Ποίημα της Νόνης Σταματέλου και φωτογραφίες του Νίκου Ζαβιτσάνου.
ΑΚΟΜΑ
Ανθίζουν ακόμα οι αμυγδαλιές στο Φρύνι;
Ρωτάω
κι’ επιμένω να τυλίγω το καλώδιο στις μνήμες.
Κι’ οι γραμμές συνωμοτούν στον αντίλαλο.
Ανθίζουν ακόμα; στο Φρύνι;
Μέσα Γενάρη
κι’ ανασαίνω την Άνοιξη…
Οι φουστίνες και τα γιούλια στον κάμπο;
Πατώ το κουμπί της ανοιχτής ακρόασης
Και λόγια ροδοπέταλα
ακροβατούν στα έπιπλά μου.
Ένα κοπάδι γλάρων στο μπαλκόνι.
Σε στρώμα από πευκοβελόνες χορεύω
με τη λύρα μου συνοδεύοντας
το λυγμό του Χειμώνα.
Δυο ώρες δρόμο απέχουν οι εποχές;
Ναι, καμμιά φορά και λιγότερο.
Ανθίζουν ακόμα οι αμυγδαλιές στο Φρύνι!
Κι’ οι φουστίνες και τα γιούλια…
Ναι, ανθίζουν ακόμα.
Κι’ ένα παιδί αχόρταγα κοιτάζει ακόμα, κάτω ,μακριά
στους ανεμόμυλους τ’ άϊ Γιάννη…
Το ποίημα είναι της Νόνης Σταματέλου: Ακόμα – απο την ποιητική συλλογή
-“Σε πύρινη τροχιά”.
