Γράφει ο Κώστας Σκλαβενίτης
O αείμνηστος Γιώργος Μάλφας δεν «χρειάζεται» από μένα συστάσεις. Όλοι οι Λευκαδίτες γνώρισαν τον Άνθρωπο που αγαπήθηκε όσο λίγοι σ αυτό το τόπο, για την αγάπη του στον αθλητισμό αλλά κυρίως για το «διαμαντένιο» χαρακτήρα του.
Αρχικά θα αναφερθώ σε προσωπικές στιγμές διότι από την νεαρή μου ηλικία διέκρινε κάποιο ταλέντο σε αθλήματα όπως οι αγώνες ταχύτητας, ο ανώμαλος δρόμος και η ενόργανη γυμναστική. Χαρακτηριστικά μου έλεγε πως, αν ήμουνα γόνος κάποιας εύπορης οικογένειας από μεγάλη πόλη, με το ταλέντο που είχα στην ενόργανη γυμναστική σε ασκήσεις εδάφους, δίζυγο και μονόζυγο θα μπορούσα να φτάσω πολύ ψηλά σε επίπεδο πρωταθλητισμού.
Ο σωματότυπός μου με ύψος 1,65, βάρος 60 κιλά και αθλητικό σώμα συντελούσαν στην επιδεξιότητα ασκήσεων ενόργανης γυμναστικής. Οι φίλοι και οι συμμαθητές μου θα θυμούνται την περίοδο εκείνη και συγκεκριμένα το 1976 που έγινε η Ολυμπιάδα του Μόντρεαλ και η Ρουμάνα Νάντια Κομανέτσι κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια στην ενόργανη γυμναστική…με αποκαλούσε αστειευόμενος με το όνομά της.
Από τα δεκατέσσερα μου με συμπεριέλαβε στην ομάδα του ανώμαλου δρόμου όπου συμμετείχα σε αγώνα του ΣΕΓΑΣ στη Λευκάδα στα πέντε χιλιόμετρα το 1974. Το 1977 και το 1978 με συμπεριέλαβε στην ομάδα αθλητών στίβου(4×100 και 4×400) του Γυμνασίου Λευκάδας όπου αγωνιστήκαμε στα Γιάννενα (Ζωσιμάδες) σε Πανηπειρωτικούς αγώνες όπου συμμετείχε η Λευκάδα.
Ο Γιώργος αθλητής από τα νιάτα του και γυμναστής αργότερα βοηθούσε τα μέγιστα το κάθε ταλέντο της Λευκάδας.
Ειδική αναφορά στη περίπτωση του Κατουνιώτη Νίκου Διγενή(Τσικολίνο) του γρηγορότερου κατοστάρη της Λευκάδας τη δεκαετία του 70 και τη συμμετοχή του στους Πανελλήνιους αγώνες του 1974 στο Παναθηναϊκό στάδιο, όπου τερμάτισε δεύτερος στα 100 μέτρα με χρόνο 11″.
Αρκετές φορές βρεθήκαμε πολλοί μαθητές-αθλητές του γυμνασίου της Λευκάδας πολύ κοντά με τον Γιώργο Μάλφα.
Θα αναφερθώ στις αποστολές της ομάδας στίβου όταν πηγαίναμε με τη συνοδεία του Γιώργου στα Γιάννενα.
Ποτέ δεν αισθανθήκαμε από τον ίδιο την αυστηρότητα της εποχής εκείνης που είχανε οι καθηγητές προς τους μαθητές.
Στο λεωφορείο κατά τη διαδρομή, στο ξενοδοχείο, στο καφέ, στο εστιατόριο, στη βόλτα… γινότανε ένας από εμάς.
Δυστυχώς ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να περιγράψει τη χροιά της φωνής του, το χαμόγελό του, την ωραία συμπεριφορά του, τα αστεία του και το όμορφο τρόπο του ώστε να μας μεταδώσει το Πνεύμα και την Αγάπη του για τον Αθλητισμό.
Τον βλέπω στη φωτογραφία με το Νίκο και ειλικρινά «ζηλεύω» που δεν έχω κι εγώ μετά από τόσες προπονήσεις, συναντήσεις, αποστολές σε αγώνες και τόσα χρόνια στο Γυμνάσιο μια φωτογραφία τόσο κοντινή… ωστόσο η φωτογραφία είναι ανάμνηση μιας στιγμής, στη μνήμη μου όμως έχουν καταγραφεί αρκετές ωραίες και όμορφες στιγμές που δεν θα ξεχάσω τον ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ αυτόν ΑΝΘΡΩΠΟ και ΔΑΣΚΑΛΟ που είχα την τύχη να γνωρίσω.
Το 2007 δύο χρόνια πριν φύγει από τη ζωή συναντηθήκαμε τυχαία ένα Σάββατο πρωί στη κεντρική αγορά Λευκάδας…θέλω μου λέει να σου δώσω μια αναμνηστική φωτογραφία του 1974 που είχαμε βγάλει οι γυμναστές με την ομάδα ανώμαλου δρόμου λίγο πριν τον αγώνα με συμμετοχή αγοριών και κοριτσιών.
Πράγματι μετά από δεκαπέντε ημέρες που επέστρεψα στη Λευκάδα(τότε εργαζόμουν στην Αθήνα) συναντηθήκαμε ξανά, είπαμε πολλά από τα όμορφα εκείνα χρόνια και μου χάρισε τη φωτογραφία
ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΛΦΑ οι Λευκαδίτες που σε γνώρισαν από τη γενιά σου και τη γενιά μου θα σε θυμούνται πάντα. Μακάρι στο Παράδεισο που βρίσκεσαι να «διδάσκεις» αυτό που ξέρεις καλύτερα απ όλους!!!