Ποίημα από τον Τάσο Δρακόπουλο.
Ο ήχος απ’τα λάστιχα των αυτοκινήτων
πάνω στη σιδερένια γέφυρα,
ακούγεται συνεχώς
στην απόλυτη ησυχία
καθεμιάς νύχτας στο νησί…
Ο ήχος απ’τα κατάρτια των πλοίων
όμως
σου μαρτυρά πως άρχισε να χειμωνιάζει!
Βουίζουν και τα παλιά παντζούρια
απ’τα σπίτια της πόλης
που ερήμωσαν
καθώς ο χειμώνας
αφήνει λίγους και διώχνει πολλούς…
Μα το καλοκαίρι τα καράβια σωπαίνουν
Καθώς γεμίσουν με πληρώματα
κι ανθρώπους ξένους και ντόπιους.
Σταματούν το παράπονο,
που ακούγεται σαν κάλεσμα
μες στου χειμώνα την απόλυτη μοναξιά.
Τα τριζόνια τώρα ακούγονται
σαν κάτι να ψιθυρίζουν
δυο περαστικοί μέσα στη νύχτα.
Τα περιστέρια το χειμώνα,
φωνάζουν κι η φωνή τους ακούγεται
σαν ενός άστεγου που ψάχνει ζεστασιά.
Και τα χελιδόνια πιο πέρα την άνοιξη
έρχονται για να φέρουν
ενα χαρμόσυνο μήνυμα σε όλους!.
Ο Αύγουστος ομως θα’ναι για πάντα
η εποχή των τζιτζικιών και των παραθεριστών…
Τα σκυλιά που γυρίζουν
μονά τους μέσα στη νύχτα
ακούγονται σαν τους ξενύχτες,
σαν τους αλήτες.
Κι οι γάτες είτε κλαίνε
είτε καλούν για ζευγάρωμα
θυμίζουν τις γυναίκες εκείνες
τις ευάλωτες που πληγώνονται
και που ενθουσιάζονται εύκολα.
Αυτό το δροσερό αεράκι του Ιουνίου
όμως
θα χαθεί σιγά σιγά μου ειπε μια γιαγιά!
Θα χαθεί σαν άνθρωπος που δεν άντεξε
μπροστά στην τόσο ζέστη,
στη φλογερή λάμψη
του καλοκαιρινού ήλιου…
Τ.Σ. Δρακόπουλος
Φωτογραφία: Αποστόλης Μαραγκός
