Στις ομορφότερες παραλίες του νησιού – Μέρος Πρώτο. Οι παραλίες που συνεχίζουν μετά το «Κάθισμα», κατά μήκος της δυτικής ακτογραμμής, είναι προσβάσιμες μόνο από το Καλαμίτσι χρησιμοποιώντας ένα πολύ στενό οδικό δίκτυο που βρίσκεται σε αρκετά άσχημη κατάσταση και χρειάζεται την προσοχή των οδηγών. Κρυμμένες από τα αδιάκριτα βλέμματα και το οδικό δίκτυο που χρησιμοποιείται ευρέως τους καλοκαιρινούς μήνες, προσφέρουν ησυχία, απομόνωση και ασύγκριτη ομορφιά. Κατεβαίνοντας το δρόμο και μαγεμένοι από το βαθύ μπλε που ανοίγεται μπροστά στα μάτια σας, εάν στρίψετε αριστερά θα συναντήσετε τα Καβαλικευτά και στη συνέχεια τη Μεγάλη Πέτρα, παραλία που προσεγγίζεται είτε περπατώντας (ή κολυμπώντας) μερικά μέτρα μέσα στη θάλασσα είτε από ένα μικρό μονοπάτι στη μέση περίπου των βράχων. Εάν συνεχίσετε δεξιά, καθοδηγούμενοι από την πινακίδα που αναγράφει «Avali Beach» θα βρεθείτε σε μια σειρά παραλιών, μεταξύ αυτών το Αβάλι και η Θεοτόκος.
Εμείς επιλέξαμε το Αβάλι, ίσως και λόγω των καλοκαιρινών αναμνήσεων της παιδικής μας ηλικίας. Πολύ διαφορετική η παραλία του τότε, ίδια όμως τα διάφανα καταγάλανα νερά. Λευκό βότσαλο και ψιλή ξανθή άμμος συμπληρώνουν ένα υπέροχο τοπίο.
Η παραλία φιλοξενούσε καμιά εικοσαριά επισκέπτες, μόνοι Έλληνες εμείς, οι υπόλοιποι στην πλειοψηφία τους Ρουμάνοι και Σέρβοι. Η παραλία, εξαιτίας του απομονωμένου σημείου που βρίσκεται, επιλέγεται για κάμπινγκ, κάτι που δεν δυσκολευτήκαμε να υποθέσουμε. Τα πολλά καλάμια, απομεινάρια αυτοσχέδιων σκηνών, βρίσκονται σε διάφορα σημεία της παραλίας, όπως επίσης και κάμποσα σκουπίδια. Αποκορύφωμα της αδιαφορίας το παρατημένο «πολύχρωμο» αγροτικό αυτοκίνητο που η καρότσα του αποτελεί σκουπιδότοπο, ίσως και μια νέα πρόταση σε μας τους αδαείς, ποιος ξέρει…
Πιο κάτω κάτι χάρμποτ που τώρα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα απολύτως, και ακόμα πιο πέρα μια παρατημένη καντίνα, η δεύτερη που συναντήσαμε, καθώς η πρώτη «καλωσορίζει» τον επισκέπτη στην αρχή της διαδρομής. Ευτυχώς η καντίνα, όπως μαθαίνουμε, σύντομα θα αποχωρήσει από τη Θεοτόκο.
Είναι πολύ ωραίο να περνάμε καλά και να χαιρόμαστε τις ομορφιές που απλόχερα μας χαρίζει η φύση αλλά είναι εξίσου ωραίο και σεβαστό να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, γιατί ο χειμώνας θα τα εναποθέσει στο γαλάζιο που κολυμπούσαμε και στο πράσινο που ατενίζαμε με ευχαρίστηση.
Τώρα το που θα τα πάει τελικά ο άνεμος που λυσσομανά κανείς δεν ξέρει. Θα ήταν πολύ ωραίο όμως αν μπορούσε να τα επιστρέψει σε αυτούς που τους ανήκουν και τα άφησαν εκεί.
Ειρήνη Βονιτσάνου
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
