Αρχική Μόνιμες Στήλες Μουσικά Πορτραίτα Μαρία Κάλλας

Μαρία Κάλλας

0
kalas1

kalas1

Γράφει η Μαρία Γιαννικοπούλου.

«Ή είσαι γεννημένος καλλιτέχνης ή δεν είσαι. Και παραμένεις καλλιτέχνης, αγαπητέ, ακόμα κι αν η φωνή σου είναι χαμηλότερη από πυροτεχνήματα. Ο καλλιτέχνης είναι πάντοτε εκεί.» (Μαρία Κάλλας)

Η Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου, γεννήθηκε στις 2 Δεκέμβρη 1923 στη Νέα Υόρκη, από Έλληνες γονείς, που είχαν μεταναστεύσει από την Αθήνα στις Η.Π.Α. Εκεί ο πατέρας της, ανοίγει φαρμακείο και αλλάζει το επίθετό τους σε Κάλλας. Από νωρίς η Μαρία, εκδηλώνει ενδιαφέρον για τη μουσική και στα 8 της χρόνια, ξεκινά μαθήματα πιάνου και σολφέζ.

Το 1937, μετά το χωρισμό των γονιών της, επιστρέφει με την μητέρα της στην Ελλάδα και της ξαναδίνεται το επίθετο Καλογεροπούλου. Έχει αρχίσει πλέον να φανερώνει το ταλέντο της στο τραγούδι και γίνεται δεκτή στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, κάνοντας μαθήματα με την Μαρία Τριβέλλα και αργότερα με την Elvira de Hidalgo.To 1939 κερδίζει το Α’ βραβείο σε διαγωνισμό του ωδείου για την ερμηνεία της στην «Cavalleria Rusticana», του P. Mascagni. Ακολουθούν πρωταγωνιστικοί ρόλοι στις όπερες «Un Ballo in Maschera» και «Aida» του G. Verdi.

Το 1940 κάνει την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στην Εθνική Λυρική σκηνή. Έπειτα από πέντε χρόνια εμφανίσεων στη Λυρική σκηνή και έχοντας ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολλές όπερες, δίνει ένα αποχαιρετιστήριο ρεσιτάλ, για να μαζέψει χρήματα, ώστε να πάει στην Ν. Υόρκη στον πατέρα της. Ξαναπαίρνει το επώνυμο «Κάλλας» και δίνοντας ακρόαση στην Metropolitan Opera, προσπαθεί να εργαστεί εκεί, αλλά δεν τα καταφέρνει.

Ο διευθυντής της Όπερας, Eduard Johnson, της προσφέρει ρόλους στις όπερες «Fidelio» του L. Van Beethoven και «Madame Butterfly» του J. Puccini, εκείνη όμως τους απορρίπτει, λόγω της αγγλικής γλώσσας του Fidelio, και των παραπανίσιων κιλών της, που δεν ταιριάζουν στη λεπτεπίλεπτη Butterfly.

To 1947, γνωρίζει τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Giovanni Zanatello, ο οποίος βρισκόταν στις Η.Π.Α., προς αναζήτηση τραγουδιστών για το φεστιβάλ όπερας της Βερόνα. Έτσι, η Κάλλας εμφανίζεται στο φεστιβάλ με την «Gioconda» του A. Ponchielli.

Μερικές μέρες αργότερα, συναντά τον Giovanni Battista Meneghini, πλούσιο βιομήχανο και λάτρη της όπερας, ο οποίος το 1949 έμελλε να γίνει σύζυγός της. Ο Meneghini, αναλαμβάνει και το ρόλο του μάνατζέρ της, υποβάλλοντάς την σε δίαιτα και τελειοποιώντας την εξωτερική της εμφάνιση.

Η Μαρία, καταφέρνει να χάσει 30 ολόκληρα κιλά, αποκτώντας την εικόνα της ντίβας που γνωρίζουμε σήμερα. Επιπλέον της παρέχει κάθε οικονομική κάλυψη για τις καλλιτεχνικές της εμφανίσεις.

kalas2

Το 1951, ξεκινά η μεγάλη αναγνώριση της Κάλλας, όταν ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου, με τους «Σικελικούς Εσπερινούς» του Verdi. Τα επόμενα επτά χρόνια η Κάλλας, βλέπει την καριέρα της να απογειώνεται. Ο διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου, Α.Gringielli, λέει για την απαιτητική λυρική τραγωδό : «δεν έχει δύσκολο χαρακτήρα, απλώς έχει χαρακτήρα με προσωπικότητα». Ακολουθούν θριαμβευτικές εμφανίσεις στην Metropolitan Opera της Ν. Υόρκης και στην Όπερα του Παρισιού ως «Norma» του Bellini, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ως «Μήδεια» του Ευριπίδη, στο Λονδίνο ως «Tosca» του Puccini.

Toν Ιούνιο του 1957, σε μια δεξίωση στη Βενετία, η διάσημη ντίβα, γνωρίζει τον πλούσιο εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση, ο οποίος αν και παντρεμένος, δεν διστάζει να τη διεκδικήσει. Έτσι, αναπτύχθηκε παθιασμένο ειδύλλιο μεταξύ τους και η σχέση κράτησε εννιά περίπου χρόνια. Μάλιστα η Κάλλας το 1966, απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Έτσι ο γάμος της με τον Meneghini, τυπικά λύεται, ελπίζοντας σε γάμο με τον Ωνάση, κάτι που ποτέ δεν έγινε, αφού ο μεγιστάνας παντρεύτηκε την Τζάκυ Κέννεντυ. Αυτό το γεγονός, βυθίζει τη μεγάλη σοπράνο σε θλίψη.

Το 1960 η Μαρία προσφέρει τα έσοδα από τις συναυλίες της στην Επίδαυρο για την ίδρυση φορέα που θα προσφέρει υποτροφίες σε νέους.

Το 1969, γυρίζει την ταινία «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Paolo Pasolini, η οποία δεν τυγχάνει επιτυχίας στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Στις 25 Μάη του 1970, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, εξαιτίας μεγάλης δόσης βαρβιτουρικών που πήρε, σε μια προσπάθεια να αυτοκτονήσει. Το 1973 ξεκινά περιοδεία με τον ιταλό τενόρο Giuseppe di Stefano, με τον οποίο διατηρούσε και σχέση. Στις 11 Δεκεμβρίου 1974 τραγουδά για τελευταία φορά στην πόλη Sapporo της Ιαπωνίας.

Τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής της και έπειτα από το θάνατο του Ωνάση το 1975 που την τσάκισε ψυχολογικά, τα περνάει απομονωμένη στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 η μοναδική αυτή προσωπικότητα πεθαίνει και αφού αποτεφρώθηκε όπως η ίδια επιθυμούσε, η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο.

Για τα αίτια του θανάτου της υπάρχουν δύο υποθέσεις. Η μια, θέλει να έχει πεθάνει από μεγάλη δόση βαρβιτουρικών. Σύμφωνα με την άλλη εκδοχή, ο θάνατος της προήλθε από ανοσοκατασταλτικά και κορτιζονούχα σκευάσματα, που η Κάλλας λάμβανε, λόγω της δερματομυοσίτιδας από την οποία έπασχε. Η εκφυλιστική αυτή νόσος, έφθειρε τους μύς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου και του λάρυγγα, οδηγώντας σε παρακμή το μεγαλείο της φωνής της, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60.

sfetsas1

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η κορυφαία υψίφωνος, περνούσε τα καλοκαίρια της στον Σκορπιό, στη Λευκάδα, μαζί με τον αγαπημένο της Ωνάση. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 1964, τραγούδησε στην κεντρική πλατεία της πόλης, στις Γιορτές Λόγου και Τέχνης, την άρια της «Σαντούτσας» από την όπερα «Cavalleria Rusticana» του Mascagni. Στο πιάνο τη συνόδευσε ο Κυριάκος Σφέτσας.

Η Μαρία Κάλλας τραγουδά την άρια “L’amour est un oiseau rebelle” (Habanera) απο την όπερα ” Carmen” του George Bizet

Η Μαρία Κάλλας τραγουδά την άρια “Summertime” απο την όπερα “Porgy and Bess” του  George Gershwin.


*H Μαρία Γιαννικοπούλου, είναι απόφοιτος του Ιονίου Πανεπιστημίου τμήματος Μουσικών Σπουδών.

Προηγούμενο άρθροΚλοπή σε σπίτι στο Μεγανήσι
Επόμενο άρθροΓιγαντομαχία και… σεισμοί!