Αρχική Άλλες ειδήσεις Ελλάδα Συνταξιούχοι σε Τσίπρα: Πάρε τη σύνταξή μας και δες αν θα ζήσεις...

Συνταξιούχοι σε Τσίπρα: Πάρε τη σύνταξή μας και δες αν θα ζήσεις για ένα μήνα

1
syn3
Ο Νίονιος Κακαβούλης στα αριστερά

Ο Λευκαδίτης Νιόνιος Κακαβούλης ανάμεσα στους συνταξιούχους που μίλησαν στο protothema.gr Τα παράπονα, οι δυσκολίες, τα άγχη κι η καθημερινότητα ανθρώπων που εργάστηκαν σκληρά για χρόνια και τώρα κάθε ημέρα αγωνιούν για την επιβίωσή τους – «Δε μπορούμε να πάρουμε ούτε μία σοκολάτα στα εγγόνια μας», «χάσαμε την αξιοπρέπειά μας», δηλώνουν – Με μακαρόνια, κονσέρβες και φθηνά τρόφιμα προσπαθούν να νικήσουν την πείνα

Μόλις πριν από μερικά χρόνια ζούσαν αξιοπρεπώς και μπορούσαν να πάρουν ένα δώρο για τα εγγόνια τους. Σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις τα εγγόνια είναι εκείνα που δίνουν στους παππούδες και στις γιαγιάδες τους ένα «χαρτζιλίκι»… Στην εποχή της οικονομικής κρίσης η σύνταξη ως ένας «σίγουρος» μισθός αποτελεί μία ανάσα για τις οικογένειες που μετρούν όλα τα ενεργά μέλη της ως ανέργους, αλλά και για εκείνους που με ένα πενιχρό εισόδημα παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με υποχρεώσεις, χαράτσια και φόρους. Δέκα συνταξιούχοι μίλησαν στο protothema.gr για τις συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά και για τους φόβους τους τώρα, όπου για ακόμη μία φορά οι συντάξεις τους θα ψαλιδιστούν με τα κριτήρια επανυπολογισμού τους να προκαλούν σοκ και δέος.

Syn1Ο κ. Γιάννης είναι 72 ετών. Έπαιρνε αγροτική σύνταξη ύψους 300 ευρώ, αλλά τώρα, μέχρι να περάσει από επιτροπή για να πάρει αναπηρική, γιατί από το ένα μάτι του έχει ολική απώλεια όρασης, του την έκοψαν. Έχει έναν γιο 42 ετών που είναι παντρεμένος και που πριν από ένα μήνα έπιασε δουλειά, καθώς εδώ και δύο χρόνια ήταν άνεργος. Όπως δήλωσε στο protothema.gr ο κ. Γιάννης δύσκολα τα βγάζει πέρα και δυστυχώς δε μπορεί να στηρίξει το παιδί του και την οικογένειά του. «Δε μπορώ να πάρω ένα δώρο στα εγγονάκια μου. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα, αλλά ούτε μία σοκολάτα ή ένα κουλούρι δεν έχω να τους πάρω. Με 300 ευρώ δε μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Σιγά-σιγά θα βουλιάξουμε. Ευτυχώς από το φαρμακείο μου δίνουν βερεσέ τα φάρμακα που παίρνω. Όσο για το τι τρώω, παίρνω δέκα πακέτα μακαρόνια από το σούπερ-μάρκετ που κοστίζουν 0,50 ευρώ κι έτσι επιβιώνω. Αγοράζω καμία σαρδέλα από τους ψαράδες που τη βάζουν φθηνά στο ένα ευρώ και μαζί με καμία ντοματούλα και λίγες πατάτες τη βγάζω κάθε μήνα. Ευτυχώς, που δεν καπνίζω», μας λέει.

syn2Ο κ. Τάσος είναι 73 χρονών, συνταξιούχος εκπαιδευτικός με 37 χρόνια προϋπηρεσία. Έχει δύο γιους που είναι παντρεμένοι και που σύντομα θα γίνουν γονείς, καθώς οι σύζυγοι και των δύο είναι έγκυες. Ο ένας του γιος δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ για έναν χαμηλό μισθό κι ο άλλος είναι καθηγητής κι εργάζεται σε φροντιστήριο για 9 ευρώ την ώρα. Και τους δύο τους στηρίζει οικονομικά όσο μπορεί. «Έπαιρνα 1.600 ευρώ μαζί με την κύρια και την επικουρική και τώρα έχω φτάσει στα 1.050 ευρώ. Τώρα θα την κόψουν πάλι. Θα γίνω και παππούς σε λίγο, οι πολιτικοί μας δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Αν αυτοί θέλουν το καλό του λαού, τότε δεν ξέρω ποιος θέλει το κακό. Έχω αγανακτήσει. Οι χειρότερες συνθήκες είναι τώρα. Όταν βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, τότε πού αλλού θα φτάσουμε. Εάν δεν έπαιρνε κι η γυναίκα μου σύνταξη τώρα θα είχα τελειώσει κι εγώ», σημειώνει.

syn3Ο κ. Νιόνιος είναι συνταξιούχος ναυτικός. Για πάνω από 30 χρόνια ως καπετάνιος στερήθηκε τους οικείους του και τους φίλους του για να ταξιδεύει. Έζησε τη μισή ζωή του μέσα σε ένα καράβι και όπως τόνισε σήμερα στα 59 του χρόνια «από 2.020 ευρώ που έπαιρνα τώρα παίρνω 1.500 ευρώ και θα μου κόψουν κι άλλο τη σύνταξη. Οικογένεια δεν έχω, αλλά όλα αυτά που μου κόβουν τα έχω πληρώσει. Με το που άρχισαν να μειώνουν το πρώτο πράγμα που έκοψα ήταν το γκαράζ από το αυτοκίνητο και μετά έδωσα και το αυτοκίνητο γιατί δεν μου περίσσευαν ευρώ να βάλω βενζίνη. ΕΝΦΙΑ δεν πληρώνω, όχι γιατί δεν έχω σπίτι αλλά γιατί δε θέλω. Ο καθένας έχει κάποιες αντοχές κι οι δικές μου εξαντλήθηκαν τον Αύγουστο του 2011 όταν μου ήρθε ένα χαράτσι που έλεγε “αλληλεγγύη”. Τι θα πει αλληλέγγυος; Αλληλέγγυος είμαι εγώ με τον κύριο επειδή θέλω εγώ κι είναι προσωπικό μου θέμα. Με το κράτος δεν είμαι αλληλέγγυος. Πλήρωνα τόσα χρόνια, με γάμ… και τώρα θέλουν ακόμα πιο πολύ».

Δείτε ολόκληρο το άρθρο στο Πρώτο Θέμα

Προηγούμενο άρθροΤο πρόβλημα της προέλευσης του ελληνικού πολιτισμού και ο ρόλος της Λευκάδας
Επόμενο άρθροΚαταργεί από 1η Δεκεμβρίου η Αλόννησος την πλαστική σακούλα