Θα πρέπει να αποσαφηνίζουμε διαρκώς τις πραγματικές σημασίες των λέξεων. Όταν οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες υπάλληλοι της αστικής τάξης μιλούν για «ανάπτυξη» εννοούν την αύξηση της κερδοφορίας του Κεφαλαίου και όχι τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων. Εννοούν τη λεηλασία του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η οικονομική κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας εδώ και μία δεκαετία δεν είναι μία εθνική κρίση χρέους, όπως παρουσιάζεται, αλλά έκφανση μιας δομικής και εγγενούς κρίσης του καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας σε παγκόσμια κλίμακα. Η διαχείριση αυτής της κρίσης στη χώρα μας, που εκπορεύτηκε από τους πάνω, μέσω των αλλεπάλληλων δανειακών συμβάσεων (των λεγόμενων μνημονίων), οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου εξαθλίωση των εργαζομένων και σε διάλυση των εργασιακών σχέσεων, σε ραγδαία αύξηση της ανεργίας, σύνθλιψη των μικρομεσαίων στρωμάτων, δραματική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ιδεολογική κατίσχυση του νεοφιλελεύθερου μονοδρόμου και βέβαια σε αύξηση του πλούτου των μεγαλοαστών.
Με την πολιτική της η ΝΔ, στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται και το λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, συνεχίζει και εντείνει την αντεργατική γραμμή των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Στόχος της είναι να μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε μία ιδιότυπη «ελεύθερη οικονομική ζώνη» που θα λειτουργεί με αποικιοκρατικού τύπου χαρακτηριστικά και η οποία θα ανοίξει το δρόμο για μία ανεξέλεγκτη και άνευ όρων υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ο στόχος είναι η ολοκλήρωση της διάλυσης των όποιων κεκτημένων απέμειναν από τους εργατικούς αγώνες του 20ου αιώνα.
Η κρίση στην οποία είναι βυθισμένο σήμερα το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα οφείλεται τόσο στη διαλυτική παρουσία μιας γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που εδώ και δεκαετίες ροκάνιζε εκ των έσω την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων, όσο και στην εργαλειοποίηση της πολιτικής και στην υποβολιμαία πρόσληψή της ως αναπαράσταση και ως θέαμα. Έτσι, από τη συμμετοχικότητα οδηγηθήκαμε στην ιδιώτευση και από το είναι/πράττειν στο φαίνεσθαι.
Αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε πως ότι κατακτήθηκε ως σήμερα (μισθοί, ωράριο, ασφάλιση, κοινωνικό κράτος) και ότι απομένει, κατακτήθηκε μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων και των συνδικάτων τους. Και αν το συνδικαλιστικό κίνημα μοιάζει σκιά του εαυτού του, η πρόθεση της κυβέρνησης να το ελέγξει και να το ποδηγετήσει ακόμα περισσότερο, μέσω του ηλεκτρονικού φακελώματος των σωματείων και της θέσπισης της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την κήρυξη απεργίας, όπως προβλέπεται από το πολυνομοσχέδιο, μας δείχνει πως η εξουσία φοβάται την αφύπνιση και την επανενεργοποίησή του μπροστά στις δυσμενείς και καταθλιπτικές εξελίξεις που μεθοδεύει για την εργατική τάξη.
Η απάντηση των από κάτω είναι μία: συσπείρωση των εργαζομένων στα ακηδεμόνευτα σωματεία που θα προκύψουν μέσα από ένα συλλογικό πράττειν και χάραξη ταξικής στρατηγικής που θα προτάσσει αταλάντευτα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης απέναντι στα συμφέροντα των αστών.
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Λευκάδας
