Γράφει η Λυδία Ζαννέττου.
“Μην την βλέπεις έτσι αυτήν, γεροντοκόρη είναι, έχει ένα παιδί εξώγαμο, δε μάθαμε μέχρι τώρα ποιος είναι ο πατέρας, και τις νύχτες βγαίνει μέχρι αργά. Ένας θεός ξέρει τι όργια κάνει. Πώς να στεριώσει έτσι σπίτι; Στην εκκλησία δεν έρχεται ποτέ, μάλλον κάτι τρέχει με τον παπά. Και δεν τα λέω εγώ αυτά, όοοχι-όοοχι, εμένα δε μου πέφτει λόγος, οι κακές οι γλώσσες τα λένε παιδί μου!” αυτά τα λόγια -ή παρόμοια με αυτά- λίγο πολύ σίγουρα τα έχετε πει ή τα έχετε σκεφτεί (εκτός αν είστε και σεις αθώα, παρθένα, αγνά παιδιά του “Θεού”). Η κουτσομπόλα του χωριού δεν βρίσκεται σε ένα παράλληλο σύμπαν πια, αλλά στο timeline σου, στο μικρό χωριό που μόνος/η δημιουργείς συνειδητά στο Facebook. Και όχι, δεν είσαι καθόλου αθώος.
Η κουλτούρα στην κοινωνία του χωριού είναι κλειστή και σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Ξέρεις ποιος μένει δίπλα, δεν τρομάζεις αν είσαι μόνος και δεν ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια. Στο χωριό όλοι αποκτούν ένα ρόλο και καλούνται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του. Ο παπάς ευλογεί αυτούς που συμπεριφέρονται όπως αρμόζει στην “φάρμα των ζώων” του: ήρεμα, βολεμένα, ενιαία, μαζικά. Οι γέροι στο καφενείο μιλάνε για το ίδιο θέμα χρόνια, κάθονται καθημερινά στην ίδια καρέκλα λες και γράφει το όνομά τους και αλλάζουν συζήτηση μόνο εάν κάποιος απ΄την παρέα.. πεθάνει. Εκκλησία κάθε πρωί για τις γριές και κάθε Κυριακή για όλους ανεξαιρέτως. Οι ατίθασες ονομάζονται πόρνες και οι παντρεμένες βασίλισσες-οικογενειάρχισσες. Οι νέοι σκλαβώνονται ανάμεσα στους σατανάδες και αποβλακώνονται, ενώ όσοι δεν τηρούν το πρωτόκολλο, κρίνονται δαιμονισμένοι, απομονώνονται ή έχουν τάσεις φυγής . Το χωριό δεν αντέχει τους βλάσφημους!
Το μεγάλο γλέντι δε, εντοπίζεται στα πανηγύρια όπου μαζεύονται όλοι στολισμένοι με τα καλά τους, λουσμένοι στα πατσουλιά, γυαλιστερά φορέματα, κλαδωτά πουκάμισα και μαλλί υπερβολικό για να κάνει τη διαφορά, αυτή τη διαφορά που εγώ θα ονόμαζα “παλιατσομούρη”. Πάνε στο πανηγύρι για να ακούσουν τα τελευταία κουτσομπολιά, τα νέα του διπλανού χωριού, να προξενέψουν τα παιδιά τους, να δείξουν τη ψεύτικα τέλεια οικογένειά τους και να αυτοδαχτυλοδειχτούν.
Τον πιο βασικό ρόλο όμως, αυτόν της κουτσομπόλας δεν κατέχει έχει ένας ή μια, αλλά όλοι. Όλοι ξέρουν ποιος πήγε με ποιαν, ποια ξενυχτά τα βράδια, αν ο έτσι κερατώνει την αλλιώς, πως κυκλοφορεί ο τάδε στο σπίτι του, αν θα χωρίσει τελικά η Ούρσουλα, πόσα χρόνια είναι αγνή η Μαρία, γιατί πλακώθηκε ο Άδης με τη γυναίκα του, πόσο ήπιε ο Γρουσούζης, πότε άρχισε κάπνισμα ο Ηρακλής, πως τόλμησε η Ζωή να αλλάξει χρώμα τα μαλλιά της και η Ευτυχία να φύγει απ΄το χωριό. Στο χωριό όλοι είναι (και το αστείο είναι πως θέλουν να είναι) δαχτυλοδειχτούμενοι.
Μας αρέσει να κρίνουμε και να κρινόμαστε. Μας αρέσει να ξέρουμε τι κάνει ο άλλος, μας αρέσει να ασχολούνται με εμάς και ας γκρινιάζουμε για τις φήμες που το 90% αυτών αληθεύει. Μας αρέσει η κλειδαρότρυπα, η προσοχή, η ελεημοσύνη, οι ψίθυροι, η αποκλειστικότητα. Μας αρέσει να ανήκουμε στο σύνολο ακόμα και αν δεν ταυτιζόμαστε γιατί αποτελείται από μαλάκες. Μας αρέσει να είναι όλα αρμονικά χωρίς αναστατώσεις από ζιζάνια. Μας αρέσει η αγέλη, η μαζική ανωμαλία, η μάζα. Μας αρέσει να μας ασκούν κοινωνική, συναισθηματική, ψυχολογική κ.ο.κ πίεση, γι’αυτό δεν κάνουμε τίποτα ώστε να απαλλαγούμε από αυτήν.
Το μάτι του big brother και κατά συνέπεια η κουλτούρα του χωριού, η κουτσομπόλα και όλα τα συναφή έχουν μεταφερθεί στα social media, στο Τwitter και στο Facebook. Χτίζουμε μέσα σε αυτά το ψηφιακό χωριό που μας βολεύει να ανήκουμε. Το χωριό που γουστάρουμε να μας παρακολουθεί και να παρακολουθούμε. Κάνουμε φίλους απ΄το σχολείο, τη γειτονιά, το σόι, τη δουλειά κ.τ.λ για να βλέπουμε τις ζωές τους και να τις σχολιάσουμε με την πρώτη ευκαιρία ενώ αντίστοιχα μοιραζόμαστε διάφορα online ώστε να δώσουμε έναυσμα να μας σχολιάσουν όπως θέλουμε εμείς.
Αν κάποιος είναι online και “καίγεται” μες το Facebook παραμονή Χριστουγέννων, η αστυνομία των κατασκόπων θα αμολήσει αμέσως την κατηγορία “Καλά ρε, αυτός οικογένεια ή φίλους δεν έχει; Χριστούγεννα και είναι online με 1000 post;”. Όλοι όσοι λένε αυτή την ατάκα, ας σκεφτούν πως την ίδια ώρα είναι οι ίδιοι online. Είναι όμως πιο έξυπνοι τελειωμένοι γιατί ενώ βρίσκονται online, δεν ανανεώνουν το προφίλ τους μιας και ξέρουν πως θα τους σχολιάσουν με τα ίδια λόγια.
Αν οι φίλοι σου είναι αυτοί που λιώνουν στα clubs τότε βάζεις φωτογραφίες από ξέφρενα πάρτι για να εντυπωσιάσεις “να δουν πως είναι η αληθινή διασκέδαση” ακόμα και αν είσαι νορμάλ άτομο. Αν πάρεις κιλά την έβαψες, αν παράτησες τις σπουδές σου είσαι τελειωμένη, αν κάνεις γυμναστική πιστεύεις πως θα σε κυνηγάνε οι γκόμενες και εννοείται πως αν χωρίσεις οι κακές οι γλώσσες θα πιούν πολλούς καφέδες για την πάρτη σου. Βάζεις τον φίλο σου σε 1000000… φωτό για να μας πεις πως πια δεν είσαι μόνη και θες να στον επαινέσουν, και τις φίλες σου με την γλώσσα έξω στις 49 από τις 50 φωτογραφίες για να μας δείξεις πως είσαι ένα τρελά ανέμελο διασκεδαστικό χαζοκόριτσο. Φοράς χαϊμαλιά και φανέλες με το brand να κερδίζει το 80% στο μπλουζάκι για να μας πεις πως είσαι στυλάτος, μα δεν έχεις ιδέα πως την ίδια στιγμή κέρδισες ένα παρατσούκλι που αρχίζει από κιτσομα___ς. Βγάζεις φωτό σε κότερα, αμάξια ενώ την ίδια ώρα μένεις με τη μάνα σου, δεν πλένεις μόνος σου ούτε ένα σώβρακο και έχεις το θράσος να ψεύδεσαι ακόμα και στους κολλητούς σου πως “δεν με απασχολούν τα σχόλια, το κάνω από προσωπική ευχαρίστηση”.
Ψεύτη(!!!) πες πως λαχταράς για τα σχόλια! Όταν ανεβάζεις φωτογραφίες -που όπως πάντα είπες στη φίλη σου να σε βγάλει- ψιλομεθυσμένη με ένα μπουκάλι βότκα σε κάθε χέρι ενώ το μαλλί και το μακιγιάζ είναι άψογο, αλήθεια, θες να μας πεις πως δεν επιδιώκεις να σε σχολιάσουν; Seriously now? Όταν κάνεις topless και μας τα δείχνεις, δεν θες να σε καμακώσουν; Αν αδυνάτισες και βγάζεις φωτογραφίες με την κοιλιά έξω, δεν θες αναγνώριση; Αν μας δείχνεις πόσο πληγωμένη είσαι με φωτό αμακιγιάριστη-αδυνατισμένη-με μοναδική παρέα το τσιγάρο, δεν θες συμπόνια; Αν νιώθεις πως γερνάς και δεν το αντέχεις και μεταμορφώνεσαι σε παιδούλα, δεν ζητάς αυτοεπιβεβαίωση; Αν μας δείχνεις πόσες συμπλήρωσες στο καρέ σου, δεν θες να σε πούμε τρελό εραστή ή και σαβουρο__;;;Έλα πια, αποφάσισε!
Σε προκαλεί το timeline σου και θέλεις να ανταπεξέλθεις δίνοντας αναφορά. Μας αρέσει να οδηγούμε τα σχόλια των φίλων μας (που στην ουσία ελάχιστοι είναι φίλοι μας) στην κατεύθυνση που βολεύει την εικόνα μας. Μας αρέσει να μας κουτσομπολεύουν γιατί νομίζουμε πως ανεβαίνει το στάτους μας (μην βρίσω τώρα), νιώθουμε σημαντικοί, επιβεβαιωνόμαστε και επιβιώνουμε. Και η εικόνα που χτίζουμε τις περισσότερες φορές είναι αλλοιωμένη από τα ψυχολογικά μας. Και ξέρω πως το ξέρεις -κατά βάθος- μα τώρα θα σου το πω: αυτή η αντίδραση ονομάζεται πολύ απλά ΑΝ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Γιατί σκατά βασανίζεσαι;
Γιατί δεν κάνεις το βήμα να πας απ΄το μικρό, κλειστό, στενάχωρο χωριό σου στην πόλη όπου όλοι ντύνονται, συμπεριφέρονται και εκφράζονται όπως θέλουν; Στην πόλη δεν θα κριθείς από τους κοιλιακούς σου, ούτε απ΄τα εξτέ. Θα κριθείς από τον δημόσιο χώρο για αυτά που λες και όχι για τις λοιπές μαλακίες. Προσπάθησε να με κερδίσεις με αυτά που θα πεις για να σου είμαι πιστή follower και όχι για τους κοιλιακούς σου που κάνουν πασαρέλα στο timeline μου. Προσπάθησε “να με βγάλεις” με το περιεχόμενο που θα μου αρέσει και όχι με τα δωρεάν σφηνάκια και τις χαζές ατάκες. Προσπάθησε να με έχεις για σένα σε κάθε link και όχι γιατί έχεις ωραίο αμάξι. Χεστήκαμε για το αμάξι!
Αποφάσισε σε ποιο είδος ψηφιακού χωριού ή πόλης θες να ανήκεις γιατί υπάρχουν πολλά διαφορετικά μοντέλα και κλίμακες στο κάθε ένα από αυτά. Αποφάσισε και τι θα πουλάς σε αυτό: διασκέδαση, γκρίνια, έρωτα, πολιτική, χαζή εξυπνάδα, αποκλειστικότητα, εξειδικευμένα πράματα; Αν αποφασίσεις να πουλάς περιεχόμενο (και αυτό προτείνω να κάνεις) πούλα το σε γνωστούς και άγνωστους. Αν πιάσει, εκεί ναι, είσαι μάγκας. Για παράδειγμα: μου αρέσει η μουσική βάζω μουσική και χέστηκα αν δε θέλετε να την ακούσετε (έτσι κι αλλιώς δεν είμαι ούτε μουσικός, ούτε dj). Μου αρέσει η φωτογραφία, το διάβασμα, η άποψη, τα social media, οι συμπεριφορές των ανθρώπων, το PR, οι start-up οπότε βάζω κάτι λίγα. Από αυτά, τα λίγα, βρήκα για το κάθε θέμα άτομα με κοινά ενδιαφέροντα και όλοι μαζί φτιάξαμε μια ψηφιακή πόλη που μεγαλώνει συνεχώς με βάση το περιεχόμενο και όχι την αυτοπροβολή, την κριτική ή την καταπίεση. Έτσι δημιουργούνται οι κοινωνίες – societies – των social media.
Αυτό είναι το νόημα της λέξης άλλωστε φίλε μου που σε έχω σπάσει σε ετούτο το κείμενο. Η ζωή στην πόλη είναι ωραία, τα μάτια που σε κοιτάνε είναι πάρα πολλά μα τα βλέμματα που αναγνωρίζεις, συγκριτικά πολύ λίγα. Αυτό είναι τρομακτικό έως σοκαριστικά φοβερό γιατί δε νιώθεις ασφαλής. Παράλληλα, η πόλη είναι πειρασμός που αντανακλά πίσω λέξεις όπως η εμπειρία, οι νέες τάσεις, η γνώση. Χρειάζεται να πας γιατρό (και το εννοώ) για λύσεις τα θέματά σου και να βρεις ποιος θες να είσαι. Χρειάζεται όμως να το ψάξεις και μόνος σου και πίστεψέ με, δεν γίνεται αν είσαι κλεισμένος, βολεμένος και συγκρατημένος στα ίδια και τα ίδια. Αυτά του χωριού ντε, δε θα τα ξαναλέμε!
Πηγή : www.away.gr
