της Χαράς Σαΐτη.
«Η γη δεν είναι μόνο οικόπεδα για πούλημα, είναι η μητέρα μας. Το κάθε φυτό δεν είναι μόνο ένα εργαλείο στα χέρια μας, που χορταίνει την πείνα μας ή μας θεραπεύει. Είναι μια σπουδαία οντότητα, που επιθυμεί να επικοινωνήσει μαζί μας. Εμείς δεν έχουμε παρά να το αφουγκραστούμε…» συνήθιζε να λέει συγκινημένη η Brigitte Roth, η γλυκιά βοτανοθεραπεύτρια του Αλέξανδρου, δείχνοντας ένα σπάνιο αγριολούλουδο ή μια θεραπευτική ρίζα στους μαθητές της.
Με την χαρακτηριστική προφορά και τη ζεστή φωνή της – που ακόμα νομίζω πως ηχεί στ’ αυτιά μου- δεν έχανε ευκαιρία να μοιράζεται το πάθος και την αγάπη της για τη φύση με όλους όσους την πλησίαζαν. Οι τεράστιες γνώσεις της για την ελληνική βοτανική και τα μυστικά της φυτοθεραπείας, γέμιζαν την ψυχή της και έδινε από τους θησαυρούς της γενναιόδωρα. Δεν υπήρχε γωνιά στη Λευκάδα που να μην την έχει περπατήσει, πράσινο φυλλαράκι που να μην το χάιδεψε με τα χεράκια της. Ευτυχώς, σαν να ήξερε στο βάθος ότι θα φύγει νωρίς, φρόντισε να μεταδώσει τις γνώσεις της, ώστε το έργο της να έχει συνέχεια μέσα από τους πάμπολλους μαθητές της.
Πρώτη ανακάλυπτε το πρώτο αγριολούλουδο της άνοιξης, καθώς αφουγγραζόταν άγρυπνα τους παλμούς της φύσης. Μοσχοβολούσε φασκόμηλο και λεμονόχορτο η αγκαλιά της και το σπιτάκι της έμοιαζε με εκείνο της καλής μάγισσας του παραμυθιού: μπουκέτα με αποξηραμένα βοτάνια, γλάστρες με μυριστικά, γυάλες με αλοιφές, λάδια και βάμματα, πεντακάθαρα πάντα και με ακρίβεια ταξινομημένα στη σειρά. Ήθελες για το βήχα κάτι, ήθελες για το στομάχι, ήθελες για την πονεμένη πλάτη και τα γόνατα, εκείνη ήξερε! «Πάρε αυτό και πιες 2-3 σταγόνες μέσα στο τσάι σου», θα σου έλεγε, κοιτώντας σε με τα φωτεινά γαλάζια μάτια της. «Να, από αυτό το λουλουδάκι το φτιάχνω, μπορείς να το μαζέψεις νωρίς την άνοιξη και να το φτιάξεις και μόνος σου!».
Ούτε θυμάμαι πότε και πώς γνωριστήκαμε, μα πάνε πολλά πολλά χρόνια που με τιμούσε με τη φιλία της. Ζωντανή και φρέσκια πάντα, δοτική και χαρούμενη. «Δεν είναι όμορφη η φύση;», τη θυμάμαι να λέει κοιτώντας εκστασιασμένη μια ταπεινή καμπανούλα. Αξέχαστες οι επισκέψεις της στο κτήμα μας. Άσβηστη έχει μείνει η εικόνα της στη μνήμη μου, όταν, μια αγκαλιά μελισσόχορτο την έκανε τόσο ευτυχισμένη και πλήρη! Κατεβαίνοντας τρεχάτη την πλαγιά, φώναζε με τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα: « Κοίτα πόσο πλούσια είμαι! Κοίτα τι μου έδωσε σήμερα η μητέρα φύση!»…
Αυτή ήταν η Μπριγκίτε! Μια καλή νεραϊδούλα του παραμυθιού. Μια σοφή βοτανολόγος και δασκάλα. Μια ενθουσιώδης μαθήτρια και ερευνήτρια. Μια λάτρης της μάνας γης. Ταπεινή και μεγαλειώδης συγχρόνως. Έφυγε γρήγορα και βιαστικά. Ίσως για να προλάβει την Περσεφόνη και να κρυφτεί μαζί της στον Κάτω Κόσμο. Για να μας ξανάρθει σαν αγριολούλουδο, σαν αστράκι πρωτανοιξιάτικο, σαν αιθέρας και σαν μυρωδιά από τσαγιέρα με «Καλημέρα», σαν φύσημα αγέρα ανάμεσα στις κίτρινες τούφες του καλοκαιρινού βαλσαμόχορτου.
Ας είναι τώρα ευτυχισμένη και γαλήνια εκεί που βρίσκεται, στην αγκαλιά της αγαπημένης της Μάνας Γης, ενωμένη για πάντα με το αιώνιο Φως…
ΥΓ. Στον αγαπημένο της σύντροφο Άρη, καλό φίλο και συμπαραστάτη, που έμεινε απαρηγόρητος από τη απώλεια, μαζί με τα θερμά μου συλλυπητήρια και την αγάπη μου, στέλνω τα παρήγορα λόγια του ποιητή:
«Λένε πως αν κανείς πεθαίνει
Κρυφά χαμογελά
Κάτι θα βλέπει, κάτι συμβαίνει
Και κάποιους χαιρετά….»
12/10/2013
