Γράφει η Νεκταρία Τσιουμάνη, Φιλόλογος στο Μουσικό Γυμνάσιο Λευκάδας.
Όταν αποφασίζει κάποιος να εξορμήσει στο βουνό θα πρέπει να έχει καταγράψει στο μυαλό του δύο βασικά πράγματα.Το πρώτο είναι ότι θα κουραστεί και το δεύτερο ότι …..θα κουραστεί.Πέρα όμως από την κούραση η οποία ποικίλει ανάλογα με τη δυναμική και τη φυσική κατάσταση ενός σώματος υπεισέρχεται και ένα άλλο στοιχείο πολύ περισσότερο ουσιαστικό,ο κόσμος της ψυχής και των αισθήσεων,ανεκτίμητοι και πρωτοπόροι οδηγοί στην εξερεύνηση του σύμπαντος αλλά και του εαυτού μας….Το ένδον λοιπόν πολύ πιο δυνατό από το έξω προετοιμάζεται,ανασκουμπώνεται,διεγείρεται,αναμένει το κάλεσμα της Φύσης που και αυτή αναπολώντας το καλοκαιρινό κάμα μαζεύει τα κομμάτια της χωρίς σταματημό….
Εικοσιτρείς νοματαίοι σε ένα μικρό λεωφορείο με οδηγό το Μιχάλη,συμπαθέστατη φυσιογνωμία, και αρχηγό της εξόρμησης το Βασίλη,έμπειρο και δυναμικό,ξεκινήσαμε την περιπέτειά μας από την Πρέβεζα με προορισμό την πανέμορφη Ροδόπη και το δάσος της Χαϊντούς.Μακρύς ο δρόμος αλλά με πολύτιμο αρωγό την απρόσωπη Εγνατία η κόπωση απάλυνε σημαντικά….Γνώριμες πολιτείες και χωριά,γνώριμα τοπία,γνώριμος ουρανός,γνώριμοι συνταξιδιώτες,γνώριμη ατμόσφαιρα,μάτια σταλαγματιές πύρινες και σίγουρα για την απόφασή τους,γνώριμη κι αυτή….Όλα γνώριμα….γνώριμη Ελλάδα….Φθάνουμε στον προορισμό μας νωρίς το απόγευμα.Πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων,η όρασή μας υποκλίνεται μπρος σ΄αυτό το βουβό βασίλειο για να αφουγκραστεί τον ελάχιστο ήχο…. Πρέπει να βιαστούμε να διασχίσουμε με κατάβαση το δάσος για να αντικρύσουμε τον καταρράκτη Λειβαδίτη,ήρεμο θεριό σαράντα μέτρων….τοπίο που θύμιζε παραμύθι με ξωτικά και δράκους…μαγεία!
Επιστροφή στο σημείο εκκίνησης και προς ολοταχώς για την παραδοσιακή και μοναδική στην περιοχή ταβέρνα όπου μας υποδέχονται τα φιλόξενα μέλη της οικογένειας ιδιοκτήτριάς της …. Ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα,απλά και παραδοσιακά φαγητά,κόκκινο γλυκό κρασί,συγκρατημένος ενθουσιασμός του ορειβάτη….ώρα για χαλάρωση και απόλαυση ενός γνήσιου,βουνίσιου κόσμου…Η κούραση αντρειεύεται κι έτσι παίρνουμε το δρόμο για το καταφύγιο,σχεδόν εφάμιλλο με ξενοδοχείο.Χαράζει η μέρα και μαζί της ορθώνεται και ο γλυκός πόθος της ανάβασης…Ο στόχος ετέθη,διαδρομή Παγοκρύσταλλα και στη συνέχεια η κορυφή του Γυφτόκαστρου 1.827 μ. βαθμός δυσκολίας 1.Έτσι λέει το βιβλιαράκι…. Με σύμμαχό μας τον ήλιο και την πρωινή δροσιά ξεκινήσαμε το ανάλαφρο περπάτημα,ψάχνοντας ο καθένας μας να ανακαλύψει κάπου ανάμεσα στις πανύψηλες οξιές και στις πανέμορφες συμήδες ή κάτω από τα σκουριασμένα φύλλα, το ιερό παιδί που κρύβει μέσα του ….τι ωραίο κρυφτούλι με τον εαυτό μας….και οι εσωτερικοί δαίμονες να παραμονεύουν….άστους μωρέ…ας παραμονεύουν….Το πανυγήρι των αισθήσεων βρίσκεται στο αποκορύφωμά του…χάρμα οφθαλμών,αγέρας που μυρίζει που και που έντονη βουνιά…
Εμείς ανεβαίνουμε,συνέχεια ανεβαίνουμε ,άλλοι με γοργό και σταθερό ρυθμό άλλοι ήδη εξαντλημένοι….κάποιοι δεν αντέχουν και σταματούν…Φθάνουμε στη τελευταία ευθεία για την κορυφή….αριστερά μας τα νοερά σύνορα με τη Βουλγαρία….νάτη η κορυφή,σταθερό ανεμοδαρμένο ύψος,η ικανοποίηση και η ανακούφιση υπερχειλίζουν….Τα γνωστά σκηνικά,όλοι ντυνόμαστε για να μη ξυλιάσουμε,ο καθένας μασουλάει ό,τι έχει,φωτογραφίες στημένες,χαμόγελα,απέραντος ουρανός,τείχος από βουνά….κανείς δε μπορεί να μας αγγίξει…μόνο ο Θεός…..Κατάβαση από τα ίδια μονοπάτια,οικεία πια…ο ρυθμός πιο σταθερός και γοργός…κάπου κάπου κάνα δυο τρεις σιγοτραγουδάνε παλιούς ρυθμούς….Φθάνουμε στο ορειβατικό χωριό,αποχωριζόμαστε τις καταϊδρωμένες στολές,ντυνόμαστε σαν άνθρωποι που θέλουν να χαράξουν το δρόμο της επιστροφής,αναγεννημένοι από την ατόφια κάθαρση της Φύσης….Μακρύς ο δρόμος πάλι μα ηψυχή πετάει….τραγούδια και χαρές,γέλια και αστεία….Εις το επανιδείν!
