποθέσεις για να βγει η χώρα στις αγορές, η επιδίωξη κυβέρνησης είναι αυτό να γίνει μέσα στο 2017 και στην προσέλκυση επενδύσεων για «απογείωση» της οικονομίας. Το κλείσιμο της αξιολόγησης έχει κομβική θέση στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Στο κλείσιμο της αξιολόγησης, κυρίως, επικέντρωσε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργείου συμβούλιου. Παράλληλα δεν λείπουν οι έπαινοι από τους θεσμούς για τις προσπάθειες που κατέβαλε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και τα «επιτεύγματα» της και οι παροτρύνσεις για την ολοκλήρωση των μέτρων.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι φυσικά καλό προμήνυμα, αντίθετα εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό αυτό που θα επακολουθήσει, δηλαδή με συνοπτικές διαδικασίες να αποδεχτεί η κυβέρνηση όλες τις απαιτήσεις που προβάλλουν οι θεσμοί, να μην προβεί στην παραμικρή αντίσταση, ούτε καν για τα μάτια και για τον αποπροσανατολισμό του λαού.
Τελευταία, μετά το Γιούρογκρουπ από πολλές πλευρές εκφράζεται η βεβαιότητα ότι ήδη έχει επέλθει συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ για τη συμμετοχή του δεύτερου στο ελληνικό πρόγραμμα. Παρά της φαινομενικές αντιθέσεις μεταξύ του ΔΝΤ και του υπουργού οικονομικών του Γερμανίας υπήρξε συμφωνία η οποία περιλαμβάνει:
Το κλείσιμο της αξιολόγησης στις 5/12 και τα προαπαιτούμενα να ολοκληρωθούν εντός του Γενάρη και παράλληλα να εκταμιευθεί η δόση που εκκρεμεί.
Την είσοδο του ΔΝΤ, η οποία θα συνοδευτεί με τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα με ένα χαμηλό ποσό γύρω στα 6 δισ. €
Το ΔΝΤ να δώσει έκθεση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους παίρνοντας υπόψη τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που έχει μέχρι στιγμής αποφασίσει η Ε.Ε. και μαζί θα περιλαμβάνεται μια λιγότερο αόριστη διατύπωση από τη μέχρι σήμερα, σχετικά με τα μακροπρόθεσμα μέτρα απομείωσης του χρέους που θα επακολουθήσουν μετά το 2018.
Το κλείσιμο της αξιολόγησης και τα συμφωνημένα μέτρα για το χρέος είναι εκείνα που θα επιτρέψουν στην ΕΚΤ να προχωρήσει στην ποσοτική χαλάρωση.
Υπάρχει ένα ακόμη σημείο στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση δίνει ξεχωριστή σημασία. Πρόκειται για το πλεόνασμα, το οποίο θα πρέπει να παρουσιάσουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί μετά το 2018. Στο 3,5% το προβλέπει το 3ο μνημόνιο, ένα ποσόν τεράστιο που δύσκολα μπορεί να υλοποιηθεί, ενώ στο 1,5% το τοποθετεί το ΔΝΤ. Σε ένα ενδιάμεσο ποσοστό της τάξης του 2% ή 2,5% μπορεί να βρεθεί ο συμβιβασμός και θα είναι όλοι ικανοποιημένοι.
Ο μόνος που δεν μπορεί να είναι σύμφωνος είναι ο ελληνικός λαός, αφού η συμμετοχή του ΔΝΤ θα συνοδεύεται με νέα επώδυνα μέτρα. Ποια ακριβώς θα είναι αυτά μένει να το δούμε, είναι όμως ενδεικτικές οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και η κάμψη της αδιαλλαξίας του σημαίνει ότι οι βασικότερες τουλάχιστον εξ αυτών ικανοποιούνται.
Ενδεικτικά σημειώνουμε:
Τη μείωση του αφορολόγητου κάτω από το σημερινό όριο των 8600 €. Το ΔΝΤ έχει ζητήσει το ποσό αυτό να κατέβει στις 5000 €, πράγμα σημαίνει την πλήρη εξάλειψη του.
Την αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων στο 10% του συνόλου των εργαζομένων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και παράλληλα να καταργηθεί το βέτο από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας.
Την κατάργηση, έστω σταδιακά, της προσωπικής διαφοράς που ισχύει για τις παλαιότερες συντάξεις, οι οποίες μετά τον επανυπολογισμό τους με βάση το νόμο Κατρούγκαλου είναι σε ψηλότερο επίπεδο από αυτές που επακολούθησαν.
Πέραν των προηγούμενων πρέπει να θεωρείται βέβαιη η κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, εξάλλου η τοποθέτηση Σταθάκη στο αντίστοιχο υπουργείο και η υπουργοποίηση Πιτσιόρλα την εγγυώνται, η προώθηση όλων των εργασιακών μέτρων που έχουν σχεδιαστεί, η μείωση των διαφόρων επιδομάτων, ενώ τρέχει το σύνολο των μέτρων που περιείχε η προηγούμενη αξιολόγηση και τα προηγούμενα μνημόνια.
Γίνεται λόγος για ένα νέο, 4ο μνημόνιο και οι διαμαρτυρίες και οι διαβεβαιώσεις εκ μέρους της κυβέρνησης ότι δεν πρόκειται να υπάρξει νέο μνημόνιο δεν έχουν καμία ουσιαστική σημασία. Τα μέτρα που έρχονται είτε τα ονομάσει κάποιος νέο μνημόνιο είτε συμπληρωματικά μέτρα στο προηγούμενο, στο 3ο μνημόνιο, είναι ένα και το αυτό. Η μόνη διαφορά είναι ότι η κυβέρνηση θα δυσκολευτεί στη διαχείριση του αν καταγραφεί ως νέο μνημόνιο.
Κατά συνέπεια οι διαβεβαιώσεις των υπουργών ότι δεν περιλαμβάνονται νέα μέτρα, ότι το ασφαλιστικό έκλεισε στην προηγούμενη αξιολόγηση κ.λπ. είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, αφού έρχονται επώδυνα μέτρα.
Σαφές είναι και το προπαγανδιστικό περιτύλιγμα μετά το οποίο η κυβέρνηση θα τα σερβίρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει αριστερό κόμμα, ένα κόμμα αντισυστημικό, που δεν παραιτείται από τις προγραμματικές δεσμεύσεις του. Ο ορίζοντας του είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Μόνο που οι συνθήκες σήμερα δεν το επιτρέπουν, είναι ανάγκη να σωθεί η χώρα, να σταθεί ο λαός στα πόδια του, να βάλουμε τις βάσεις για την απαλλαγή από τα μνημόνια και θα έρθει η ώρα για την υλοποίηση των δεσμεύσεών μας. Αυτό είναι το περίγραμμα της κυβερνητικής προπαγάνδας που θα ακούμε όλο το επόμενο διάστημα.
Εν’ ολίγοις θα χορτάσουμε μνημόνια, λιτότητα και εξαθλίωση, θα γίνουν οι συντάξεις επιδόματα, η ανεργία θα παραμείνει στα ύψη, η νεολαία μαζικά θα μεταναστεύει για να βρει δουλειά και το μεγάλο κεφάλαιο και οι περί αυτώ θα συσσωρεύουν ακόμη μεγαλύτερο πλούτο. Αυτός είναι κατά το ΣΥΡΙΖΑ ο δρόμος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Αφού περάσουμε από την κόλαση των μνημονίων θα καταλήξουμε στον συριζαϊκό σοσιαλισμό.
Οι τελευταίες επιθέσεις στελεχών της κυβέρνησης κατά της επάρατης δεξιάς και οι υποσχέσεις ότι δεν θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κομμάτι αυτού του συστήματος, εκεί ακριβώς στοχεύουν, πέραν του ότι θυμίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ. των περασμένων δεκαετιών, αλλά ακόμη και σήμερα που αφού εφάρμοσε την πιο δεξιά πολιτική, σήμερα διατυπώνει μεν τις ίδιες και απαράλλακτες με τη Ν.Δ. θέσεις, την καταγγέλλει δε ως μίασμα.
Στις 24 Νοέμβρη και κυρίως στις 8 Δεκέμβρη ο εργαζόμενος λαός καλείται να δώσει την απάντησή του. Γνωστές είναι οι δυσκολίες όπως επίσης και οι ευθύνες που υπάρχουν για την κατάσταση του κινήματος, αλλά η μαζική απάντηση στην πρόκληση κυβέρνησης και εταίρων είναι αναγκαία όσο ποτέ. Μαζικά οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν μέρος στις απεργίες και στις διαδηλώσεις με τα σωματεία τους και με τα συνθήματά τους για την υπεράσπιση της ζωής τους και την προοπτική των παιδιών τους, εναντίον της κυβέρνησης και για την ανατροπή των μνημονίων, για έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. των πολυεθνικών τώρα, εναντίον του ιμπεριαλισμού και των πολέμων, του ρατσισμού και της προσφυγιάς.
