Αντιστίξεις…… απο τον Μπάμπη Λάζαρη
Pelecanus onocrotalus
Είναι το μεγαλύτερο πουλί που επισκέπτεται σχεδόν όλο το χρόνο τις λιμνοθάλασσές μας.
Αυτή τη περίοδο στο μικρό ιβάρι φιλοξενούνται εφτά έως οχτώ άτομα μένουν στο κεντρικό αλίπεδο και ποτέ δεν πλησιάζουν στις άκρες όπως κάνουν οι λούφες και τα παπιά.
Οι πελεκάνοι, τα μεγαλύτερα πουλιά της Ευρώπης, με το τεράστιο σαν χωνί ράμφος και τις μακριές φτερούγες, σίγουρα είναι τα πιο επιβλητικά πουλά της λιμνοθάλασσας. Χρειάζονται από ένα μέχρι ενάμισι κιλό ψάρια την ημέρα για να τραφούν και αυτό τους κάνει ανεπιθύμητους στους ψαράδες.
Το ράμφος τους είναι μεγάλο και ο λαιμός τους μακρύς.
Το πάνω μέρος του ράμφους παρουσιάζει στην κορυφή του μία αγκιστροειδή απόληξη, ενώ το κάτω τμήμα είναι εύκαμπτο και φέρει ένα μεγάλο δερμάτινο θύλακα που είναι ελαστικός και διαστέλλεται πολύ. Μέσα σ` αυτό το θύλακα, που τον χρησιμοποιεί σαν απόχη, συσσωρεύει την τροφή του.
Είναι πολύ λαίμαργο πουλί και τρέφεται κυρίως με ψάρια.
Σε κάποιες περιπτώσεις προτιμάει καβούρια , αλλά και μικρότερα πουλιά.
Τα ψάρια πριν τα καταπιεί προσπαθεί να τα τοποθετήσει στη σακούλα του λαιμού και στη προσπάθεια του αυτή κάποια άλλα πιο γρήγορα θαλασσοπούλια του κλέβουν την τροφή που με τόσο κόπο έπιασε !
Αλλά κι’ αυτοί δεν πάνε πίσω μόλις βρούνε ευκαιρία κλέβουν την τροφή άλλων.
Η προσπάθεια για επιβίωση στα ζώα δεν έχει ηθικούς φραγμούς.
Η κατασκευή του σώματός του τον διευκολύνει να κολυμπά άνετα και γρήγορα. Βαδίζει όμως πολύ αδέξια και βαριά.
Το βάρος του μπορεί να φτάσει μέχρι 15 κιλά.
Στο τέλος της άνοιξης το θηλυκό γεννά από τρία μέχρι πέντε αβγά, μέσα σε μια μεγάλη και στερεή φωλιά που κατασκευάζει πάνω στο έδαφος. Η επώαση γίνεται και από τα δύο φύλα διαρκεί ένα μήνα περίπου και τα μικρά που εκκολάπτονται είναι γυμνά και έχουν μαύρο χρώμα.
Οι γονείς τα ταΐζουν και τα προσέχουν πάρα πολύ.
Η στοργή του πελεκάνου για τα μικρά του έχει γίνει παροιμιώδης.
Ο πελεκάνος στην αρχαία Ελλάδα ήταν σύμβολο της μητρικής αυτοθυσίας.
Στη χώρα μας υπάρχουν δύο είδη πελεκάνων: ο κοινός πελεκάνος και ο πελεκάνος ο ουλότριχος ή αργυροπελεκάνος.
Ο κοινός πελεκάνος έχει συνολικό μήκος 1,80 μ. και άνοιγμα πτερύγων 2,5 μ. και πλέον. Το μήκος του ράμφους του είναι 40 εκ. και η ουρά του έχει μήκος 20 εκ.
Ο αργυροπελεκάνος είναι πιο μικρόσωμος και είναι γνωστός με τα κοινά ονόματα “σακάς” και “πελεκάνι”. Στην ινιακή περιοχή και στο λαιμό του έχει σγουρά φτερά.
Και τα δύο αυτά είδη είναι πολύ σπάνια, γιατί δεν μπορούν να βρουν εύκολα κατάλληλες τοποθεσίες να ζευγαρώσουν και να χτίσουν τη φωλιά τους.
Στο βίντεο που ακολουθεί ο kprimmer δίνει μερικές όμορφες εικόνες από τη συμβίωση των πελεκάνων με κορμοράνους και ερωδιούς στο κεντρικό αλίπεδο του μικρού ιβαριού μας.