Το παζάρι, η κεντρική αγορά της πόλης τη δεκαετία του 70. Στο κέντρο δεξιά της φωτογραφίας ήταν το ζαχαροπλαστείο των Αφων Χαλικιά Φωτογραφια Νίκος Κατωπόδης(Πανοθώμος)
Γράφει ο Κώστας Σκλαβενίτης
Τελειώνοντας το Δημοτικό σχολείο της Λυγιάς στις αρχές της δεκαετίας του 70 πήγα στο Γυμνάσιο Αρρένων Λευκάδας και καθημερινά τα πρωινά και τα μεσημέρια οι μετακινήσεις γινόταν με λεωφορείο του ΚΤΕΛ που εκτελούσε τη συγκεκριμένη τότε γραμμή.
Τυχερός μπορώ να πω διότι ήταν μια κοντινή απόσταση έξι χιλιομέτρων μέχρι τη πόλη της Λευκάδας και δεν χρειαζόταν να ξυπνάω από πολύ πρωί όπως έκαναν άλλα παιδιά που ερχόντουσαν από μακρύτερα χωριά στα νότια και ορεινά του νησιού.
Τα απογεύματα συνήθως μετά από ένα διάβασμα στα πεταχτά από τις πρώτες μάλιστα τάξεις έκανα οτο στοπ για να κατέβω ξανά στη πόλη όπου θα συναντούσα συμμαθητές για να κάνουμε τις απαραίτητες βόλτες στη κεντρική αγορά…το παζάρι που λέγαμε.
Μπάνιο στη παραλία του Κάστρου τη δεκαετία του 70 Φωτογραφία Fritz Berger
Μετά τα δεκαπέντε μου έγινε καθημερινός τρόπος ζωής. Μόλις επέστρεφα από το σχολείο έκανα καμιά αγγαρεία που ήθελαν οι γονείς μου και μετά στο δρόμο μήπως βρεθεί κάποιο όχημα που θα με πήγαινε ξανά στη πόλη.
Μέσα μεταφοράς εκείνη την εποχή ήταν μηχανάκια, τρίκυκλα, ημιφορτηγά και ελάχιστα επιβατηγά.
Δύσκολη ήταν η επιστροφή στο χωριό και πολλές φορές τα βράδια τους χειμώνες περίμενα και ώρες μερικές φορές ώστε να περάσει κάποιο όχημα.
Μάλιστα μερικές φορές επιστρέψαμε με τα πόδια.
Σ αυτό το καθημερινό πέρα δώθε με οτο στοπ ήταν και άλλα παιδιά από τους Καρυώτες,τη Λυγιά και τη Νικιάνα.
Όλοι μαζευόμαστε μετά τις βόλτες στη πλατεία του Αγίου Μηνά και περιμέναμε.
Η αλήθεια είναι πως φάγαμε πολύ κρύο και βροχή όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα όταν μπαίναμε σε καρότσες από τα ανοιχτά φορτηγάκια ή μηχανάκια (απαραίτητα είχαμε μαζί μας και μια εφημερίδα ώστε να τη βάλουμε μέσα από το μπουφάν στο στήθος για να κόβει το κρύο)αλλά τίποτε από αυτά δεν μας πτόησε μέχρι που τελειώσαμε το σχολείο.
Μπάνιο την ίδια χρονολογική περίοδο στην Αμμόγλωσσα Φωτογραφία Νίκος Κατωπόδης(Πανοθώμος)
Στο ντύσιμο έδινα μεγάλη σημασία και με χρήματα που έβγαζα δουλεύοντας όλα τα καλοκαίρια των μαθητικών μου χρόνων, ήμουν από τους πιο καλοντυμένους χωριάτες αλλά και άλλα παιδιά της πόλης. Αγόραζα πάντοτε μάρκες όπως τα τζιν παντελόνια και μπουφάν Lee, Levis, τα πουκάμισα Castor, τα παπούτσια Adidas κ.α.
Εξήγηση φυσικά δεν χρειάζεται για το “τι ζητούσε η αλεπού στο παζάρι” καλοντυμένη και καπνίζοντας τσιγάρα όπως τα άφιλτρα Sante με την όμορφη γυναίκα στο πακέτο για να δείξει πως έγινε άντρας ξαφνικά.
Όλα τα παιδιά της εποχής κατ αυτό το τρόπο προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε κάποιο κορίτσι και να δημιουργήσουμε μια σχέση το οποίο θα άκουγε τα κολακευτικά μας λόγια, θα μας συμπαθούσε και κατόπιν θα άρχιζαν τα κρυφά ραντεβού στα σοκάκια ή κάποιες βόλτες στα πεταχτά με ποδήλατα μέχρι το Φάρο, το Κάστρο, τη Γύρα, τους Μύλους και τον Άη Γιάννη.
Μάλιστα το καλοκαίρι ήταν η καλύτερη μας πηγαίνοντας για μπάνιο στην Αμμόγλωσσα ή το Κάστρο όπου παρά τη συνοδεία που είχαν τα κορίτσια εύκολα χανόντουσαν από το βλέμμα των γονιών τους μέσα στη πολυκοσμία.
Το πλακέ πακέτο των άφιλτρων θρυλικών τσιγάρων Sante της εποχής μου. Η όμορφη γυναίκα στο κόκκινο πακέτο ήταν η πρώτη μας “κατάκτηση”. Τη μάρκα τσιγάρων δημιούργησαν το 1931 οι Αφοί Κωνσταντίνου και κατάργησε το 2016 η Philip Morris
Στέκια μας εκείνη την εποχή στη πόλη που συχνάζαμε και κόβαμε κίνηση ήταν… οι νέες καφετέριες Old Navy (εκεί που σήμερα είναι το Boschetto) και στο ισόγειο του ξενοδοχείου Νήρικος. Για ραντεβού φυσικά εκεί τότε με κάποιο κορίτσι ούτε συζήτηση,θα πήγαινε αμέσως καρφωτή και μετά θα υπήρχαν περιορισμοί κατ οίκον από τους αυστηρούς γονείς της εποχής. Έτσι μας έφαγε η υγρασία γυρνώντας στα σοκάκια και τις παραλίες για να χαριτολογήσω.
Στη Κεντρική Αγορά το ζαχαροπλαστείο των αδελφών Χαλικιά όπου από τη τζαμαρία του βλέπαμε τα πάντα και ταυτόχρονα τρώγαμε όταν είχαμε χρήματα τα απίθανα γλυκά όπως πάστες, σοκαλατίνες, “τροχονόμους”, τα κορνέ, γλυκά ταψιού κ.α.
Επίσης στη Κεντρική Αγορά καθόμαστε στο καφενείο του Σκιαδά απέναντι από τη Παναγία των Εισοδίων όπου είχε πέρασμα λόγω των φροντιστηρίων του αείμνηστου μαθηματικού Θεοφάνη Παπαδάτου, που στεγαζόταν ακριβώς από πάνω.
Αυτή ήταν μια άλλη εποχή αλλά πολύ όμορφη αν συγκρίνει κανείς τι γίνεται σήμερα που όλα είναι χύμα και οι σχέσεις έρχονται και παρέχονται σαν τα πουκάμισα κι ήταν όμορφη διότι υπήρχε αγάπη πραγματική στα ζευγαράκια και οι σχέσεις κρατούσαν μέχρι που τελείωναν το σχολείο κι ακόμη πιο πέρα…πολλά δε κατέληξαν και σε γάμο.
Οι φιλίες με τους συμμαθητές παρέμειναν αναλλοίωτες στο χρόνο.Πρόσφατο παράδειγμα η συνάντηση που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβρη των συμμαθητών αποφοίτων 1979 της τάξης του Γ Κλασσικού Λυκείου, όπου βρεθήκαμε δεκαοκτώ(από τους 30 που αριθμούσε η τάξη). Στη συνάντηση παραβρέθηκε και ο φιλόλογος της τάξης μας κ. Δημήτρης Τσερές.
Επίσης δημιουργήθηκαν μέσα από τις παρέες αυτές μεγάλες φιλίες με άλλους μαθητές και μαθήτριες της εποχής που διαρκούν ακόμη, έγιναν κουμπαριές, αλλά και η συνάντηση σήμερα για ένα απλό καφέ εκεί θα μας γυρίσει στα όμορφα μαθητικά χρόνια με τις αγωνίες για τις εξετάσεις,τις κοπάνες από το σχολείο, τις πλάκες μεταξύ μας, τα “μαργαριτάρια” συμμαθητών, τα πρώτα καρδιοχτύπια στην αγορά και τα σοκάκια με τα κορίτσια μας,τα πρώτα ξενύχτια, τις ταινίες στους χειμερινούς κινηματογράφους Πάνθεο και Απόλλωνα, τους αποκριάτικους χορούς κι ακόμη τις πρωτοβουλίες που παίρναμε ως μαθητές για τη διοργάνωση χορών στο τουριστικό περίπτερο του Κάστρου ή προβολή ταινιών ώστε βγάλουμε χρήματα για κάποια ανοιξιάτικη εκδρομή εκτός Λευκάδας.
Ένας άλλος μαγνήτης στο κέντρο της πόλης ήταν και τα σφαιριστήρια του Σίμου κοντά στον Άγιο Σπυρίδωνα όπου γινόταν τα απογεύματα ο χαμός για το ποδοσφαιράκι και το μπιλιάρδο.
