Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Κυρίου

Δύο κείμενα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Θεοφίλου, που αφορούν τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου.

Ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, Εκείνος που «διήλθεν ευεργετών»(Πρξ. 10,18), διδάσκοντας την Αλήθεια, θεραπεύοντας τους ασθενείς, απαλύνοντας τον ανθρώπινο πόνο, κάνοντας ανεκτή τη ζωή στη γη και προεξαγγέλλοντας τη συμμετοχή όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή ή καταγωγή στη Βασιλεία των Ουρανών, θεωρήθηκε ο κακός της εποχής, ο αμφισβητίας της έννομης τάξης, ο εγκληματίας που είχε θέση πλάι στους ληστές και στους κακούργους.
Έτσι όρισαν οι ισχυροί του κόσμου και ο μανιασμένος όχλος που, τυφλωμένος, λησμόνησε αυτόματα χάρες και ευεργεσίες. Εκείνοι που έβγαζαν ουρανομήκεις ζητωκραυγές με τα «ωσαννά», με τα «βαΐα» των φοινίκων και τους κλάδους των δένδρων, στρώνοντας τα ρούχα τους στο δρόμο για να περάσει ο Βασιλιάς του Σύμπαντος, οι ίδιοι κραυγάζουν τώρα επιτακτικά το «άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν».
Όταν ο όχλος καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο Σωτήρα και Λυτρωτή και σ’ έναν κοινό ληστή, πείθεται από τη διεφθαρμένη ηγεσία του και ζητά την απαλλαγή του Βαραββά. Κι ήταν ο ληστής αυτός που έσπαγε τις πόρτες των σπιτιών, έκλεβε τα υπάρχοντά τους, σκότωνε όποιον του αντιστεκόταν, όπως κάνουν σήμερα οι λογής – λογής διαρρήκτες, οι αδίστακτοι φονιάδες, οι απαγωγείς των αθώων, οι διαφθορείς της κοινωνίας. Ζητούν, λοιπόν, την καταδίκη του Αγίου και Εκείνος, «ως Αμνός άμωμος», οδηγείται στο Σταυρό και θυσιάζεται για τη σωτηρία του κόσμου. Στην απροσμέτρητη κακία των ανθρώπων αντιπαρατάσσει το άπειρον έλεός Του. Στο απύθμενο μίσος των ισχυρών, προβάλλει τη φαινομενική αδυναμία της αγάπης Του. Και η Ζωή οδηγείται στον Τάφο. Πρωτάκουστο, περίεργο, απίθανο!
Όμως δεν ήταν δυνατό να κρατήσει ο Άδης τον Αρχηγό της Ζωής. Εκείνη την ώρα τελεσιουργείται στα τάρταρα κάτι μεγάλο και εξαίσιο. Ο Λυτρωτής του κόσμου ξεκινάει τη λύτρωση από τον Άδη. Τώρα κρατάει στα χέρια Του ολόκληρη την πεθαμένη  ανθρωπότητα που εκπροσωπούν στην εικονογραφία μας ο Αδάμ και η Εύα. Τελείωσαν, λοιπόν, τα βάσανά τους.
Ο Χριστός ήλθε στη γη για μας. Έδρασε ποικιλότροπα για μας. Σταυρώθηκε για χάρη δική μας. Πέθανε κατά το ανθρώπινο για να ζήσουμε εμείς. Με τη θυσία Του, μας έδωσε μακροπρόθεσμα ελπίδα ζωής αιωνίου. Μας έδωσε, ωστόσο, και ένα δίδαγμα συμπεριφοράς στα παρόντα του βίου. Να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο με όλη την καρδιά μας και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούμε να θυσιαστούμε για το σύντροφό μας, για το παιδί μας, για το γείτονα, για τον άλλο άνθρωπο. Αγαπώντας το συνάνθρωπο, αγαπάμε τον ίδιο το Θεό και, όταν χρειαστεί, μιμούμαστε τη θυσία Του. Κάτω από τη σκιά του Τιμίου Σταυρού και ενώπιον του Ζωοδόχου Τάφου, «αγαπήσωμεν αλλήλους, αδελφοί, … επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου».
Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου

«Τούτο το Πάσχα κοινή των όλων πανήγυρις …
ουρανού και γης ιερά τελετή … του παντός κόσμου
η αθάνατος ζωή, θανάτου θανατηφόρος πληγή,
ανθρώπων η άφθαρτος τροφή …
εορταζέτω και πάσα ανθρωπίνη ψυχή
εις την καινήν παλιγγενεσίαν
δι’ Αναστάσεως αναψυχουμένη».

(Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις το Άγιον Πάσχα)

Δύο γεγονότα από την επί γης ζωή του Χριστού καταπλήσσουν ιδιαιτέρως τον άνθρωπο: το πάθος της Σταυρώσεως και το θαύμα της Αναστάσεως.
Το πάθος της Σταυρώσεως είναι πασίγνωστο και δεν αμφισβητείται σοβαρά από κανέναν. Συνέβη επί Ποντίου Πιλάτου, σε τόπο γνωστό, ενώπιον των θρησκευτικών και πολιτικών αρχόντων της εποχής του, σε ορισμένη ώρα και – για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Ιερού Χρυσοστόμου- «της οικουμένης πάσης ορώσης», δηλαδή ενώπιον όλου του κόσμου.
Αντίθετα, το γεγονός της Αναστάσεως είναι διαφορετικό. Συνέβη κατά την τρίτη ημέρα της ταφής Του, σε άγνωστη ώρα και με τρόπο που δεν γνωρίζουμε. Χωρίς να ανοίξει η πλάκα του τάφου ο Κύριος εξήλθε και «επάτησε τω θανάτω τον θάνατον». Ο ερμηνευτής Ευθύμιος Ζιγαβηνός σχολιάζει το γεγονός ως εξής: «Ο μεν Χριστός ανέστη προ του καταβήναι τον άγγελον. Καθάπερ γάρ εγεννήθη, σώων φυλαττομένων των κλείθρων της παρθενίας, ούτως εξήλθε, σώων φυλαττομένων των σφραγίδων του μνήματος». Δηλαδή ο Χριστός αναστήθηκε χωρίς να διαρρήξει τις σφραγίδες του μνήματος, όπως γεννήθηκε από την Υπεραγία Θεοτόκο χωρίς να καταργήσει την παρθενία της.
Ο Κύριος είχε προαναγγείλει στους μαθητές Του την εναλλαγή των συναισθημάτων τους, ότι τον φόβο και την ταραχή της συλλήψεως, της δίκης, της Σταυρώσεως και του θανάτου Του, θα διεδέχετο η χαρά της Αναστάσεώς Του και της εμφανίσεώς Του, ζώντος «μετά το παθείν» (Πρξ. 1,3).
Η περίοδος της θλίψεως έληξε. Οι ημέρες του πένθους πέρασαν. Η γλυκιά ελπίδα και προσδοκία της Αναστάσεως εκπληρώθηκε. Ο Κύριος νίκησε το θάνατο. Οι ύπουλες ενέργειες των εχθρών Του τίποτε δεν πέτυχαν. Η νίκη, που είχε προαναγγελθεί, πραγματοποιήθηκε. Η πίστη δεν απέβη μάταιη. Ο Χριστός «ηγέρθη… καθώς είπεν» (Μτθ. 28,6).
Η Ανάστασις του Κυρίου είναι το αρραγές θεμέλιο της χριστιανικής μας Πίστεως. Είναι το θαύμα των θαυμάτων του Ιησού Χριστού. Έτσι και η εορτή του Πάσχα, η εορτή της Αναστάσεως Του, αποτελεί την πρώτη και μεγαλειωδέστερη εορτή της Εκκλησίας μας. Ως άνθρωποι ζούμε μέσα στη φθορά και τη λύπη. Η απελπισία σκοτίζει τη ζωή μας. Τα διάφορα λυπηρά γεγονότα μας σπρώχνουν στην απόγνωση. Μόνο το γεγονός της Αναστάσεως μπορεί να μας ανορθώσει πνευματικά και να μας χαρίσει τη χαρά που είναι μόνιμη και αναφαίρετη.
Ως Χριστιανοί βιώνουμε τον σταυρό του πόνου, αλλά ελπίζουμε στην Ανάσταση που γεμίζει χαρά την καρδιά μας. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο Χριστός αναστήθηκε, υπερβαίνουμε τα εμπόδια που βάζει η λογική και εκδηλώνουμε περίτρανα την εμπιστοσύνη μας στο πρόσωπο του Χριστού. Αναστημένοι στο φρόνημα και στη ζωή, δίνουμε καθημερινά, παντού και πάντοτε, τη μαρτυρία της Αναστάσεως.
Με τις εόρτιες αυτές σκέψεις και με πολλή αγάπη απευθύνω προς όλους τους εν Χριστώ αδελφούς μας, τον αναστάσιμο χαιρετισμό. Τον χαιρετισμό που εκφράζει το μυστήριο της Πίστεώς μας και διατρανώνει τη χαρά και την ελπίδα της καρδιάς μας:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !