Κοινωνικό Ιατρείο το Ιατρείο των φτωχών και των απόρων
Τέλη Γενάρη 2012. Καθώς περπατούσα ένα πρωινό στην Πρέβεζα, επί της οδού Χρήστου Κοντού (και στο σημείο ακριβώς νότια της παλιάς Εφορίας), το μάτι μου τράβηξε ένα ισόγειο που δεν είχε εμπορεύματα.
Ο δρόμος αυτός έχει διάφορα μαγαζιά. Αυτό που είδαμε εκεί δεν ήταν μαγαζί.
Πλησίασα και είδα μέσα μια γυναίκα να φορά άσπρη ποδιά και η πινακίδα στην πόρτα έγραφε: «Κοινωνικό Ιατρείο Πρέβεζας».
Ένα Ιατρείο για όσους δεν έχουν χρήματα. Ούτε είσοδος, ούτε πληρωμή γιατρού, ισχύει για όλους τους άπορους. Ένα Ιατρείο που θα αφήσει εποχή στην πόλη της Πρέβεζας και τιμά όλους όσους το έστησαν και όσους δουλεύουν σε αυτό.
Πέρασα μέσα και δειλά-δειλά ρώτησα την γυναίκα: «Τι είναι εδώ;».
Μού είπε ότι είναι Ιατρείο για όλους τους άπορους και τους ανασφάλιστους. Η ίδια ήταν νοσοκόμα, κανονική νοσοκόμα.
Κάθισα σε μια καρέκλα και έμεινα να κυττάζω δεξιά και αριστερά.
Κρεβάτι για τους ασθενείς που εξετάζονται, ιατρικά εργαλεία και ένα σωρό φάρμακα στα ράφια, ταξινομημένα κατά κατηγορίες: αντισηπτικά, αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη, καρδιολογικά, αναπνευστικού, παιδιατρικά, αντιβιοτικά, σακχαρώδους διαβήτη, νευρολογικά, γαστροπροστασίας-γαστρεντερολογικού κλπ, κλπ, όλα σε τάξη. Αμέσως ένιωσα ότι βρίσκομαι σε κάποιο κανονικό Ιατρείο.
Αισθάνθηκα, αμέσως-αμέσως, σεβασμό στο χώρο, επειδή παρέχονται υπηρεσίες υγείας στους ανθρώπους. Από απλός επισκέπτης που πήγα, ένιωσα πολύ βαρύ φορτίο για την δουλειά που γίνεται εδώ πέρα. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους εκείνους που το έστησαν, αλλά και στους γιατρούς και στις νοσηλεύτριες που το υπηρετούν. Εδώ όλοι τους υπηρετούν τον φτωχό και άπορο λαό ανιδιοτελώς στην κυριολεξία.
Η νοσοκόμα που ήταν βάρδια, πρόθυμα ενημέρωνε όλους όσους την ρωτούσαν στο τηλέφωνο.
Πλήθος φαρμάκων διανέμονται δωρεάν στους άπορους ασθενείς. Κι ο κόσμος βλέποντας τον καλό ρόλο του Ιατρείου αυτού ανταποκρίνεται και συνέχεια παραδίνει νέα φάρμακα σε αυτό.
Δεν πέρασαν καν πέντε λεπτά και ήρθε στο Ιατρείο αυτό μια νεαρή γυναίκα που κρατούσε ένα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά της. Πρέπει να περπάτησε πολύ δρόμο, γιατί το παιδάκι της παρότι μικρό, της έπεφτε από την μέση της. Ίσως δεν είχε χρήματα για να έρθει μέχρι εδώ με ταξί, είπα με το νου μου.
Μπήκε μέσα και ρώτησε: «Πότε έχει παιδίατρο;».
Η νοσοκόμα είπε: Το απόγευμα 6-8.
Ήταν Δευτέρα. Κύτταξα το πρόγραμμα που εργάζονται οι γιατροί. Μέχρι να τελειώσει την κουβέντα της η νοσοκόμα με την γυναίκα που κρατούσε το παιδί, διάβασα τα εξής, σε ένα φυλλάδιο που ήταν πάνω στο τραπέζι. Έγραφε:
Ώρες λειτουργίας Κοινωνικού Ιατρείου
ΔΕΥΤΕΡΑ 6-8 μ.μ. ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΟ
ΤΡΙΤΗ 6-8 μ.μ. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΠΑΙΔΙΩΝ-ΕΦΗΒΩΝ-ΓΟΝΕΩΝ
ΠΕΜΠΤΗ 6-8 μ.μ. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΕΝΗΛΙΚΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7-9 μ.μ. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ – ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΟ
…Η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου υποστηρίζεται ακόμα από ένα δίκτυο ειδικών γιατρών και οδοντίατρο, οι οποίοι προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στα ιατρεία τους.
Ειδικότητες γιατρών που συνεργάζονται με το ιατρείο:
Ακτινολόγος, μικροβιολόγος, γυναικολόγος, ορθοπεδικός, οφθαλμίατρος, καρδιολόγος, παιδίατρος, παιδοψυχίατρος, πνευμονολόγος, ΩΡΛ.
Επίσης το ιατρείο συνεργάζεται με ψυχολόγο, λογοθεραπευτή, φυσιοθεραπευτή.
Κάθε πρωί και από ώρα 10:00΄ έως 12:00΄ λειτουργεί γραμματεία στο χώρο του κοινωνικού ιατρείου για πληροφορίες, ραντεβού και συλλογή φαρμάκων.
Επίσης τις ίδιες, καθώς και τις ώρες λειτουργίας του ιατρείου στο τηλέφωνο: 26820-89.805….».
Η μάνα με το παιδάκι της έφυγε και η νοσοκόμα γύρισε και μου είπε:
Εσύ, τι είσαι; με ρώτησε η νοσοκόμα (δεν έμοιαζα για ασθενής).
Με ενδιαφέρει το θέμα της αλληλεγγύης, είπα. Κι αν θέλετε, μου επιτρέπετε να πάρω μερικές φωτογραφίες για το προσωπικό μου αρχείο ή και να τις δημοσιεύσω στον τύπο που συνεργάζομαι, συμπλήρωσα.
Με κύτταξε και με άφησε να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.
Δεν σας πληρώνει κανείς; ρώτησα.
Όχι. Όλοι εδώ εργαζόμαστε δωρεάν, είμαστε εθελοντές, είπε.
Τα φάρμακα που έχετε εδώ, ποιος σας τα δίνει, ρώτησα.
Μας τα δίνει ο κόσμος. Δεχόμαστε όλα τα φάρμακα, αρκεί να μη έχουν λήξει, είπε.
Δεν περιμένει κανείς να δει εδώ έναν αξονικό τομογράφο ή υπέρηχους. Όμως με αυτό το Ιατρείο συνεργάζονται μια σειρά άλλων γιατρών που εξυπηρετούν τους άπορους και φτωχούς στα ιατρεία τους. Κι αυτοί όλοι τους που δουλεύουν έτσι τους αξίζει ένα βραβείο ανθρωπιάς και ηθικής!!! Στα μάτια των φτωχών που περνούν καθημερινά από εκεί, διαβάζει κανείς αυτό το μεγαλείο, την ευχαρίστηση και την ανακούφισή τους.
Κάθε τόσο χτυπούσε το τηλέφωνο. Ήταν άνθρωποι που έκλειναν ραντεβού με γιατρό. Η νοσοκόμα έγραφε τα ραντεβού στο βιβλίο της, ώστε να εξετάζει προγραμματισμένα ο κάθε γιατρός τους ασθενείς του.
Καθώς διακόπτονταν η συζήτηση από τα τηλέφωνα, σκέφτηκα: «Πόσοι και πόσοι δεν έχουν να πληρώσουν να πάνε σε γιατρό, γιατί είναι άποροι; Πόσοι και πόσοι δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν για να αγοράσουν φάρμακα;».
Και σκέφτηκα τα τελευταία λόγια της γυναίκας που κρατούσε το παιδάκι της, όταν είπε:
«Δεκατρείς μήνες έχει να δουλέψει ο άντρας μου». Κι όταν έλεγε αυτά το πρόσωπό της σκίρτησε με πόνο. Κι ο καθένας που ακούει αυτά, λυγίζει μέσα του και σκέφτεται πόσο πολύτιμη υπηρεσία προσφέρει αυτό το Ιατρείο σε όσους το έχουν ανάγκη!!!
Πώς να περιμένει τα παιδάκι, όταν πονάει και κλαίει απαρηγόρητα και γοερά στην αγκαλιά της μάνας του; Κι η μάνα όλο το φιλούσε και το χάιδευε στοργικά, αλλά ο πόνος δεν περνούσε, επειδή έπρεπε να το δει γιατρός, να του δώσει φάρμακα…
Αποχαιρέτησα την νοσοκόμα και έφυγα γεμάτος σκέψεις και συναισθήματα ανθρωπιάς. Δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω για αρκετή ώρα. Αναζητούσα μέσα μου πόσο μεγάλη δύναμη είναι η αλληλεγγύη και πόση χαρά και διέξοδο δίνει σε ανθρώπους που υποφέρουν από την υγεία τους. Προσωπικά δεν έχω την ευκαιρία και την τιμή να συνδράμω όπως προσωπικό που εργάζεται εκεί.
Ο καθένας όμως, μπορεί να συνδράμει με πιο απλό τρόπο: όταν έχει φάρμακα που δεν έχουν λήξει, να τα καταθέσει εκεί για να τα χρησιμοποιήσουν άλλοι συνάνθρωποί μας που πονούν!!!
Νίκος Λιβιεράτος.
