Πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας είναι πια τόσο δεμένα με την καθημερινότητά μας που δεν τους δίνουμε καθόλου σημασία. Χάνουμε την αίσθηση των πραγμάτων και το νόημα της ζωής μας, προσκολλόμαστε στα ζητήματα που απασχολούν το μυαλό μας και ψάχνουμε την ευτυχία και την πλήρωση σε λάθος κατευθύνσεις κι αναρωτιόμαστε γιατί μένουμε στο τέλος ανικανοποίητοι, γιατί η γεύση παραμένει πικρή…
Κοιτάξτε για παράδειγμα ένα κλειδί. Ένα απλό κοινό κλειδί σαν αυτά που ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας, ακόμα κι αυτά τα απλούστατα της ντουλάπας. Παρατηρήστε το σχήμα, τη φόρμα του. Κοιτάξτε πόσο απλό αλλά πόσο κομψό είναι το σχήμα τους. Μοιάζει με δαντέλα. Σαν αυτή που πλέκουν οι γιαγιάδες, με το άσπρο το νήμα, κόσμημα στην άκρη της κουρτίνας…
Αρχαία η ιστορία του κλειδιού, όπως αρχαία και η τέχνη του κλειδαρά, αρχαία και η τέχνη της δαντέλας.
Αρχικά τα λουκέτα ήταν ξύλινα, άκομψα χρησίμευαν απλά για να κρατήσουν κλειστό ένα κουτί, περιορισμό συμβόλιζαν και χρησίμευαν περισσότερο στο να καθυστερήσουν κάποιον που ήθελε να αποσπάσει κάτι που ήταν δικό του. Στη συνέχεια, όπως η τεχνολογία αναπτυσσόταν το ξύλο αντικαταστάθηκε απ’ το μέταλλο.
Τα έφτιαχναν οι κλειδαράδες που ασχολούνταν και με το μέταλλο. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι πρώτοι κλειδαράδες της ιστορίας λέγεται πως ήταν οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Αιγύπτιοι περίπου 6.000 χρόνια πριν. Οι κλειδαριές, πιο κοντά στην μορφή με την οποία τις γνωρίζουμε σήμερα πρωτοέκαναν την εμφάνισή τους τον 18ο αιώνα.
Αργότερα χρειάστηκε να γίνουν πιο σταθερά γιατί ασφάλιζαν ναούς κι εκκλησίες. Τότε έγιναν πιο περίτεχνα γιατί κατέληγαν στα χέρια των επισκόπων, των ηγούμενων των βασιλιάδων. Μέχρι και η Αικατερίνη η Μεγάλη, η τσαρίνα της Ρωσίας έδωσε την ελευθερία του σ’ ένα κλειδαρά που της έφτιαξε ένα τόσο όμορφο κλειδί που την ικανοποίησε πολύ η τέχνη του. Καλλιτέχνης ο κλειδαράς!
Στη διάρκεια των αιώνων πολύ ασχολήθηκε ο κόσμος με τα κλειδιά. Και με τις κλειδαριές. Κι εκείνες τις εποχές δίνονταν αξία στη δεξιοτεχνία και ο καλός ο κλειδαράς έφτιαχνε όχι μόνο έξυπνα κλειδιά αλλά συνάμα κι όμορφα.
Έχει μυστήριο πολύ η ιστορία και το κλειδί το ίδιο. Φτάνει να σκεφτείς ότι φτιάχτηκε για να κρύβει, να σφαλίζει, να προφυλάσσει, να περιορίζει. Ήταν δυνατό να μην ήταν περίτεχνο; Ακόμα και σήμερα που κοιτώντας το μοιάζει απλό, έχει το “κόλπο” του, το διάγραμμά του. Όσο όμοια κι αν μοιάζουν μεταξύ τους δεν ανοίγουν όλα την ίδια κλειδαριά. Ακόμα κι αυτά που αντί για “δοντάκια” έχουν “τελίτσες”. Και τα ηλεκτρονικά κλειδιά. Ακόμα και τα κλειδιά αυτοκινήτων που τάχα είναι μόνο ένα πυρράκι.
Υπάρχει ένα βιβλίο που εξέδωσε ο ΣΑΕΚ για την ιστορία του κλειδιού, 173 νομίζω σελίδες, ποιος να το πίστευε! Ρίξτε μια ματιά. Θα εκτιμήσετε αλλιώς το κλειδί σας και την τέχνη του. Και σαφώς τον καλλιτέχνη της, τον κύριο κλειδαρά!
