Θα ξεκινήσω με μια φράση στα Ρώσικα που με συντρόφευε όλη την χρονιά: Победи себя – νίκησε τον εαυτό σου
Ένα χρόνο πριν ,ήμουν πολύ υπερήφανος που είχα καταφέρει να τερματίσω στα 10 χλμ και μάλιστα σε 63 λεπτά .
Δυο χρόνια πριν ήμουν πολύ υπερήφανος που είχα καταφέρει να τερματίσω στα 5 χλμ ,σε 33 λεπτά .
Τρία χρόνια πριν ,τέσσερα χρόνια πριν ,πέντε χρόνια πριν,απο την μια ήμουν χαρούμενος που συμμετείχα στη μεγάλη αυτή γιορτή της πόλης μας ,αλλά από την άλλη δεν αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου ,ότι δεν μπορούσα ούτε 5 χλμ να τρέξω και στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής περπατούσα .
Είχα μεγαλώσει τόσο ?
Ήμουν τόσο άχρηστος?
Είχα εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για να φροντίζω τον εαυτό μου ?
Κάτι η δουλειά ,κάτι η βαρεμάρα ,κάτι ο βολικός καναπές με κάνανε έναν απαθή πολίτη .
Μια μέρα έβαλα κάτω τον εαυτό μου και άρχισα να του κάνω ερωτήσεις για το ίδιο του το αύριο . Τα κιλά αυξανόταν .
Δεν ήθελε και πολύ να πειστεί ότι πολλά είναι αυτά που πρέπει να αλλάξουν.
Μετά το περσινό δεκάρι ,είχα βάλει σαν στόχο να καταφέρω να τερματίσω σε έναν ημιμαραθώνιο . Το πάω στο γήπεδο να τρέξω λιγάκι έγινε πάω να βγάλω το πρόγραμμα προπόνησης που μουχει δώσει ο προπονητής .
Το έτρεξα περίπου 20 με 30 λεπτά ,κοιτώντας το ρολόι μου ,έγινε ¨ να εκανα 4 200αρια σε 22 και στη συνέχεια ένα χιλιάρι σε 6.35.¨
Το μ αρέσει να χουζουρεύω τις Κυριακές μέχρι τις 10 άλλαξε , σε θα βρεθώ με τα παιδιά στις 7 στον Άγιο Κοσμά για ένα 20αρι σε τέμπο 6.10
Θα δεις μετά στο garmin connect τα περάσματα ανά χιλιόμετρο . Ο καιρός περνούσε ,τα χιλιόμετρα όλο και ποιο πολλά .
Φτάσαμε στον Μάρτιο όπου έκανα το πρώτο μου ημιμαραθώνιο στο Ναύπλιο ,μαζί με άλλους 3 φίλους .Μέχρι το πρώτο πενθήμερο του Μάη ,οι ημιμαραθώνιοι είχαν γίνει 3.
Ε, αφού κάναμε τα 21.100 χλμ.δεν κάνουμε τον Νοέμβριο τα 42195 ?
Όχι ήταν η απάντηση των φίλων.Μεχρι εδω καλά είμαστε.
Να συνεχίσω μόνος ?
Ναι, ο Μαραθώνιος είναι μοναχικό άθλημα .
Εσύ και η ψυχή σου ,οι αντοχές σου ,τα θέλω σου .
Με τους φίλους χώρισα μόλις για μια εβδομάδα .
Άλλαξαν άποψη και βάλανε και αυτοί σαν στόχο να πραγματοποιήσουν τον μικρό άθλο.
Έτσι τα Κυριακάτικα πρωινά ,προτού καν χαράξει για τα καλά ,εγώ ,ο Γιώργος ,ο Πέτρος ,ο Βασίλης τρέχαμε σε μια φανταστικής ομορφιάς διαδρομή δίπλα από την θάλασσα ,ξεκινώντας από τον Άγιο Κοσμά μέχρι τον Λαιμό Βουλιαγμένης και ξανά πίσω .
Εγκατέλειψα 2 φορές όταν η ζέστη ήταν αφόρητη ,ανίκητη . Ανεβήκαμε στον Υμηττό, τρέχαμε βλέποντας την Αθήνα από ψηλά . Καμαρώναμε για την πολη μας ,για τον εαυτό μας. Στη συνέχεια στο σπίτι να βάζω πάγο στα πονεμένα πόδια μου .
Ίσως πολλές φορές να αναρωτήθηκα τι πάω να κάνω ,αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα τα καταφέρω.
Οι καλοκαιρινές διακοπές με φουλ προπόνηση .
Να και ο 4ος ημιμαραθώνιος στη Μόσχα ,να και το ατομικό ρεκόρ ,7 λεπτά κάτω.
2 ώρες και 10 λεπτά .
Χαρά ,αισιοδοξία ,παχιά λόγια .
4.30 θα κάνω τον μαραθώνιο .
Τα 20 άρια της Κυριακής ,γίνανε 22 ,25,30,34 .
Δεν βγαίνανε. Πονούσα .
Μήπως έκανα καλύτερα ένα ταπεινό 10αρι ?
Όλη την χρονιά όμως μιλούσα για αυτόν τον μαραθώνιο .
Οι φίλοι μου βλέπανε τα χιλιόμετρα που έκανα και ήταν υπερήφανοι για μένα . Πιστεύανε σε μένα . Οι κακές σκέψεις ευτυχώς κρατάνε λίγο .
Τις τελευταίες 2 βδομάδες ήμουνα απόλυτα έτοιμος . Διάβαζα οτιδήποτε γραφόταν για τον μαραθώνιο . Γνωρίστηκα και με τα άλλα παιδιά της ομάδας του my athlete ,άκουγα οτιδήποτε λεγανε .
Φυσικά κρεμόμουν από τα χείλη του Δημητριάδη .Κάθε του πρόταση ,ήταν για μένα και ένα παραπάνω χιλιόμετρο της διαδρομής . Οι συμβουλές του μου γέμιζαν την ψυχή .
Πριν από 33 χρόνια είχα προπονηθεί για τον μαραθώνιο . Δυο βδομάδες πριν τον αγώνα ,διαπίστωσα ότι δεν ήμουν έτοιμος ψυχολογικά . Δεν κατέβηκα ούτε καν στην αφετηρία για να το τολμήσω . Τότε δεν πονούσαν τα πόδια μου ,αλλά δεν το έλεγε η ψυχή μου .
Σήμερα το λέει η καρδιά μου, αλλά πονάνε τα πόδια μου .
Победи себя – νίκησε τον εαυτό σου .
Έτσι ξεκίνησα αυτό το κείμενο . Βρισκόμενος στην αφετηρία ενός μαραθωνίου ,έχεις ήδη νικήσει . Εξι ώρες και 10 λεπτά μετά ,βρίσκομαι με το μετάλλιο στο στήθος μου .
Είμαι πια ένας μαραθωνοδρόμος .
Τα κατάφερα .
Σας ευχαριστώ όλους .
(Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν τα δάκρυα ταιριάζουν σε έναν άντρα ,αλλά σίγουρα κυλάνε την στιγμή που βλέπεις τον τερματισμό του μαραθωνίου λίγα μέτρα μπροστά σου .
Κάποιες Δευτέρες πας με περηφάνια στη δουλειά σου γιατί κέρδισε η ομάδα σου . Αύριο θα φοραω όλη μέρα το μετάλλιο ,ίσως και μεθαύριο .
Ραντεβού τώρα τον Σεπτέμβριο του 2016 στην Μόσχα .
Συνολικά έκανα 1180 χλμ την προπονητική χρονιά .).
Το κείμενο έπρεπε να το ξεκινήσω με ένα τεράστιο ευχαριστώ για τους εθελοντές.
Σήμερα κατάλαβα περισσότερο ότι η ΚΑΛΗΜΕΡΑ είναι η πιο γλυκιά λέξη στον κόσμο!
Πηγή: zouri1.wordpress.com
