Γράφει ο Μάρκος Νικητάκης.
Δεν καταλαβαίνουν λοιπόν; Σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, σε μια περίοδο που ο κόσμος βλέπει τα εισοδήματά του να μειώνονται μέχρις αφανισμού, σε μια περίοδο που οι ανίκανοι κυριαρχούν, οι φελλοί επιπλέουν, οι κυβερνώντες προσπαθούν με χέρια και πόδια να σώσουν το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τους εφοπλιστές και όλα τα λαμόγια που απομυζούν τον κόσμο, δεν καταλαβαίνουν τίποτα;
Τι θέλουν να μας πουν;
Τι θέλει να μας πει η παρέα που γλέντησε τη χώρα όπως της άρεσε και τώρα παριστάνει τον τιμητή και τον σωτήρα της Ελλάδας;
Τι θέλουν να μας πούνε οι ατιμώρητοι κάθε μαύρης συναλλαγής με την κάλυψη των κατά καιρούς «ηγετών» μας; Τι έχουν να μας που οι τελευταίοι, που έχουν αντικαταστήσει την κατά συνείδηση νομοθετική εξουσία των βουλευτών με την, έξω από κάθε λογική, διαταγή – θηλιά για συντεταγμένη κομματική πειθαρχία;
Τι θέλουν να μας πουν οι εκλεκτοί(;) του Ελληνικού λαού που ψηφίζουν την καταστροφή του στο όνομα τάχα της σωτηρίας της χώρας; Πως ισχυρίζονται ότι σώζουν τη χώρα όταν καθημερινά βλέπουν (θα έπρεπε να βλέπουν) τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας να χάνονται, τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους και τα χαμηλά στρώματα του τόπου να βλέπουν το βιος τους να εξανεμίζεται, για να μην πω να τους το αρπάζουν από την τσέπη τους, όταν θα έπρεπε να βλέπουν ότι το κεφάλαιο προστατεύεται προκλητικά; Πως λένε ότι σώζουν τη χώρα όταν η περιουσία της διαμοιράζεται μεταξύ των ισχυρών, όταν μικρομεσαίοι υπάλληλοι της τρόικα, τύπου Τόμσεν, εγκαθίστανται στη χώρα και είναι πάνω και πέρα από την κυβέρνηση;
Τι διάβολο δικαιολογίες ψάχνουν να βρουν για το σήκωμα του χεριού και το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ που λένε κάθε τρεις και λίγο, οι βουλευτές μας; Ονομάζονται «εκπρόσωποι του λαού», τρομάρα τους, και λειτουργούν ερήμην του λαού και σε βάρος του!
Ψήφισαν μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, κατάργηση όλων των κατακτημένων, με θυσίες και αίμα χρόνων, δικαιωμάτων, κουρέματα και ξυρίσματα, νομοθέτησαν τη δραστική μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, τις περικοπές των συντάξεων, τη φορολόγηση ακόμη και της σύνταξης του ΟΓΑ, το κούρεμα του χρέους που διέλυσε ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, παιδεία κ.λ.π, δέχτηκαν τον κύριο Ράιχενμπαχ και την παρέα του δραγάτες πάνω από τα κεφάλια τους και έχουν το θράσος να κυκλοφορούν ελεύθεροι κάνοντας τους σπουδαίους;
Έχουν το θράσος να χαμογελούν και να ζητούν χειραψίες αυτοί που δεν τιμώρησαν κανέναν από την παρέα ή τις παρέες που ρήμαξαν τα πάντα στον τόπο (αν δεν ανήκουν και αυτοί στην παρέα);
Έχουν το θράσος να κυκλοφορούν σε αγορές με κλειστά μαγαζιά, σε τόπους με πεινασμένους και άνεργους ανθρώπους, αυτοί που δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα με τα σκληρά μέτρα τριών χρόνων, τάχα για να μην πτωχεύσουμε, και τώρα ετοιμάζονται να ψηφίσουν μέτρα κοντά είκοσι δις με «κέρδος» μια επιμήκυνση, πάει να πει πιο βασανιστικό θάνατο για όλους;
Δεν είμαστε λαός. Γιατί αν είμαστε όλοι αυτοί θα έπρεπε να εξοστρακίζονται ως δολιοφθορείς του έθνους και ως προδότες! Έτσι απλά!
Τι θέλουν να μας πουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι και κάποιοι από τους καλεσμένους τους που παριστάνουν τα τέρατα των αναλύσεων, που βρίσκουν εύκολα βλακώδεις εξηγήσεις για την κάθε ηλιθιότητα των κυβερνώντων, που κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα εκτός από τους φυσικούς υπαίτιους της κρίσης και τους ηθικούς αυτουργούς τους;
Τι θέλουν να μας πουν οι αρσενικοί και θηλυκοί αχυράνθρωποι της εξουσίας των ΜΜΕ;
Ποιοι είναι αυτοί οι κατευθυνόμενοι κονδυλοφόροι, που μπαίνουν με το έτσι θέλω μέσα στα σπίτια μας και μας κατηγορούν και μας θέτουν προ των ευθυνών μας; Ποιοι είναι αυτοί που μας θυμίζουν κουνώντας απειλητικά το δάκτυλο ότι εμείς φταίμε για τα πάντα;
Επιτέλους ποιοί είναι αυτοί που μας καταδικάζουν και μας χρεώνουν όλα τα εγκλήματα που άλλοι έχουν κάνει από γεννήσεως του Ελληνικού κράτους;
Ποιοί είναι αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί να σπέρνουν τον πανικό, όταν αντιλαμβάνονται πρόθεση για ξεσήκωμα του λαού, διαστρέφουν την πρόθεση και προσπαθούν να την κάνουν σκουπίδι, ποιοι είναι αυτοί που παριστάνουν τους αλάθητους και ειρωνεύονται κάθε σοβαρή αντίδραση;
Ποιοι είναι αυτοί οι «αστέρες», που επιβάλλουν μια ανύπαρκτη αλήθεια και μας υποτάσσουν σ’ αυτήν;
Τι θέλουν να μας πουν αυτοί που παράνομα πλούτισαν, τα λαμόγια που προστατεύονται από την εκάστοτε εξουσία για να κάνουν τη δουλειά τους, οι ένοχοι που περιφέρονται ελεύθεροι και η ελευθερία τους αποτελεί στέρηση ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων για όλους τους υπόλοιπους;
Τι θέλουν να μας πούνε οι υπηρέτες, οι γλύφτες και οι προσκυνητές των κάθε λογής ισχυρών;
Τι θέλουν να μας πούνε όλοι αυτοί μαζί με τα απόνερά τους;
Ο φόβος
Τα ερωτήματα φυσικά και είναι ρητορικά. Τα ερωτήματα φυσικά και έχουν άμεση απάντηση από όλους. Γιατί όλοι τους ξέρουμε. Όλοι τους βλέπουμε. Όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως. Έναν προς έναν τους ξέρουμε. Ονόματα και διευθύνσεις, που λένε. Τον ξέρουμε τον κλέφτη, τον ξέρουμε τον φονιά, τον ξέρουμε τον ληστή, τον ξέρουμε τον εγκληματία, τον ξέρουμε τον εκδορέα, όλους τους ξέρουμε. Έναν – έναν. Κι αυτοί το ξέρουν ότι τους ξέρουμε.
Όμως ο εντέχνως καλλιεργημένος φόβος μας εμποδίζει να ξεσηκωθούμε και να ανατρέψουμε τα πάντα. Ο φόβος που έξυπνα έχουν σπείρει στην κοινωνία, υποβοηθούμενοι από τα τσιράκια τους ή μάλλον τα συνεταιράκια τους στα ΜΜΕ.
Αυτός ο φόβος που έχουν σπείρει ανάμεσά μας είναι η διαχρονική επιδίωξη μα και το μεγαλύτερο κέρδος της εκάστοτε εξουσίας. Γιατί, αν και βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, αυτός ο φόβος μας εμποδίζει να κάνουμε τις κινήσεις που θα ανέτρεπαν το σκηνικό.
Έτσι δεχόμαστε να ζούμε σε ένα κράτος που πολύ γρήγορα εξέπεσε από την επανάσταση στην υποταγή. Παρήγαγε περισσότερους προσκυνημένους απ’ ό,τι εξεγερμένους.
Κατάφερε ακόμη να κάνει τους, περισσότερους, εξεγερμένους της κάθε εποχής, να προσχωρούν στις τάξεις των προσκυνημένων, έτσι για να μην αισθάνονται ηττημένοι ή γιατί αισθάνθηκαν ότι μόνο έτσι θα έχουν ελπίδες επιβίωσης.
Έστησε μια οικονομία που ο πυρήνας της ήταν και είναι η μίζα και η αρπακτή, το βόλεμα των ημετέρων, ο δια της πλαγίας οδού διορισμός στο δημόσιο, η διάλυση, δια των επιδοτήσεων, της αγροτικής παραγωγής, η καταστροφή ακόμη και της ανθούσας βιομηχανίας και μας οδήγησε σε ένα κράτος υπηρεσιών, σε ένα κράτος προσκυνητή των επισκεπτών του, σε ένα κράτος που βασιλεύει το rent rooms, και πεθαίνει ακόμη και ο απλός κήπος με την ντομάτα και τα χορταρικά.
Έστησε εντέχνως μια οικονομία που το προϊόν της ήταν η υποταγή και όχι η παραγωγή ελεύθερων ανθρώπων. Μια οικονομία που βασίστηκε στην αλλοίωση των αριθμών, στην ψεύτικη ανάπτυξη, στο πλαστικό χρήμα, στις δανειοδοτήσεις, στην ανάγκη της εξίσωσης άτομο = αυτοκίνητο + σκάφος.
Έστησε ένα κράτος χωρίς αρχή, μέση και τέλος, ένα κράτος ευημερίας των αριθμών και, τελικά, δυστυχίας των ανθρώπων.
Έστησε ένα κράτος που οι πολίτες του δέχονται με περισσή ευκολία τα οικονομικά εγκλήματα τύπου Siemens και Βατοπεδίου, υποβρυχίων και pampers.
Γιατί αν ο απλός πολίτης δια της απάτης και της καλλιεργημένης ανοχής των κυβερνώντων, καταφέρνει παρανόμως να προσπορίζεται κάποιες απολαβές, του είναι εύκολο να «κατανοήσει» το γεγονός ότι ένας υπουργός π.χ μπορεί να είναι μπλεγμένος σε οικονομικά σκάνδαλα και να κερδίσει πολλαπλάσια από τον ίδιο!
Εμείς φταίμε
Και τώρα φτάσαμε εδώ. Και δεχόμαστε, μας αναγκάζουν να δεχτούμε, ότι εμείς σπαταλήσαμε την Ελλάδα. Εμείς περάσαμε γενιές ολόκληρες γλεντώντας το έχει μας και τη σερμαγιά του τόπου, πουλώντας στη ρουλέτα του χρόνου ό,τι πολύτιμο μας κληροδοτήθηκε.
Φτάσαμε εδώ για να ακούμε, χωρίς αντίδραση, ότι «μαζί τα φάγαμε», να αποδεχόμαστε ότι είμαστε έκφυλοι, ανιστόρητοι, απατεώνες, σπάταλοι σε βαθμό οικονομικού εγκλήματος. Φτάσαμε να δεχόμαστε ότι έχουμε εκμαυλιστεί από τις χαρές και τις χάρες του λαϊκού καπιταλισμού. Δεχόμαστε ότι είμαστε οι φανατικοί και επίμονοι κηπουροί, που το μόνο που καλλιεργούν σε αυτόν τον τόπο είναι τα κάθε είδους άνθη του κακού. Δεχόμαστε ότι εμείς φταίμε.
Και πράγματι, έτσι είναι. Εμείς φταίμε. Γιατί εμείς είμαστε οι άλλοι. Για την ακρίβεια: Εμείς δεχόμαστε να είμαστε οι άλλοι.
Εμείς, είμαστε το δίκαιό τους και ο περιώνυμος νομικός πολιτισμός τους. Πολύ περισσότερο: ο πολιτικός πολιτισμός τους.
Εμείς που, τυφλωμένοι από μια ψεύτικη ευμάρεια, γινόμαστε οι κάθε φορά χειροκροτητές τους. Εμείς που δεχόμαστε να φοράμε τα καπελάκια και τα κασκόλ της κάθε πολιτικής ομάδας, να φανατιζόμαστε και να γινόμαστε τελικά οπαδοί, τυφλοί, μοιραίοι και άβουλοι.
Εμείς που δεν βλέπουμε, δεν θέλουμε να δούμε και τελικά όταν τα πράγματα γίνονται τόσο ορατά που μόνο τυφλός δεν τα βλέπει, δεχόμαστε ή προτιμούμε να τυφλωθούμε παρά να αναγνωρίσουμε την αλήθεια. Και φτάνουμε με ένα βήμα από την επανάσταση των ιδεών, στο φασισμό της ομάδας.
Εμείς φταίμε. Κι ας μη θέλουμε να το καταλάβουμε. Κι ας προσπαθούμε, ο καθένας από την πλευρά του, να ξεφορτωθεί τις ευθύνες του με ηλίθιες δικαιολογίες.
Πιθανώς θα το καταλάβουμε κάποτε. Αλλά τότε θα είναι αργά. Τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη ούτε αυτόχειρες να γίνουμε…
15/10/2012
Υ.Γ. Αλήθεια ο βουλευτής μας θα τα ψηφίσει τα νέα μέτρα για την διάλυση της χώρας; Αυτός που έστελνε επιστολές στον κ. Σαμαρά λίγους μήνες πριν λάβρος εναντίον του μνημονίου, θα πει, όπως ο προηγούμενος, ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ;
Αν το κάνει θα είναι αποδεκτό πρόσωπο στην κοινωνία μας ή persona non gratα; Γιατί αν είναι τότε…
