Ήταν η τελευταία φορά που πέρυσι το χειμώνα πήγε στη φωλιά του.
Εκεί θα κοιμόταν τους μήνες με το βαρύ κρύο και τώρα που ήρθε η άνοιξη θα ξυπνούσε και θα τριγύριζε ξανά με τις άλλες αρκούδες στο Καταφύγιο του Αρκτούρου.
Ο Μίσα δεν πρόλαβε να γίνει 17 χρονών. Πέθανε την ώρα κοιμόταν, πριν από περίπου 20 μέρες. Οι φροντιστές και οι βιολόγοι του Αρκτούρου, έβλεπαν τις άλλες αρκούδες που είχαν ξυπνήσει και μαζεύονταν σιγά σιγά στο καταφύγιο. Ο Μίσα, που είχε γεννηθεί στη Σερβία και μεταφέρθηκε στην Ελλάδα για να γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς το 1999, ήταν ο μόνος που έλειπε.
Το βρήκαν στη φωλιά του, έτσι όπως ακριβώς είχε καθίσει για να βυθιστεί στη χειμερία νάρκη του. Δεν έφερε εξωτερικά κάποιο τραύμα ούτε υπήρχαν πάνω του τα εμφανή σημάδια κάποιας αιτίας θανάτου. Απλά ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του.
Πέρασαν σχεδόν 14 χρόνια από τη μέρα που μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Μαζί του έφθασαν τότε άλλες δύο μικρές αρκούδες. Και οι τρεις, ήταν οι «μικροί» στο Ζωολογικό Κήπο του Βελιγραδίου. Ο Μίσα ήταν φοβισμένος όταν έφθασε στον Κτηνιατρικό Σταθμό του Αρκτούρου. Πολύ ταλαιπωρημένος και αδύνατος.
Λίγο να παρέμενε ακόμη στο Βελιγράδι, μπορεί και να σκοτωνόταν. Την εποχή που η Σερβία βομβαρδιζόταν, ποιός είχε θα έβαζε τη σωτηρία των μεγαλόσωμων ζώων πάνω απο εκείνη των ανθρώπων; Τροφές δεν υπήρχαν στον Κήπο, ούτε κτηνιατρικό υλικό. Τα ζώα και μαζί ο μικρός Μίσα είχαν τρομάξει. Η συμπεριφορά τους είχε αλλάξει και να ο Κήπος βομβαρδιζόταν, μπορεί οι φύλακες να θανάτωναν τις αρκούδες για να μην αμοληθούν στους δρόμους.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Μίσα προσαρμόστηκε αμέσως στην άγρια φύση της Φλώρινας. Οι επιστήμονες του Αρκτούρου τον έβλεπαν να μεγαλώνει, να σφύζει από υγεία να αποκτά λεπτό σώμα, μακρύ και μυώδες. Ο αρκουδάκι του «Πολέμου» έγινε γρήγορα μια δυνατή και γεροδεμένη αρκούδα που όμως δεν ήταν καθόλου επιθετική.
Τα πήγαινε μια χαρά με τις άλλες αρκούδες. Μάλιστα έτρεφε αδυναμία στη μία από τις δύο αδερφές του, που την ονόμασαν Μπάρμπαρα.
Ο Μίσα πάντα είχε κάτι να κάνει στο Καταφύγιο. Πήγαινε συνέχεια πέρα δώθε, αναζητούσε καρπούς οξιάς, έβρισκε κάτι να τσιμπολογάει, πήγαινε μέχρι το φράκτη να δει τι γίνεται παραέξω.
Του άρεσαν πολύ και τα μήλα. Και ήθελε να τα απολαμβάνει χωριστά από τις άλλες αρκούδες. Πήγαινε λοιπόν στις ταϊστρες, έπαιρνε τα μήλα που του αναλογούσαν και πήγαινε να τα απολαύσει πιο πέρα, μακριά από τους άλλους. Η παρουσία των ανθρώπων δεν τον ενοχλούσε.
Αντιθέτως την επιζητούσε. Πλησίαζε πολλές φορές την περίφραξη, εκεί που πηγαίνουν οι επισκέπτες του Καταφυγίου. Ήθελε να δει τους ανθρώπους και να τον δουν κι αυτοί. Το έκανε για τελευταία φορά πέρυσι πριν πάρει το μονοπάτι για τη φωλιά του.
Πηγή : http://www.tanea.gr
