Παρουσίαση του βιβλίου της Κωνσταντίνας Γεωργακάκη.
Μετά το ταξίδι μας στον ενιαύσιο κύκλο του αγιομαυρίτικου εορτολογίου με ξεναγό τη «Σόρα Κάτε» και τη διαστημική περιδιάβασή μας «Στον αστερισμό των Πλειάδων» αντάμα με τις Λευκαδίτισσες θυγατέρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, η συμπατριώτισσά μας κ. Κωνσταντίνα Γεωργακάκη συμπληρώνει την τριλογία της παλιννόστησης στην πραγματική της πατρίδα, τον κόσμο των παιδικών αναμνήσεων, με τις απερίφραστα αυτοπροσδιοριζόμενες «Αγιομαυρίτικες Ιστορίες» που εμπλούτισαν τη βιβλιαγορά μας παραμονές των Αγίων Ημερών, ριγμένες στης φιλαναγνωσίας το απύθμενο πέλαγος απ’ τις εκλεκτικές σε τίτλους και συγγραφείς εκδόσεις «Στοχαστής».
Αν κάτι ξεχωρίζει τη γραφή της κ. Γεωργακάκη, είναι πως δεν αναλώνεται σε μια ρετρό καταγραφή αναμνήσεων, αλλ’ ανασύρει απ’ τα ερμάρια της μνήμης της πρόσωπα και καταστάσεις που τα συνταιριάζει κατάλληλα, υφαίνοντας για χάρη μας έναν επενδύτη τόσο αναγκαίο σήμερα· ένα εφόδιο πολύτιμο για την, άλλως αφεγγή, ολονύχτια περιπλάνησή μας στα σκοτάδια των καιρών.
Πρόσωπα που μοιάζουν μακρινά και απρόσιτα:
Οι Αγιαντωνιώτισσες νοικοκυράδες μ’ όλο το μικρόκοσμο της «πανυπερτάτης προς ζόφον» γειτονιάς της παλιάς Λευκάδας, μαζί μ’ «όλα τ’ άυλα», τους καταφρονεμένους απ’ τις άλλες συνοικίες της Αγιομαύρας: την περιώνυμη «θεια-Γιωργίτσα την Αεροπόραινα», τον παροιμιώδη «Γερασιμάκη» κι άλλους «ελάχιστους αδελφούς» που απάγκιαζαν στα σεισμικά ερείπια του πάνσεπτου (παρά την ταπεινή του όψη) ναού του «Καθηγητού της Ερήμου»·
Η Στάμω, μια Σταχτοπούτα του καθ’ ημάς χωροχρόνου, που αξιώνεται να αντιδεχθεί «τη πτωχεία τα πλούσια» δίχως να χρειαστεί να περιμένει το Επέκεινα, χάρη στη διεισδυτική –ως τα τρίσβαθα της ύπαρξης και της ουσίας της- ματιά του Σιορ- Σπυρέτου, του αχώριστου στο εξής κι ως το θάνατο ομοζύγου της·
Η Ευρύκλεια, που υφάρπαξε -σαν από άλλο Ησαύ- απ’ την αδερφή της, την Πούλια (άλλη αλτρουίστρια ηρωίδα του αληθινού έρωτα, της γινωμένης σαν ώριμο στάχυ αγάπης· εφάμιλλη του παπαδιαμαντικού Γιωργή της Μπούρμαινας στο «Έρως-Ήρως») όχι τα πρωτοτόκια, μα αυτόν τον πολυπόθητο νυμφίο, που ύστερα από δεκαετίες φουρτουνιασμένης σαν το ανοιχτό Ιόνιο συμβίωσης κατάφερε ο κακότυχος να απολαύσει τη γαλήνη, βρίσκοντας επιτέλους το μυστικό για την πραγματική «συγκλήρωση του βίου παντός»: την αλληλοπεριχώρηση των καρδιών, το «έλεος του ενός για τον άλλο»·
Η κυρα-Ζωή, χαντακωμένη χρόνια ολόκληρα σ’ ένα γάμο – φρέαρ βαθύ απελπισίας και υποτίμησης, που αναστήθηκε με τη βοήθεια της Αγίας του Κάστρου μας κι ανέβηκε πάλι στη Ζωή, με μιαν απόφαση – «σημείον αντιλεγόμενον» για τους αδιέξοδους λάτρεις του τύπου και του Σαββάτου·
Η πρόσχαρη κάποτε Πετρούλα, η φυσιολογική και απροσποίητη, σαβανωμένη πια το βυσσινί μαροκέν φόρεμά της, στη νεκρική της κλίνη υπό της οιμωγές μιας αλλιώτικης «Φόνισσας» με όργανο δολοφονικό την «παλαιά των ημερών κατάρα»·
Η σχωρεμένη περιβολάρισσα μάνα, του περιβολιού και της ψυχής, Εστία φιλόστοργη για δικούς και ξένους… και άλλα δευτερεύοντα πρόσωπα, «ων ουκ έστιν αριθμός»…
Στάσεις ζωής ανεξήγητες σήμερα!
Βιοθεωρίες ακατανόητες, λιποβαρείς με τα σύγχρονα μέτρα και σταθμά, βαριές όμως στο ζυγό της αιώνιας Δικαιοσύνης, ασήκωτες όμως για τους δικούς μας, ασθενικούς ώμους!
Χάρη στη γραφίδα της κ. Γεωργακάκη, ως «υποτυπώσεις», «οδοδείκτες» και «κανόνες» (χάρακες), προβάλλουν απ’ το παρελθόν, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της ανεξήγητης μακαριότητας στο σύγχρονό μας εκόντα αναζητητή ή άκοντα αχθοφόρο της «στενής και τεθλιμμένης οδού» που παρά ταύτα απάγει «εις την Ζωήν»…
π. Ιωαννίκιος Ζαμπέλης
