«Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Λευκάδας ύστερα από τη γενική συνέλευση που έγινε στις 17/10/2011 αποφάσισε να εκφράσει την άποψή του για τον τρόπο εορτασμού των Εθνικών Εορτών. Εκτιμώντας την Κοινωνική Πολιτική και Οικονομική κατάσταση της χώρας και την επίδρασή της στο χώρο της παιδείας επιθυμούμε κατά την παρέλαση των μαθητών, στο χώρο των επισήμων να βρίσκεται η Ελληνική σημαία και μόνο αυτή….».
Να λοιπόν μέσα στη γενική μαυρίλα και κατήφεια της εποχής ένας σύλλογος γονέων έρχεται να μας ταρακουνήσει λιγουλάκι!
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι παρόμοιοι σύλλογοι για πολλά χρόνια είτε υπολειτουργούσαν είτε λειτουργούσαν σχεδόν διακοσμητικά, το γεγονός παίρνει άλλη διάσταση!
Μια φρέσκια και έξυπνη ιδέα μακριά από λαϊκισμούς και σκοπιμότητες!
Δεν ξέρουμε αν μπορεί να εφαρμοστεί, ούτε αν θα ξενίσει κάποιους, ούτε αν ενδεχομένως τσιγκλήσει τα «ελληνοχριστιανικά» μας ιδεώδη, τα «χρηστά» μας ήθη, ή τις «παραδόσεις» της φυλής μας!
Προσωπικά τη βρίσκω σοφή και συνάμα ανατρεπτική!
Θα πρότεινα μάλιστα στο σύλλογο να προχωρήσει ακόμα παραπέρα π.χ. να μην επιτρέψει στα παιδιά να λάβουν μέρος σε καμία παρέλαση παρωδία, με μαθητές που στρέφουν το κεφάλι προς την μεριά των επισήμων!!
Στις μέρες που ζούμε, όταν οι ζωές έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια, είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει!
Η ανακοίνωση πέρασε στα «ψιλά» κι έτσι θα έμενε, αν δεν ερχόταν η δήλωση του αντιπεριφερειάρχη να της δώσει αίφνης άλλη διάσταση.
Μας λέει εν ολίγοις: « οι επίσημοι δεν είναι τυχάρπαστοι… καλλιεργείται σκοπίμως από δημοσιογράφους η αντίληψη « όλοι είναι ίδιοι» με σκοπό την εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος…αμφισβητώντας τους θεσμούς υπονομεύουμε την πατρίδα.. οφείλουμε να κάνουμε τους νέους ώστε να εμπιστεύονται την πατρίδα..»
Η πρώτη παρατήρηση που θα κάναμε είναι ότι μάλλον ο αντιπεριφεριάρχης έχει κάποιες «εμμονές» με τους δημοσιογράφους.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι η δεύτερη φορά που τα βάζει μαζί τους δημοσίως.
Η πρώτη ήταν στη Ζάκυνθο με τις περίφημες δηλώσεις του και για τον Μαρξ.
«ενός χοντρούλη που έτρωγε τα λεφτά του πατέρα του και εξήγαγε θεωρίες» (!) έτσι είχε δηλώσει τότε! *
Η απάντηση του στο σύλλογο γονέων δύσκολα θα μπορούσε να πείσει κάποιον γονιό ή μαθητή, ειδικά σήμερα.
Όποια έννοια και να δίνεται στη λέξη «τυχάρπαστος», φοβάμαι, έχει πέσει έξω!
Το «προφίλ» των πολιτικών μας έχει σκιαγραφηθεί άριστα…
«…Είναι άνθρωπος μέσης (και κάτω) νοημοσύνης, αλλά κουτοπόνηρος, αμβλυμένης ηθικής αντίληψης, ημιμαθής (όταν δεν είναι εντελώς αμαθής), πολιτιστικά και πολιτισμικά υπανάπτυκτος. Αν έχει πτυχίο πανεπιστημίου, μάλλον το πήρε χαριστικά, ως στέλεχος φοιτητικής νεολαίας, ενώ αν δηλώνει κάποιο επάγγελμα, είτε δεν το άσκησε ποτέ, είτε -αν το άσκησε, λιγουλάκι- κινήθηκε στον πάτο του. (Αν, για παράδειγμα, δηλώνει οδοντίατρος, δεν θα του εμπιστευόμασταν σε καμία περίπτωση τα δόντια μας.)
»Τι τον οδήγησε λοιπόν στο αξίωμά του; Μήπως του χάρισε η Φύση αρχηγικό τάλαντο, πρωτογενή ηγετική ιδιοφυΐα; Μπα, ούτε αυτό. Είναι κοινός τόπος ότι οι περισσότεροι πολιτικοί θα τα θαλάσσωναν στο τιμόνι και μιας μικρής ιδιωτικής επιχείρησης, κι αν κάποιοι θεωρούνται «επιτυχημένοι» επί κεφαλής υπουργείων, αυτό οφείλεται μόνο στην ιδιότυπη πολιτική παραλλαγή του νόμου της άνωσης, που θέλει τα ελαφρότερα στοιχεία στην επιφάνεια, προτιμώντας τους φελλούς από τον χρυσό…» **
Εγώ απλώς να σημειώσω, ότι η κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγοι, αδύναμοι, ανεπαρκείς…
Η άποψη ότι κινδυνεύει το πολίτευμα και υπονομεύεται η πατρίδα από μια επαγγελματική τάξη, τους δημοσιογράφους, σήμερα, όχι μόνο ενήλικες – έστω και αεί παίδες- αλλά ούτε και παιδάκια του δημοτικού δεν μπορεί να πείσει.
Εξάλλου για πιο πολίτευμα μιλάμε; Ποιο πολίτευμα βιώνουν τα παιδιά μας κάθε μέρα;
Από που θα παραδειγματιστούν οι νέοι όταν κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας έχει καταστρατηγηθεί;
Το πολιτικό προσωπικό είναι αυτό που με τη στάση του απαξίωσε και υπονόμευσε την έννοια της δημοκρατίας και των θεσμών.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από αυτή την κρίση, όπως μας διδάσκει η ιστορία, είναι η επιβίωση της ίδιας της δημοκρατίας.
Να θυμίσουμε απλά ότι ο Χίτλερ υπήρξε… δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης!
Όταν τα παιδιά μας βλέπουν μέσα στην οικογένεια τους, δίπλα τους, το μισό πληθυσμό της χώρας να οδηγείται στην εξαθλίωση και μέχρι την ύστατη στιγμή το κράτος αρνείται πεισματικά να εφαρμόσει εκείνο την απλούστατο άρθρο του συντάγματος που λέει: όλοι οι πολίτες συμμετέχουν στα βάρη ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός…
Όταν βλέπουν ένα κράτος, ένα πολιτικό σύστημα, που δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους και επιχειρήσεις έχει, ποιος είναι αρμόδιος σε τι, ποιοι είναι οι πραγματικοί δικαιούχοι σύνταξης και ποιοι απατεώνες…
Ποια παρέλαση και ποια παράτα μπορεί να σφυρηλατήσει θεσμούς, όταν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι τους με τα έργα και τις ημέρες τους, τους απαξιώνουν κάθε μέρα;
Η ελάχιστη προσφορά κάποιων σήμερα, έστω σαν τυπική ένδειξη σεβασμού προς τους δοκιμαζόμενους πολίτες, θα μπορούσε να είναι η …σιωπή.
Βιολέττα Σάντα
* corfu press
** Απόσπασμα από άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 03-04-2011.
