Τη σχολική χρονιά 1972-1973 μετά από πετυχημένες εισαγωγικές εξετάσεις πήγα στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο Αρρένων Λευκάδας.
Μικροσκοπικός και αδύνατος αντίκρισα μπροστά μου ένα μεγάλο κτίριο με πολλές αίθουσες, ένα μεγάλο προαύλιο χώρο με πολλούς μαθητές και μεγάλο αριθμό καθηγητών.
Σιγά σιγά περνώντας ο καιρός συνήθιζα το καινούργιο περιβάλλον αλλά καθημερινά υπήρχε μια φοβία μέσα μου σχετικά με την αυστηρή συμπεριφορά της πλειοψηφίας των καθηγητών, διότι οι περισσότεροι σε ήθελαν να τους αντικρίζεις και να φοβάσαι. Στη τάξη δε… σε ήθελαν “τσολιά στο Σύνταγμα”.
Το Γυμνάσιο Αρρένων στη πόλη της Λευκάδας
Τα χρόνια περνούσαν όπως και οι τάξεις αλλά ο φόβος παρέμενε διαρκώς φωλιασμένος μέσα μου μέχρι την τελευταία μέρα της αποφοίτησής μου.
Φόβος μήπως καθυστερήσει το λεωφορείο από το χωριό και κλείσουν την εξώπορτα οπότε θα πάρουμε απουσία και θα δεχτούμε επίπληξη.
Φόβος μη σου μετρήσουν το μαλλί κάνα χιλιοστό παραπάνω από το επιτρεπτό ή μαυρίσει καμιά τρίχα από τα πρώτα γένια που βγάζαμε ως έφηβοι και μας διώξουν κατευθείαν για το κουρέα.
Φόβος από την αυστηρή εξέταση η οποία πολλές φορές ήταν λες και σε εβαζαν μπροστά σε “εκτελεστικό απόσπασμα”.
Η τάξη μας σε αναμνηστική φωτογραφία του 1979 διακρίνονται… Πάνω αριστερά….Δημήτρης Πεντασίλης,Νικόλαος Μπόρσας Γιάννης Μπουρδούβαλης,Φίλιππος Κουνιάκης,Θοδωρής Κούρτης,Φώτης Σάντας,ΙωάννηςΧαλικιας και Ζώης Σολδάτος. Στο μέσον από αριστερά Mιχάλης Λάζαρης,Χρήστος Μωραϊτης,ΓιώργοςΦίλιππας,ΑργύρηςΦωτεινός,Βασίλης Κοντογιώργης Aγγελος Φέτσης και Σωτήρης Παπακωστοπουλος. Κάτω από αριστερά…Ιωάννης Κούρτης,Λάμπρος Πανταζής,Θωμάς Μελάς,Κώστας Σκλαβενίτης, Σπύρος Μπελεγρίνος και Βασίλης Φίλιππας.
Φόβος για τυχόν αποβολή κυρίως στη τελευταία τάξη και κινδυνέψει η διαγωγή μας αναγράφοντας στο απολυτήριο “Κοσμία” από “Κοσμιωτάτη” και κατόπιν θα είμαστε τα “μαύρα πρόβατα”.
Ο εικοσιοκτάχρονος τότε καθηγητής μας παθιασμένος ποδοσφαιριστής
Το εξατάξιο Γυμνάσιο “έσπασε” σε Γυμνάσιο και Λύκειο και το 1976 στην Α Λυκείου ήρθε στη τάξη μας το κλασσικό τμήμα τότε, ο κ. Δημήτρης Τσερές ως ο νέος φιλόλογος της τάξης μας για τα μαθήματα των Αρχαίων και των Νέων Ελληνικών.
Από τη πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε καταλάβαμε πως ήταν ένας εκπαιδευτικός πολύ μπροστά από την εποχή του.
Αναμνηστική φωτογραφία με μαθητές του Λυκείου Αρρένων Λευκάδας το 1979 στο νησάκι του μεγάλου μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη
Μία νέα πρωτόγνωρη και ευχάριστη συμπεριφορά για όλους μας. Μας μίλησε απλά και κατανοητά λέγοντάς μας πως η ώρα του μαθήματος θα πρέπει να είναι ιερή και σεβαστή απ όλους αλλά μπορούμε να κάνουμε και άλλες συζητήσεις πέραν αυτού.
Τον συμπαθήσαμε όλοι και ποτέ δεν καταλάβαμε αυστηρότητα, ειρωνεία ή αποκλεισμό.
Τιμωρίες δεν έβαζε σε παραπτώματα ή σε κάποιους που ήταν αδιάβαστοι. Αντιθέτως με το τρόπο του προσπαθούσε να μας βοηθήσει και να καταλάβει ο καθένας μας το κάτι παραπάνω από τις δυνατότητες του. Συχνά μιλούσαμε για Κοινωνικά και Πολιτιστικά θέματα. Αξέχαστο παραμένει στη μνήμη μου που πολλές φορές μα έλεγε: “Σας αρέσει η Ρένα Ντάλμα με το λαϊκό σουξέ…” θα κάνω απεργία στον έρωτα αργία”…ή ακούτε κάτι άλλο;”
Φυσικά χλεύαζε την ποιότητα του τραγελαφικού άσματος της εποχής και στη συνέχεια μας πέρναγε τα μηνύματα του καλού Παραδοσιακού και Έντεχνου Λαϊκού τραγουδιού.
Αναμνηστική φωτογραφία με τμήμα αποφοίτων του 1980
Αγαπούσε το ποδόσφαιρο ακόμη… και στα όνειρά του κάτι που είχε πληρώσει μ ένα σπασμένο πόδι…φωνάζοντας γκολ στον ύπνο του χτυπώντας το τοίχο.
Θυμάμαι στη Γ Λυκείου επέλεγε οι κενές του ώρες να συμπίπτουν με την ώρα που είχε γυμναστική η τάξη μας και ερχόταν στο γήπεδο που ήταν δίπλα από το σχολείο για να παίξει ποδόσφαιρο μαζί μας.
Τόσο απλά γινόταν ένα σχολιαρόπαιδο σαν κι εμάς τους μαθητές του.
Στις σχολικές βιβλιοθήκες
Στη τάξη μας “έδωσε αέρα” και δεχόταν ερωτήσεις για τα πάντα και εμείς αυτό το εκμεταλλευτήκαμε… από “ψάρια” που ήμασταν βγάλαμε και γλώσσα.
Κάποτε ένας φιλόλογος πήγε σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι ερωτήσεων…τον ρώτησαν τι είναι το “δε” και απάντησε αρνητικό μόριο. Προφανώς δεν είχε ακούσει καλά την ερώτηση και νόμισε πως τον ρώτησαν για το “δεν”. Απάντησε λάθος και αποκλείστηκε από τη συνέχεια του παιχνιδιού.
Την άλλη μέρα μπαίνοντας ο κ.Τσερές στη τάξη του είπα:”Κύριε τέτοιους φιλολόγους βγάζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια;”…και τότε “ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε”!!!
Θυμωμένος αντέστρεψε τους ρόλους καθηγητή και μαθητή προκαλώντας μας να τον ρωτήσουμε ο,τι θέλουμε μέσα από τα βιβλία Ιστορίας, Αρχαίων και Νέων Ελληνικών.
Από κάτω στη τάξη έγινε “Ανάσταση”!!!
Όλοι ανοίξαμε τα βιβλία και κυρίως της Ιστορίας και τον “εξετάζαμε” επί μία βδομάδα πάνω σε χρονολογίες για σπάνιες μάχες.
ΟΛΑ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕ
Διακόσιες και πλέον ερωτήσεις του κάναμε και απάντησε σε όλες. Αυτός απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις αλλά συγχρόνως μάθαμε κι εμείς αυτά που τον ρωτούσαμε. Ακόμη και πάνω στο θυμό του…είχε το τρόπο να μας διδάξει και όχι να μας τιμωρήσει με αποβολή για αυθάδεια που με ευκολία θα το έκαναν τότε οι περισσότεροι συνάδελφοί του.
Με τις πλούσιες γνώσεις του, την καλή μεταδοτικότητα του, την απλότητα του και τη καλοσύνη του, βοήθησε πολλά παιδιά ώστε να πάρουν πολλά εφόδια για το μέλλον.
Στα τελευταία του χρονιά λίγο πριν τη συνταξιοδότηση του είχε μαθήτρια και τη κόρη μου στην Γ Λυκείου στο Α Λύκειο Λευκάδας(2013-2014) στο μάθημα της Ιστορίας.
Τον παρακολουθώ ακόμη και τον θαυμάζω να γράφει, να εκδίδει βιβλία και να παρουσιάζει σε αίθουσες και ιστοσελίδες θέματα Ιστορικά και Πολιτιστικά του τόπου μας.
Να σαι καλά δάσκαλε και να προσφέρεις…τουλάχιστον όσοι από δυό γενιές μαθητών Λευκαδιτών “περάσαμε απο τα χέρια σου” θα σε ευγνωμονούμε για όσα μας δίδαξες!
Μα ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ σ ευχαριστούμε που μας χάρισες τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ σου μέσα στη λαίλαπα της αυστηρότητας και του αποκλεισμού.
Καθηγητής και μαθητής μετά από 38 χρόνια στα εγκαίνια του Μουσείου “Άγγελος Σικελιανός” στη Λευκάδα τον Οκτώβρη του 2017.
