του Μιχάλη Μακρόπουλου.
Παρακολούθησα όλα τα σχετικά με τον βιασμό και την κακοποίηση της νεαρής κοπέλας στην Πάρο. Αποτρόπαιο. Αν όμως δικαιούται κάτι ως και ο πιο στυγνός δολοφόνος, είναι το όνομά του, ακόμα κι αν καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών. Δεν εγκληματεί ένας Πακιστανός, δεν καταδικάζεται ένας Πακιστανός, δε φυλακίζεται ένας Πακιστανός. Εγκληματεί, καταδικάζεται, φυλακίζεται ο Τάδε. Ειδάλλως, μπορεί κάποιος κάλλιστα να υποθέσει πως διέπραξε ό,τι φριχτό διέπραξε ακριβώς επειδή είναι Πακιστανός. Όχι ότι είναι εγκληματίας και παρεμπιπτόντως και Πακιστανός.
Σε μια δημοκρατία που θέλει να λέγεται αληθινή δημοκρατία, οι πάντες, από τον πρώτο ως τον τελευταίο κι από τον βέλτιστο μέχρι τον έσχατο, δικαιούνται να αναφέρονται με το όνομά τους. Και εδώ τίθεται επίσης ένα θέμα δημοσιογραφικού ήθους, ή μάλλον ανηθικότητας.Πρώτιστη υποχρέωση ενός δημοσιογράφου είναι να μπορεί να κατονομάσει αυτόν για τον οποίον γράφει και κατόπιν να γράψει ό,τι γράψει. Η αληθινή δημοκρατία είναι πάντοτε το πολίτευμα του Ενός Ανθρώπου. Όχι μια αρένα όπου μάζες συγκρούονται ανάλογα με το φύλο τους, τη φυλή τους, τη θρησκεία τους, την ιθαγένειά τους. Του Ενός Ανθρώπου και μόνον του ενός. Ακόμα κι αν ένας στυγνός εγκληματίας δε δικαιούται καν να ζει, έχει δικαίωμα να αναφέρεται με το όνομά του – και μόνο με αυτό.
