Αρχική Άλλες ειδήσεις Διαφορα Σκιρτήματα ψυχής και νόημα ζωής !

Σκιρτήματα ψυχής και νόημα ζωής !

0

Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου

Ξεκίνησα να γράφω το σημερινό μου σημείωμα, αγαπητοί μου αναγνώστες, έχοντας στο μυαλό μου να καταγράψω όλα τα στραβά κι ανάποδα που συμβαίνουν στη Λευκάδα, σ’ αυτόν τον ευλογημένο και λατρεμένο τόπο, ιδιαίτερα τούτο το καλοκαίρι! Αλλά και κάθε καλοκαίρι! Πως λέμε κάθε πέρσι και χειρότερα! Ακριβώς έτσι! Γιατί, έτσι όπως του φερόμαστε (του τόπου μας) εμείς οι ντόπιοι πρώτα κι ύστερα όσοι τον επισκέπτονται, δεν το βλέπω για πολύ νάναι ευλογημένος και λατρεμένος! Μια στάση εδώ. Χρειάστηκε να γράψω στα Ν.τ.Λ. (φύλλο 1.546/19-7-2019), ότι το Κοντομίχειο Λαογραφικό Μουσείο, στον Κάβαλο, είναι κλειστό και ήρθε ο Δήμος Λευκάδας, ετεροχρονισμένα και με μεγάλη καθυστέρηση (5 Αυγούστου 2019), ν’ ανακοινώσει πως είναι επισκέψιμο Τρίτη και Παρασκευή από 08.00 – 16.00 καθώς και κάθε Πέμπτη από 12.00 – 19.00! Όταν, δηλαδή, η καλοκαιρινή σεζόν σχεδόν έχει τελειώσει!!! Εξίσου, θ’ αποφύγω συνειδητά τούτη την ώρα, να γράψω για τον τρόπο λειτουργίας του Μουσείου Άγγελου Σικελιανού! Απλά θ’ αναφέρω, πως ο Δήμος καθώς και η διοίκησή του, έχουν την συνέχειά τους! Τέλειωσε η στάση και πάμε παρακάτω. Τι έγραφα; Α, ναι! Για τα στραβά κι ανάποδα στη Λευκάδα! Κι επειδή, λοιπόν, τα στραβά κι ανάποδα με τρελαίνουν, σκέφτηκα γράφοντας, ν’ ακούσω λίγο μουσική. Να χαλαρώσω! Και καθώς έτρεχε, λοιπόν, το μελάνι στο χαρτί, νάσου στο ηχείο, οι φωνές του Γιώργου Μαζωνάκη και του Νίκου Βουρλιώτη, να ερμηνεύουν το «Θέλω να γυρίσω … στην παλιά μου γειτονιά …». Κοίτα σύμπτωση λέω μέσα μου! Μόλις είχα γυρίσει απ’ την παλιά μου γειτονιά! Στον Κάβαλο και στα Κατσενάτα!  Κάνω, αμέσως, στροφή 180 μοιρών, αφήνω τα στραβά κι ανάποδα, για μια άλλη φορά και λέω να «γυρίσω στα παλιά … στην παλιά μου γειτονιά ..»!

Είπα να γυρίσω στα παλιά …

Γιατί η παλιά μας γειτονιά, για τον καθένα και την κάθε μια χωριστά, δεν είναι απλά ένας δρόμος, δεν είναι απλά ένα μέρος. Είναι εκεί, που γράφτηκαν οι πρώτες αυθεντικές στιγμές της ζωής μας! Το ιερό σημείο αναφοράς της νιότης μας, που θυμόμαστε  ακόμα με αγάπη. Ήταν ωραία στην παλιά τη γειτονιά … Κι εγώ, εκλεκτοί μου αναγνώστες, είπα να γυρίσω στα παλιά …  Εκεί που πρωτοκλώτσησα την πάνινη μπάλα … εκεί που έτρεξα με τους φίλους μου, για το ποιος θα βγει πρώτος … εκεί που ένοιωσα πραγματικά λεύτερος …! Σε μια παλιά φτωχική γειτονιά μεγάλωσα κι εγώ, σε μια γειτονιά που υπήρχε ανθρωπιά, που τότε οι άνθρωποι μοιράζονταν το χαμόγελο, τη λύπη τους, την πείνα τους! Τότε που όλη η γειτονιά ήταν μια οικογένεια, τότε που οι άνθρωποι κάθονταν στα πεζούλια και στα ξύλινα καρεκλάκια τους και μοιράζονταν την καθημερινότητά τους! Αυλές και πλατύσκαλα, που μοσχομύριζαν αγιόκλημα, γιασεμί και βασιλικό φυτεμένο σε τενεκεδένιες γλάστρες! Κάτασπρες, με τον ασβέστη να κυριαρχεί παντού! Καθαριότητα, τάξη και καλαισθησία! Όχι όπως σήμερα … Τότε που ξύπναγες, άνοιγες τα μάτια σου κι άκουγες απ’ όλους μια γλυκιά καλημέρα! Τότε που τα παράθυρα ήταν ολάνοιχτα και μύριζε ο καφές, το φρεσκοψημένο ψωμί, το καλομαγειρεμένο φαγητό, η νόστιμη λαχανόπιτα, η αφράτη ρυζόπιτα και η ονειρεμένη μπριανόπιτα! Τότε που ο πόνος του ενός, γινόταν πόνος για όλους. Τότε που η χαρά του ενός, γινόταν γλέντι για όλους! Όχι όπως σήμερα … Τότε που οι φωνές και τα γέλια εμάς των παιδιών, ήταν το απολαυστικό καθημερινό άκουσμα μιας καλοδουλεμένης ορχήστρας! Τότε που ακούγονταν ο μανάβης, ο «καλαντζής» και οι άλλοι πραματευτάδες να διαλαλούν την πραμάτειά τους και οι μανάδες – νοικοκυρές έτρεχαν να ψωνίσουν για τα «προικιά» των κοριτσιών τους!  Όχι όπως σήμερα … Τότε που τα πάρτι γινόντουσαν κρυφά, με χαμηλά φώτα και με ρεφενέ βερμούτ και λεμονοπορτοκαλάδες!  Όχι όπως σήμερα … Τότε που χόρευες και η επαφή με το κοριτσίστικο κορμί ανέδυε πόθο, ντροπή, σκίρτημα και προσμονή! Τότε που το πεταχτό και γρήγορο φιλί ήταν όνειρο απατηλό! Που έχτιζε όμως γέφυρες, για τα επόμενα τρελά μας όνειρα! Όχι όπως σήμερα … Τότε που η ματιά γεμάτη τρόμο ήταν καρφωμένη στην ώρα, στο πότε θα πάει 12 τα μεσάνυχτα! Τότε που δεν υπήρχαν τηλέφωνα, φέισμπουκ, μέσεντζερ, ίνστραγκαμ, τουίτερ και τα ραβασάκια κάτω απ’ το θρανίο ήταν τόσο γλυκά, τρυφερά, σχεδόν σκοπός ζωής. Νόημα ζωής! Όχι όπως σήμερα …Τώρα που οι πόρτες και τα παράθυρα τριπλοαμπαρώνονται και σκιάζουν, καθώς είναι ερμητικά κλειστά! Τώρα που οι καρέκλες μαζεύτηκαν κι έγιναν καναπές και η αποχαύνωση έριξε τους ανθρώπους στη μιζέρια και στην κατάθλιψη! Τώρα που οι αυλές άλλες γυμνές κι άλλες ακάλυπτες, μαρτυρούν το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού, κι άλλες εγκαταλελειμμένες κι αφημένες στο χρόνο, να μαρτυρούν πως εδώ κάποτε υπήρχαν ζωή και όνειρα! Τώρα οι καλημέρες είναι ψεύτικες και συμφεροντολόγες, και οι ευωδιές των λουλουδιών καλύφτηκαν απ’ τη μυρωδιά της ηχορύπανσης! Τώρα ο πόνος είναι υπόθεση του ενός! Τώρα οι φωνές των παιδιών ενοχλητικές και παράταιρες! Τώρα το φλερτ είναι μια υπόθεση ξεχασμένη! Τώρα τα πάρτι έχουν γίνει ανούσια και βαρετά! Τώρα ο έρωτας έχασε το χρώμα του κι από κόκκινος έχει γίνει ροζ! «Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα, τα όνειρά μου κόκκινα τα όνειρά μου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ»! Αφροδίτη Μάνου και Γιάννης Μηλιώκας. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Τώρα άλλαξαν όλα! Και δυστυχώς, αλλάζουν προς το χειρότερο! Τις περισσότερες τουλάχιστον φορές!

Τώρα ζούμε και τρώμε με το κουτάλι τον ευδαιμονισμό και την ευμάρεια… Σαβουρώνουμε γύρω μας όλα τα καλά του καταναλωτισμού της εποχής μας, ακόμη και με άκριτο τραπεζικό δανεισμό! Τώρα αγοράζουμε τα μεγάλα αυτοκίνητα, όχι για να μας εξυπηρετούν, αλλά για να κάνουμε το «κομμάτι» μας! Τώρα υπάρχουν τα home cinema, για να βλέπουμε τις τούρκικες σαπουνόπερες! Τώρα υπάρχουν τα πανάκριβα κινητά τηλέφωνα, που είναι και mobile και ψήνουν και …σουβλάκια, για να φλυαρούμε ακατάπαυστα, όχι για την ανάγκη μιας επείγουσας επικοινωνίας! Άσε, που μας παρακολουθεί κι ακούει «τα πάντα  όλα», ο «Μεγάλος Αδερφός»! Τώρα όμως, μέσα σ’ αυτό το κλίμα του ζόφου και της γενικότερης απαξίωσης, είναι βέβαιο πως ο καθένας μας μπορεί να κάνει το εύκολο πείραμα και να επανιδρύσει τον …εαυτό του! Ίσως μόνο έτσι μπορεί να ξανακερδίσει τον τόπο που έχασε! Το χωριό και την παλιά του γειτονιά που αναπολεί! Εγώ, λοιπόν, εκλεκτοί μου αναγνώστες, δεν θέλω ν’ αλλάξω! Εγώ θέλω πίσω την παλιά μου γειτονιά, αυτή που μεγάλωσα κι έγινα άντρας! Θέλω πίσω τον δικό μου εαυτό, αυτό της παλιάς μου γειτονιάς! Εγώ θέλω, λοιπόν, να θυμάμαι και να νοσταλγώ! Εγώ θέλω αυτά που γέμισαν κάποτε τη ζωή μου και ήταν τα καλύτερα μου!  Εγώ θέλω τα σκιρτήματα ψυχής και το νόημα της ζωής!!!

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΤο Επιμελητήριο Λευκάδας στο Φεστιβάλ Γαστρονομίας και Πολιτισμού  στην πόλη Nanjing της Κίνας
Επόμενο άρθροΟι συνεπιβάτες ξανά στο anemos στον Άη Γιάννη