Άρθρο του Γεράσιμου Αραβανή.
Η απεργία της Πέμπτης 17 Μάη και οι συγκεντρώσεις στην Λευκάδα και σ’ όλη την χώρα δεν έδειξαν κάτι αξιοσημείωτο.
Ήταν εντελώς αναντίστοιχες με το μεγάλο διακύβευμα, το τέταρτο μνημόνιο και τα πέντε δις ευρώ νέα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει και την επέκταση των μνημονίων και της επιτροπείας ως το 2022 και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη.
Η απεργία κυμάνθηκε σε χαμηλά ποσοστά, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα και οι απεργιακές συγκεντρώσεις, μεγαλύτερες μεν από αυτές της πρωτομαγιάς, πολύ μακριά δε από τις ανάγκες της συγκυρίας παρά το γεγονός ότι στη φάση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο την δυσαρέσκεια των εργαζομένων. Φαίνεται ότι οι λαϊκές διαθέσεις βρίσκονται σε φάση στροφής απέναντι στην κυβέρνηση.
Το ερώτημα που ακούγεται όλο και πιο συχνά από τους εργαζόμενους είναι «Γιατί η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και στους αγώνες είναι μικρή και όλο και περισσότερο ιδιωτεύουν». Στο ερώτημα αυτό δίνεται πλήθος απαντήσεων ανάλογα από ποια πλευρά επιχειρείται αυτό, όλες ή τουλάχιστον οι περισσότερες απαντήσεις περιέχουν κόκκους αλήθειας, η αλήθεια όμως θεωρούμε ότι είναι ζητούμενο τουλάχιστον για τις ηγεσίες. Στην συγκέντρωση του εργατικού κέντρου Λευκάδας ανέλαβε να μας δώσει απάντηση η κεντρική ομιλία «Δεν συμμετέχουν οι εργαζόμενοι και γι αυτό αιτία είναι η μεγάλη ανέχειά τους, τα οξύτατα οικονομικά προβλήματά τους σε σημείο που για πολλούς να μην είναι δυνατή η θυσία ενός μεροκάματου και ακόμη πολύ σοβαρή αιτία είναι η μεγάλη εργοδοτική τρομοκρατία».
Με απλά λόγια η αιτία εντοπίζεται μόνο στις δύσκολες συνθήκες και καθόλου δεν σχετίζεται με τα ίδια τα συνδικάτα και τις ηγεσίες τους, την προετοιμασία των αγώνων την τακτική και την στόχευσή τους. Τίποτε οι ηγεσίες δεν έχουν να σκεφτούν σχετικά με την πολιτική που εφαρμόζουν ούτε να προβούν σε αλλαγές, όλα τα κάνουν καλά.
Μα αν είναι έτσι και καθορίζουν τις εξελίξεις ολοκληρωτικά οι αντικειμενικές συνθήκες, που τις διαμορφώνει η κρατική πολιτική και η εργοδοσία και με δεδομένο ότι στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε πάντα οι κυρίαρχες δυνάμεις θα το επιχειρούν, τότε οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες τους δε θα παίζουν κανένα ρόλο. Η συλλογική δύναμη των εργαζομένων πολύ εύκολα θα χειραγωγείται και θα εξουδετερώνεται και προοπτική αλλαγής αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να υπάρξει. Στην περίπτωση αυτή οι αγώνες είναι εντελώς μάταιοι και οι κοινωνίες δε θα είχαν πάει πιο πέρα από το δουλοκτητικό σύστημα. Ευτυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι συνθήκες που επικρατούν προφανώς επηρεάζουν τη συμπεριφορά των εργαζομένων, δημιουργούν δυσκολίες, αλλά ευτυχώς δεν καθορίζουν μόνες τους τις εξελίξεις. Με σωστή πολιτική, σωστή τακτική και αιτήματα, με πολιτική που ενώνει την εργατική τάξη και τον λαό πάνω στην πραγματική βάση των συμφερόντων τους είναι δυνατόν να υπερνικηθούν οι δυσκολίες, να αναπτυχθεί το εργατικό κίνημα, να ματαιώσει τα σχέδια κυβέρνησης, ΕΕ και εργοδοτών και να έχει σοβαρές επιτυχίες.
Αυτό ιστορικά έχει αποδειχθεί σε πλήθος περιπτώσεων, είναι ο κανόνας. Οι λαοί δεν είχαν απλώς κατακτήσεις, αλλά με τον αγώνα τους απελευθέρωσαν τη χώρα τους, δημιούργησαν κράτη, ή ανέτρεψαν την αστική τάξη και προχώρησαν στον σοσιαλισμό. Στην κατοχή, το 1941, οι συνθήκες ήταν πολύ πολύ χειρότερες από σήμερα. Μια χούφτα άνθρωποι δημιούργησαν το ΕΑΜ, που νίκησε τους Γερμανούς, απελευθέρωσε τη χώρα και συσπείρωσε κάτω από την πολιτική και τις σημαίες του τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Η επιτυχία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι πήραν αποφάσεις και διαμόρφωσαν πολιτική που εξέφραζε τα οράματα και τις επιδιώξεις του λαού, μίλησαν στην καρδιά και στο μυαλό του.
Αυτό πρέπει να γίνει και σήμερα. Οι δύσκολες συνθήκες υπερνικούνται από σωστή πολιτική και αποφάσεις, μόνο που πρέπει οι ηγεσίες να μην θεωρούν εξ’ ορισμού σωστή πολιτική και τις αποφάσεις τους, παρότι αυτό δεν αποδεικνύεται στην ζωή, να ακούν τους εργαζόμενους και να σκέπτονται πιο διαλεκτικά.
Χρειαζόμαστε σήμερα ένα σχέδιο δράσης, παρόμοιο με το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» που έγραψε το 1941 ο Γληνός, το οποίο βεβαίως θα απηχεί τις σημερινές συνθήκες και μια πολιτική που θα προωθεί την εργατική και λαϊκή ενότητα, θα προτάσσει το λαϊκό συμφέρον και όχι το στενά παραταξιακό.
