Αναμνήσεις από μια φωτογραφία.
Οι κινέζοι έχουν μια παροιμία που λέει ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και απόψε κατάλαβα τελικά πόσο δίκιο έχουν όταν βρήκα κατά τύχη μέσα σε ένα συρτάρι μια παλιά φωτογραφία, σκονισμένη και τσαλακωμένη. Κι όμως αυτό το κομμάτι χαρτί μου ξύπνησε μνήμες που για να τις εξιστορήσω θα χρειαζόμουν ένα εκατομμύριο λέξεις.
Ήταν μια φωτογραφία τραβηγμένη τις απόκριες του 2001 αμέσως μετά το καρναβάλι. Ο Αποστόλης ο Κοντογιώργης, (από αριστερά) ο αδερφός του ο Θωμάς,παιδάκι ακόμα, εγώ που τότε το έπαιζα ροκάς (!) ο Νίκος ο Κοντογιώργης και ο Σωκράτης ο Ψυχογιός.
Ο Αποστόλης, ο Σωκράτης και εγώ ήμασταν συμμαθητές και μαζί με την υπόλοιπη παρέα είχαμε αποφασίσει εκείνη την χρονιά να κατεβάσουμε δικό μας άρμα στις απόκριες.
Θυμάμαι αρκετό καιρό πριν το καρναβάλι που περιμέναμε το διάλειμμα στο σχολείο – δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ούτε το Facebook- για να συναντηθούμε στο προαύλιο για να ρίξουμε τα σχέδια για το άρμα. Ο Αποστόλης θα έβαζε το τρακτέρ του πατέρα του, εγώ θα έπαιρνα από έναν μπάρμπα μου την πλατφόρμα, ο Θοδωρής ο Μιγκος θα έβρισκε τα ξύλα που θα χρειαζόμασταν… Είχαμε αποφασίσει όλοι, να μην τρώμε τυρόπιτα στο σχολείο για να κρατήσουμε το χαρτζιλίκι μας να αγοράσουμε κάποια από τα πράγματα που θα χρειαζόμασταν για το άρμα.
Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που κάναμε κοπάνα από το μάθημα και πήγαμε στο Πνευματικό Κέντρο και την κυρία Διδώ που συμπλήρωσε το χαρτί για την συμμετοχή μας. Αμέσως μετά πήγαμε όλοι μαζί στην πλατεία στο Casbah για να πιούμε το απαραίτητο καφεδάκι και να καπνίσουμε κάποιοι από εμάς, στα κρυφά ακόμα, ένα τσιγάρο Camel.
Ο Θοδωρής ο Μίγκος είχε ονομάσει το άρμα «Μπασίκλα» -ακόμα δεν ξέρω γιατί- και έτσι κάθε απόγευμα μαζευόμασταν όλοι σε ένα χωράφι στην πόλη της Λευκάδας που σήμερα είναι πολυκατοικία, και καρφώναμε, τρυπάγαμε, βάφαμε, γελάγαμε, πειραζόμαστε, τσακωνόμαστε… περνάγαμε καλά !
Το θέμα του άρματος ήταν τα μεταλλαγμένα προϊόντα. Είχαμε κόψει κλαριά από ελιές και πορτοκαλιές και είχαμε κρεμάσει πάνω τους πατάτες, νεροκολοκύθες και ότι άλλο βρίσκαμε θέλοντας να δείξουμε ότι τα μεταλλαγμένα προϊόντα δεν έχουν καμιά σχέση με τα φυσιικά. Πάνω σε κάτι κουνουπίδια είχαμε καρφώσει κάτι τεράστιες σύριγγες που τις είχαμε αγοράσει από έναν κτηνίατρο που τις είχε για να κάνει ενέσεις σε αγελάδες !
Η Κυριακή του καρναβαλιού έφτασε πιο γρήγορα από ότι την περιμέναμε … και το άρμα μας δεν ήταν ολοκληρωμένο όπως είχαμε πει στα σχέδια μας. Φυσικά αυτό δεν μας πείραξε καθόλου… Ανεβήκαμε όλοι πάνω στην πλατφόρμα και ο Νίκος ο Κοντογιώργης οδηγούσε το τρακτέρ. Βάλαμε τέρμα την μουσική (κλαρίνα) και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την αγορά της Λευκάδας. Κάποιοι από την παρέα είχαν βάλει στις πλάτες τους ψεκαστήρες και έριχναν νερό στον κόσμο σαν να τους ράντιζαν ! Το αμέσως επόμενο άρμα είχε σαν θέμα τους αρτοποιούς που πετούσαν στον κόσμο αλεύρι και έτσι σε συνδυασμό με το νερό που ρίχναμε εμείς… ο κόσμος γέμιζε με αλευρόκολλα !
Αμέσως μετά την παρέλαση πήγαμε στο κέντρο Ρομάντικα που τότε είχε ορχήστρα το Πνευματικό Κέντρο -αν θυμάμαι καλά- και συνεχίσαμε να διασκεδάζουμε. Εκεί κάποιος μας τράβηξε αυτή την φωτογραφία που βρήκα απόψε .
Μπορεί να μην έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε αλλά από τα 18 στα 28, αυτά τα δέκα χρόνια, παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στην υπόλοιπη ζωή ενός ανθρώπου.
Σήμερα ο Αποστόλης είναι μόνιμος αξιωματικός στον ελληνικό στρατό, έχει παντρευτεί και έχει ένα παιδάκι. Ο Θωμάς τελείωσε σχολή εμποροπλοιάρχων και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, ο αδερφός τους ο Νίκος είναι οδηγός σε φορτηγό και κάνει μεταφορές σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ο Σωκράτης δεν βρίσκεται πια κοντά μας, αυτοκτόνησε πριν λίγα χρόνια….
Κανένας από εμάς δεν θα μπορούσε να φανταστεί εκείνο το βράδυ στο Ρομάντικα πως θα εξελίσσονταν η ζωή μας, ίσως όμως αυτή να είναι και η ουσία της ζωής.
Στην μνήμη του φίλου μας Σωκράτη Ψυχογιού.
Νίκος Καββαδάς
