Άρθρο του Γεράσιμου Αραβανή.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι μετά την κατάργηση των κοινοτήτων και τη μετατροπή ολόκληρου του νησιού, όπως και όλων των νησιών, σε ένα δήμο υπάρχει ένα μεγάλο κενό ουσιαστικής εκπροσώπησης όλων των οικισμών απέναντι στο δήμο και στην κυβέρνηση. Οι τοπικές κοινότητες και ακόμη περισσότερο οι πάρεδροι αδυνατούν να έχουν ένα πειστικό και κυρίως αποφασιστικό λόγο για την προβολή και προώθηση των προβλημάτων των χωριών τους, ακόμη και για γενικότερου ενδιαφέροντος προβλήματα και αυτό ως εκ του ρόλου και των δυνατοτήτων που τους έδωσε ο νόμος. Το ειδικό βάρος και η επιρροή του λόγου και της θέλησης τους κατά τη λήψη των αποφάσεων είναι μικρό έως ασήμαντο.
Ενδεικτικά σημειώνουμε ότι η πλειοψηφία των χωριών για χρόνια τώρα δεν χρηματοδοτήθηκαν ούτε με ένα ευρώ. Ότι υπαρκτά προβλήματα για πολλά χρόνια έχουν πάρει οξύτατη μορφή και ο δήμος αδυνατεί να δώσει λύση. Π.χ. χρόνια καταστρέφονται κατά κυριολεξία οι ακτές της βορειοδυτικής Λευκάδας, για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού ο δήμος έχει εκπονήσει μελέτη από την εποχή της δημαρχίας Β. Φέτση, έκτοτε όμως δεν έχει γίνει το παραμικρό για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, παρά μόνο σποραδικά η άμμος που μετακινείται από τις παραλίες αυτές και κλείνει την αμμόγλωσσα εξορύσσεται, αποθηκεύεται και ένα μέρος της μεταφέρεται με φορτηγά πίσω για να ξαναπάει σε λίγους μήνες ξανά στην αμμόγλωσσα.
Δεν μας διαφεύγουν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δήμοι και κυρίως οι οικονομικές, ότι τους έχoυν αφαιρεθεί οι μισοί πόροι που το κράτος κατά το νόμο οφείλει να τους χορηγεί με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δρομολογήσουν έργα. Όμως η διεκδίκηση της ένταξης ορισμένων έργων προτεραιότητας σε κάποια προγράμματα, η άσκηση πίεσης στην περιφέρεια και το υπουργείο είναι μέσα στις δυνατότητες τους. Έστω, να μην υλοποιηθεί ένα έργο σχετικά ακριβό μια και έξω, αλλά σταδιακά σε 2,3 η 4 χρόνια. Το ζήτημα της προβολής των αναγκών και της διεκδίκησης τους δεν μπορεί να καθορίζεται από την οικονομική στενότητα ή την οικονομική ευχέρεια του κράτους. Πρέπει να είναι συνεχής και μπορεί να φέρει αποτελέσματα, στον πάτο της γραφής θα αναγκαστεί το κράτος να πάρει τις ευθύνες ή να πάρει το πολιτικό κόστος. Το κράτος αποφασίζει τις προτεραιότητες και τη δράση του με βάση τις δικές του επιλογές που είναι πέρα από τα συμφέροντα των πολιτών και ιδίως των φτωχότερων, αλλιώς δεν θα προχωρούσε στην οικονομική και κοινωνική συντριβή τους τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς οι δήμοι συμβιβάστηκαν με αυτή την πολιτική με εξαιρετική ευκολία και ταχύτητα, κυρίως λόγω της στενής σχέσης τους με τα κυβερνητικά κόμματα και τις κυβερνήσεις. Αποτέλεσμα είναι αυτό που ζούμε.
Η τακτική των δήμων σήμερα και τα προηγούμενα χρόνια ισοδυναμεί με οικειοθελή παραίτηση από την αντιμετώπιση των προβλημάτων πέραν των άλλων και με στόχο τη συγκάλυψη των ευθυνών των κυβερνήσεων. Ο περιορισμός των διεκδικήσεων των δήμων, επικεφαλής μάλιστα των δημοτών, στα όρια του εφικτού που χαράσσει το κράτος είναι συμβιβασμός εκ προοιμίου και υποταγή.
Στο μεγάλο αυτό πρόβλημα πρέπει να βρεθεί λύση, οι Λευκαδίτες να διεκδικήσουν αποφασιστικά, ειδάλλως προοπτική δεν φαίνεται. Πάντα κάποια ανάγκη θα επικαλείται το κράτος, κάποιες άλλες προτεραιότητες, κάποιο μνημόνιο θα βρίσκεται ή θα εφευρίσκεται.
Ποιός όμως θα επωμιστεί αυτό το έργο;
Κάθε καλοκαίρι, αλλά και ολόκληρο το χρόνο πιο σποραδικά, αναπτύσσεται πλήθος εκδηλώσεων από τους πολιτιστικούς και γενικότερα τους συλλόγους των χωριών με βασικό περιεχόμενο ορισμένα τοπικά ζητήματα κάθε χωριού, την προβολή σημαντικών προσωπικοτήτων και παραδόσεων, χορευτικές εκδηλώσεις κ.λπ. Όλα αυτά είναι απαραίτητα και πρέπει να συνεχιστούν. Θεωρούμε όμως αναγκαίο οι σύλλογοι πέραν των πολιτιστικών ενασχολήσεων τους να εντάξουν στη δράση τους μια διεκδικητική διάσταση για τα τοπικά προβλήματα και για τα γενικότερα και επειδή η δυναμική κανενός συλλόγου ξεχωριστά δεν είναι τέτοια που να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να επιβάλει λύσεις χρειάζεται να συνεννοηθούν, να διαμορφώσουν από κοινού ένα σχέδιο δράσης, να θέσουν συλλογικά προτεραιότητες και να δημιουργήσουν Ομοσπονδία τοπικών συλλόγων Λευκάδας, επίσημα αναγνωρισμένη με το καταστατικό και τα εκλεγμένα όργανα της.
Η προβολή των προβλημάτων και οι διεκδικήσεις της θα κινούνται σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον και κύριο προς την πλευρά της κυβέρνησης και δεύτερον απέναντι στο δήμο και την περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Απαιτείται υπομονετική και συνεχής δράση, δεν πρέπει με τις πρώτες δυσκολίες να καμφθεί ο ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητα.
Αν αυτό επιτευχθεί θα είναι τεράστια πρόοδος. Πέρα από την ικανοποίηση αιτημάτων θα’ ναι ουσιαστική συμβολή να βγει η κοινωνία «μπροστά», θα ξεφύγουμε όλοι από το τέλμα του «δεν γίνεται τίποτε» και «ας τα κάνουν οι άλλοι», από το ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια και τα περιμένουμε όλα από αυτούς που εκλέξαμε δημοτικούς συμβούλους, δημάρχους, βουλευτές και κυβέρνηση. Η ζωή απέδειξε ότι από τις δημόσιες αρχές μάλλον μνημόνια, δημαγωγία και ανέξοδους καβγάδες μπορεί κανείς να περιμένει και όχι λύση των προβλημάτων.
Αυτή κατάβαση είναι η σκέψη και η πρόταση που διατυπώνω. Είμαι στη διάθεση καθενός για όποια αναγκαία διευκρίνιση και συμβολή στην προσπάθεια.
