Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
«Ό, τι ζει στις όμορφες αναμνήσεις του μυαλού μας, στις όμορφες γωνιές της ψυχής μας … … ποτέ δεν πεθαίνει!!! … … έτσι, κι όσοι δικοί μας έχουν φύγει απ’ αυτή τη ζωή!!! … …».
Ξεκινώ μ’ αυτά τα λόγια, που ειπώθηκαν από έναν άγνωστο μοναχό, τα οποία διάβασα πριν απ’ αρκετό καιρό, αγαπητοί μου αναγνώστες των Ν.τ.Λ., για να μοιραστώ μαζί σας, τον αβάσταχτο πόνο και την απέραντη θλίψη που νιώθω για τον ξαφνικό χαμό της πολυαγαπημένης μου αδελφής, της Κατερίνας … Λόγια, που έρχονται ένα μήνα μετά, να λειτουργήσουν σαν βάλσαμο και γιατρειά στον πόνο που βιώνω. Κατερίνα, αδελφή μου, αίμα μου … δυστυχώς, ναι, έφυγες νωρίς! … Έφυγες κι άφησες πίσω σου μόνο αγάπη … Ήσουν αδελφή, μάνα και πατέρας μαζί, και τώρα μας άφησες μόνους μας … Μου λείπεις, μας λείπεις …
Δυσκολεύομαι πολυαγαπημένη μου αδελφή, να γράψω, να συνεχίσω … Μπερδεύονται τα λόγια με τα δάκρυα … κι αφήνουν τ’ αποτύπωμά τους στο χαρτί … κι ο πόνος δυσκολεύει το χέρι μου να γράψει … Τ’ αφήνω στη μέση … Φεύγω και πάω στα πλήκτρα … Ούτε κι αυτά μπορώ να τα πατήσω … Κάνω λάθη … Πολλά λάθη … Γιατί είναι τόσα αυτά που θέλω να σου γράψω, αλλά δεν μπορώ … Το κακό δεν είναι μόνο ότι δεν μπορώ να γράψω, είναι και το ότι δεν μπορώ να τα ταξινομήσω, να τα βάλω σε μια σειρά … Βλέπεις είναι τόσα πολλά αυτά που έκανες … Προσπαθώ να συνεχίσω … Πρέπει όμως να συνεχίσω … Στο χρωστάω … στο χρωστάω στην αθόρυβη και δημιουργική ζωή σου, στη γεμάτη από σεμνότητα και ήθος διαδρομή σου … Μου λείπεις, μας λείπεις … Πέρασε κιόλας ένας μήνας, μα υπάρχουν μέρες και νύχτες που νιώθω πως δεν πέρασαν ποτέ … Περνάνε οι μέρες και προσπαθώ να ζήσω, να ζήσουμε χωρίς εσένα, προσπαθώ να βρω τρόπους να ξεγελάσω το μυαλό μου, τη σκέψη μου … Η απουσία σου αβάσταχτη, ο πόνος βουνό, ανείπωτη η θλίψη, η συνέχεια τραυματική και το μέλλον δύσκολο, χωρίς εσένα … Η απώλειά σου, ανοιχτή πληγή … Με τα βράδια να γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, ατέλειωτα, όπου με δυσκολία περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, μέχρι να ξημερώσει η μέρα και να σταματήσουν οι αναμνήσεις να βασανίζουν το μυαλό μου … Μου λείπεις, μας λείπεις …
Ακόμα τα θυμάμαι όλα, σα να ήταν χτες … Νιώθω την αγάπη σου, ακούω τις συμβουλές σου για όλα … την έγνοια σου για μένα και την οικογένειά μου … Όλα αυτά μου λείπουν … Ήταν άδικο που έφυγες τόσο νωρίς … Σ’ αγαπάω πολύ, σ’ αγαπάμε και μου λείπεις, μας λείπεις … Έκανες τόσα κι ετοίμαζες άλλα τόσα κι ακόμα περισσότερα … Από κει ψηλά που είσαι, στη γειτονιά των αγγέλων, βλέπεις το Μοσχάτο το σπίτι σου, το σπίτι μας, που έφτιαξες με τόσο κόπο και μόχθο … Αγναντεύεις τα Βαρκά, τα Βαραγκούλια, τις Δαμασκηνιές, το Καλύβι και την Αγία Παρασκευή … Γυρνάς τη ματιά σου και μπροστά σου βρίσκονται οι Σπαγωμένες, το Βρο, τ’ Αρκουδάκι κι ο Άμμος … Σηκώνεις τα μάτια σου και προβάλλουν μονομιάς τα Λακκώματα και οι Σπαθαριές … Γυρίζεις το βλέμμα σου και συναντάς τα Γκρεμούλια … Μέχρι να βρεθείς και πάλι στο σπίτι μας, στο Μοσχάτο … Όλα καθαρά και νοικοκυρεμένα … όπως τα είχες, όπως τα θέλεις … Με τον ίσκιο σου να τα σκεπάζει και να τα προστατεύει … Έχοντας δίπλα σου, την οικογένειά μου, την οικογένειά σου … όλους εμάς … Εμένα, τον αγαπημένο σου αδελφό, τον Σωτήρη, την αγαπημένη σου Βασιλική, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μας, τ’ αγαπημένα σου ανίψια, τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο – Μάριο, που τόσο λάτρευες και λατρεύεις …
Έφυγες πολυαγαπημένη μου αδελφή, Κατερίνα, όπως ήθελες κι επιθυμούσες. Με το κεφάλι ψηλά, δυνατή, όπως ήσουν σ’ όλη σου τη ζωή … Ήσουν μια μαχήτρια, μια αγωνίστρια, μια ηρωίδα της ζωής … Ήσουν πανέξυπνη, εργατική κι αποτελεσματική … Ήσουν ένα ανήσυχο μυαλό, με κρυστάλλινη άποψη και καθαρή θέση … Ο ευθύς και συγκροτημένος λόγος σου, η αστραπή του μυαλού σου, η γενναία περπατησιά σου, η σεμνότητα των λόγων σου και η σοφία που σε διέκρινε, είναι όλα αυτά κι άλλα τόσα που σ’ έκαναν ξεχωριστή … Νιώθω περήφανος για σένα, πολυαγαπημένη μου αδελφή, Κατερίνα … Σου χρωστάω, απέραντη ευγνωμοσύνη … Για όλα, όσα μου έμαθες … Για όλα, όσα μας έμαθες … Σ’ ευχαριστούμε για όλα, όσα μας πρόσφερες … Για όλα, όσα έκανες για μας …
Κατερίνα, πολυαγαπημένη μου αδελφή, στο δρόμο για την αιώνια ζωή, θ’ ακούς μόνο γλυκά λόγια, απ’ όλους μας … Γιατί, σ’ όλη τη ζωή μας, είσαι δίπλα μας και μέσα στην ψυχή μας!
