Της Γεωργίας Γ. Σκιαδαρέση.
Οδός Βερροιώτη. Τον δρόμο πίσω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όπως τον λέγαμε όσοι ζήσαμε εκείνη τη ωραία εποχή του. Σαν ήταν ο πολύβουος δρόμος, γεμάτος από μαγαζιά απ’ όλα τα επαγγέλματα, άλλα που έχουν εξαφανιστεί ή άλλα που ξαναέρχονται στο προσκήνιο λόγω κρίσης…
Εκεί ζούσαν, δούλευαν , μοχθούσαν και πρόκοβαν άνθρωποι αγνοί, καθημερινοί, με σοφία, καλοσύνη, ευγένεια και χιούμορ αυθεντικό, ταλέντο, αγάπη για την δουλειά τους και βέβαια σεβασμό στους πελάτες τους.
Ακόμη έχομε στα ρουθούνια μας, όταν περνάμε από εκεί, τις μυρωδιές από τα μαγαζιά τους, τις φωνές, τα γέλια, τα πειράγματα… Όλοι μαζί αγαπημένοι έκαναν συζητήσεις με τους πελάτες τους για την επιβίωση τους, για τα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου, για τις τότε δουλειές τους, για τις οικογένειές τους.
Ποιον να πρωτοθυμηθούμε; Τον Ματαφιά που παίρναμε το φωτιστικό πετρέλαιο και τα είδη μπακαλικής, τον Πιπήνο τον έμπορο, τον Μήτσο τον Γρηγόρη με τα μεγάλα βαρέλια με το ντόπιο κρασί και το ταβάνι από το κρασοπουλειό του γεμάτο με θεϊκά πολύχρωμα καναρίνια; Τον μπάρμπα-Αντρέα με τα γευστικά γλυκά του ταψιού, τα γαλακτομπούρεκα, την πάστα-κρέμα και τις ρόδες του; Τον κυρ-Γιώργο τον Παδέλα, κομμωτή γνωστό για τις υπέροχες κομμώσεις του, με βοηθούς την γυναίκα του Κούλα και την κόρη του Παναγιώτα, όπως επίσης και τις μαθητευόμενες αδελφές Μαμωνά…;
Δίπλα του ο αείμνηστος πατέρας μου με το ατελείωτο μεράκι για το κομψό ράψιμο ανδρικών κουστουμιών, ο ράφτης κυρ-Γιώργος, αγαπητός άνθρωπος και κοινωνικός μέχρι τα 90 του χρόνια… Επίσης, πιο δίπλα ήταν ο άριστος ράφτης, κύριος Βασίλης Κάτσενος , φίλοι οι δυο τους αγαπημένοι.
Αλλά ας μην ξεχάσουμε τον μπάρμπα-Τάσο τον φούρναρη, ο φούρνος του οποίου ήταν στέκι ανάλυσης της μουσικής, μιας και ο ίδιος ήταν μουσικός της Μπάντας της Φιλαρμονικής. Στις ατελείωτες συζητήσεις που έκανε, ήταν και ο γνωστός βιβλιοπώλης και άνθρωπος με αγάπη πολλή στο βιβλίο και στο περιβάλλον, ο κύριος Νίκος Πανοθώμος.
Απέναντι ήταν το συμβολαιογραφείο του αξιόλογου συμβολαιογράφου Δήμου Μαλακάση. Μην ξεχάσομε όμως τον Κώστα τον Γκρεμούτη (ή Τζετζέκο), τον Μάρκο τον φωτογράφο, γιο του Διαμαντή του φωτογράφου, όπως επίσης και τον τσαγκάρη Κακιούση, τον Σίμο με τα ποδοσφαιράκια και τις λεμονάδες, τον φωτογράφο-καλλιτέχνη Ιασωνίδη πρόσφυγας και αυτός, όπως ο Διαμαντής. Τον γνωστό επίσης στην Λευκάδα Θοδωρή της Ανθής, οδοντοτεχνίτη, όπου στο εργαστήρι του είχε μικρό τον γιο του Σπύρο που έκανε εξάσκηση στο ακορντεόν μιας και ο Θοδωρής ήταν και αυτός φιλόμουσος.
Να μην λησμονήσομε επίσης τις γνωστές και αγαπητές κυρίες και σε έμενα, την κυρία Αθανασία Χαραμόγλη, σύζυγο Δημητρίου Χαραμόγλη και την αρσακειάδα νύφη τους κυρία Καίτη και γιο της Πέτρο. Την Γεωργία Μεσσήνη (Μπράμπα), μητέρα του ακτινολόγου Ιωάννη Μεσσήνη και την αείμνηστη μουσικό Αλίκη Κόγκα.
Τέλος τον ράφτη Γιάννη Μεσσήνη ή Κλη και για λίγο τον Χρήστο Γατζία ή Κουτσινή με τα χρώματα. Και μέσα σε αυτόν τον ωραίο κόσμο η ξακουστή κλινική «Αγία Μαύρα» με τον αυστηρό άλλα εξαίρετο χειρουργό Ξενάκη. (Η κλινική τότε στεγαζόταν στην οικία Κουκουλιώτη πίσω από το κτίριο Αιγιαλείδου, όπου σήμερα στεγάζεται η Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδος).
Όσοι ζούμε ή περνάμε από αυτόν τον δρόμο, πολύ λίγα έμειναν όπως παλιά….
Εμείς όμως θυμόμαστε τους ανθρώπους και την ιστορία τους, αν και αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί…
