Ψυχή βαθιά στην Λευκάδα
Ψυχή Βαθιά στη Λευκάδα.
Καλοκαίρι του 1944.
Πολύ πριν ξεκινήσει ο Εμφύλιος στην άλλη Ελλάδα στη Λευκάδα ξεκινάει μια Τραγωδία που κατάλοιπά της ( ευτυχώς ελάχιστα) υπάρχουν και ακόμη και σήμερα.
Στην ορεινή Λευκάδα φουντώνει ο αλληλοσπαραγμός !
Η Λευκάδα « Φουρτουνιασμένη» από μίσος και εκδίκηση βυθίζεται στο πένθος και την απόγνωση.
Κόλαση φωτιάς, καμένα σπίτια, τρόμος απ’ άκρη σ’ άκρη, ανελέητο κυνηγητό σε ράχες και βουνά, «Τρύπες» στις καρδιές των ανθρώπων.
Το εκκλησάκι του Σωτήρα λίγα μέτρα πάνω από τον Αη Δονάτο γίνεται πρόχειρο Νοσοκομείο περίθαλψης τραυματιών.
Όϊ , Όϊ μάνα μου! Όϊ , Όϊ μάνα μου! μια κραυγή τρόμου αντηχεί πάνω στο Οροπέδιο της Εγκλουβής…..
Αλλοίμονο στους ηττημένους !!!!!
………………………………………………………………
Εκείνο το μαύρο Θεριστή του 1944 ένας νεαρός ποιητής μη μπορώντας να αντέξει αυτή την Τραγωδία γράφει:
Γιατί με χτυπάς ?
Με πληγώνεις, με σκοτώνεις αδελφέ μου?
Δε με γνωρίζεις?
Είμαι ο ερωδιός αδελφός σου.
Γιατί γίνεσαι το μαύρο γεράκι ?
Με ξέχασες αδελφέ μου ?
Μέχρι εχτές μαζί τρυγούσαμε γλυκούς καρπούς
Στο περιβόλι της ελπίδας.
…………………………………..
Σκάβαμε μαζί τη γης.
Χαρά μας το κάρπισμα.
Λεκιάζαμε τα χέρια κόβοντας τα ώριμα μούρα του φράχτη,
Τώρα κοίταξε τα χέρια σου αδελφέ μου,
Αιματοστάζουν.
Ποιος βάσκανε την αγάπη μας?
Φοβάμαι για σένα.
Πίσω απ’ τον πυκνό θάμνο παραμονεύουν οι ύαινες.
Μη δίνεις πίστη στο λόγο της οχιάς.
Αν μπόραγες να’ ρθεις κοντά μου,
Θα ξανακούγαμε το τραγούδι του κοκκινολαίμη!
Είναι απαίσιο το σκούξιμο της κουκουβάγιας,
Στη μοναξιά της στράτας.
Έλα σε παρακαλώ . Χαϊδεψε
Την πληγή μου με τ’ απαλό χέρι της συγνώμης.
Έλα . Θα σου πλύνω τα χέρια,
Θα σου πετάξω το λεκιασμένο πουκάμισο,
Θα σ’ αγκαλιάσω , θα σε φιλήσω.
Ντυμένοι κι’ οι δυο το λευκό ρούχο της αγάπης,
Θα χορέψουμε τρελό χορό
Πάνω στη ταφόπετρα του μίσους.
Σημειώσεις :
1. Στη φωτογραφία το εκκλησάκι του Σωτήρα ( ιδιοκτησίας Λογοθέτη) λίγο πάνω από τον Άη Δονάτο
2. Ο νεαρός ποιητής που έγραψε το Ποίημα «ΑΔΕΛΦΙΚΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ» είναι ο Γιάννης Αθηνιώτης
